یکی از ما چشم هایش را مخفی کرده سپس یواش یواش آنها را آشکار می کند. این کار موجب خنده شدید نوزادان می شود که به دنبال آن، ما را هم به خنده وامی دارد و بارها و بارها این بازی تکرار می شود .
“دالی موشه ” هیچ وقت کهنه نمی شود واز نسلی به نسل بعد منتقل می شود. اما ما انسان ها با ویژگی های منحصر به فرد در مکان های منحصر به فرد و با ژن های خاص خود متولد می شویم، پس چرا کودکان سراسر دنیا این بازی را دوست دارند؟
کودکان نمی توانند کتاب بخوانند و همچنین افراد زیادی را نمی شناسند، بنابراین تداوم شگفتی و فراگیری فرهنگی “دالی موشه” شاید اشاره ای است به این موضوع که این بازی چیزی اساسی در ذهن نوزادان را فعال می کند و صرفا نوعی عادت یا مد روز نیست. این بازی می تواند به ما اساس چیزی که افکار یک انسان بزرگسال برآن بناشده است را نشان دهد.
تئوری اولیه مبنی براینکه چرا نوزادان از “دالی موشه” لذت می برند تعجب و شگفتی شان از دیدن دوباره چیزهایی است که ناپدید شده اند.
البته از نظر ما بزرگسال ها این موضوع دلیل خوبی برای خندیدن نیست. اما وقتی از دید کودکان به این مساله فکر کنید می توانید این موضوع را بپذیرید.
کودکان در ابهامی یکنواخت و دایمی قراردارند و باید به تدریج اتفاقاتی که اطراف شان رخ می دهد را بشناسند و درک کنند.
شما وقتی صدای کسی را درخانه بشنوید می دانید او دور نیست و اگر آن فرد از پشت مبل صدای تان کند می دانید که او هنوز وجود دارد اما با خود لحظه ای فکر کنید که با چه دلایلی و چگونه به این درک و اطمینان رسیده اید.
ژان پیاژه ، روانشناس سوئیسی، این اصل را “تداوم شی ء” نامیده است.
این اصل در واقع درک وجود جسمی است حتی وقتی دیده نمی شود و بنابرگفته “پیاژه” دو سال اول زندگی کودکان طول می کشد تا این اصل را درک کنند و مسلما در این دو سال، بازی “دالی موشه” برای آنها بسیار جالب و مهم است.
وقتی از این نگاه به بازی “دالی موشه” بنگرید دیگر تنها سرگرمی و شوخی به نظر نمی آید بلکه به کودکان کمک می کند اصول اساسی وجود چیزی را بارها بیازمایند و همینطور یاد بگیرند ممکن است اطراف شان چیزهایی وجود داشته باشد.
ثابت شده است که “دالی موشه” می تواند در سال های اولیه زندگی کودک در رشد شناختی او بسیار مفید باشد.
اما تردیدهایی نیز وجود دارد مبنی براینکه لذت بردن از این بازی صرفا آموزشی نیست و موضوعی عمیق تر پشت آن نهفته است که محققان با تحقیقات خود به توضیح آن پرداخته اند.
تعجب و شگفتی
بازی ” دالی موشه ” از ساختار اساسی تمام شوخی های خوب مانند تعجب و سپس توضیح آن برخوردار است.
ژرود پروت و هنری گلیتمن دو محقق ، این مساله را با آزمایشی که بیشتر به نظر تفریح می آمد روی یک گروه نوزاد 6 ، 7 و 8 ماهه نشان دادند.
بیشتر وقت آزمایش بازی ” دالی موشه ” به طور معمول انجام شد اما هرازگاهی یک بزرگسال مخفی می شد و بزرگسالی دیگر خود را نشان می داد و یا درمکانی مخفی و در مکانی دیگر ظاهر می شدند.
تصاویر ویدیویی نوزادن نسبت به اینکه تک تک آنها چقدر لبخند می زدند یا می خندیدند درجه بندی شد.
نوزادان هنگام آزمایش های “مخفی و ظاهر شدن” لبخند می زدند اما کمتر می خندیدند حتی زمانی که نتیجه شگفت آورتربود.
علاوه برآن تفاوت لذت بردن آنها از “دالی موشه” معمولی با “مخفی و ظاهرشدن” با افزایش سن شان افزایش می یافت. (هشت ماهه ها از بازی مخفی و ظاهر شدن لذت کمتری می بردند.)
تعبیر محققان در این خصوص این است که این بازی به پیش بینی نتیجه، وابسته است و هرچه کودک بزرگتر باشد قدرت پیش بینی آنها بیشتر است، بنابراین میزان اختلاف با آنچه که واقعا رخ می دهد بیشتر می شود و برایشان لذت کمتر و کمتری می آورد.
راز نهایی محبوب ماندن بازی ” دالی موشه ” این است که آن صرفا یک بازی نیست.
کودکان هرچه بزرگ تر می شوند راحت تر اجازه می دهند این بازی با توانایی های جدیدشان تطبیق پیدا کند و کمک می کنند که خود به همراه بزرگسالان یک بازی همیشگی را با روش های متفاوتی انجام دهند و از لحظات شان لذت ببرند.
قدیمی ترین شکل ” دالی موشه ” به تدریج ظاهر شدن است.
بدین ترتیب که بزرگسال قبل از اینکه خود را نشان دهد اعلام می کند که دارد می آید و سپس درمرکز توجه کودک قرار می گیرد.
هر قدر کودک بزرگتر می شود از بازی مخفی و ظاهر شدن بزرگسال بیشتر لذت می برند. اما بعد از یک یا چند سال کودکان یاد می گیرند که خودشان با مخفی و ظاهر شدن ، کنترل اوضاع را به دست گیرند.
بدین روش ” دالی موشه ” می تواند موجب تعادل کامل چیزی شود که کودک در حال رشد، آن را دنیا می داند. در واقع آنچه که آنها را قادر به کنترل چیزی می کند که هنوز برایشان شگفت آور است.
خوشبختانه ما بزرگترها هم از خنده آنها شاد می شویم و خودمان از تکرار این بازی خسته نمی شویم.
منبع: سلامت نیوز