درد احساسی بیش از ناراحتی تنها ست و می تواند به طور کلی احساس تان را تحت تاثیر قرار دهد. این مشکل ممکن است همچنین منجر به بروز مشکلات در بخش سلامت روانی شود که از آن جمله می توان به افسردگی یا اضطراب اشاره کرد. مقدار دردی که تجربه می کنید، می تواند به پزشک تان اطلاعات زیادی را در مورد سلامت کلی شما بدهد.
درد های حاد، ناگهانی و معمولا در چند روز و چند هفته اتفاق می افتد و ظرف چند هفته حل خواهد شد. درد های مزمن، مداوم هستند. بعضی می گویند، درد زمانی مزمن می شود که بیش از 3 ماه زمان ببرد، اما بقیه می گویند درد زمانی مزمن خواهد شد که بیش از 6 ماه طول بکشد.
روش های آرام کردن محدوده درد از درمان های خانگی و تجویز دارو تا روش های تهاجمی مثل جراحی گسترده است. تسکین درد معمولا ظرف یک شب اتفاق نمی افتد، اما تجربه درد در هر شخصی منحصر به خود او ست. برای درمان منبع درد های مزمن، ممکن است نیاز باشد به پزشک مراجعه کنید.
درد تان از چه نوعی است؟
دو نوع اصلی درد وجود دارد: غیر قابل تشخیص و نوروپاتیک
درد غیر قابل تشخیص، یک واکنش سیستم عصبی است که به محافظت از بدن کمک می کند. این واکنش است که منجر می شود دستتان را از روی اجاق داغ کنار بکشید تا نسوزید. همچنین درد ایجاد شده از پیچ خوردن مچ پایتان به شما فشار می آورد تا استراحت کرده و به آسیب زمان دهید تا التیام یابد.
اما درد نوروپاتیک متفاوت است چراکه هیچ فایده شناخته شده ای ندارد و ممکن است نتیجه ی بد تعبیر شدن سیگنال ها میان اعصاب و مغز یا نخاع باشد، یا می تواند به علت آسیب های عصبی رخ دهد. مغز سیگنال های معیوب از اعصاب را به عنوان درد تفسیر می کند.
مثال هایی از درد های نوروپاتیک شامل موارد ذیل می گردد:
- نوروپاتی سمپتوماتیک
- نوروپاتی دیابت
- سندرم تونل کارپ
برای اینکه تسکین درد موثر شود، ابتدا نیاز است که منبع درد هایتان را پیدا کنید.
دیدن چه علائمی از درد نشان دهنده نیاز مراجعه به پزشک است؟
اگر دردی که دارید شامل موارد ذیل بود باید به پزشک مراجعه کنید:
- بعد از 2 یا 3 هفته از بین نمی رود.
- باعث شده است که استرس پیدا کنید یا مضطرب و افسرده شوید.
- از اینکه ریلکس کنید یا بخوابید جلوگیری می کند.
- شما را از تمرین کردن یا شرکت در فعالیت های نرمال تان باز داشته است.
- با هر درمانی که سعی کرده اید استفاده کنید، بهتر نشده است.
زندگی با درد های مزمن می تواند به لحاظ احساسی و جسمی چالش برانگیز باشد. انواع مختلفی از درمان ها می توانند به شما در پیدا کردن راه تسکین آنها کمک کنند.
دارو های بدون تجویز (OTC) برای درد
داروهای مسکن بدون تجویز مانند استامینوفن (Tylenol) و دارو های ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAID ها) بدون تجویز پزشک در دسترس هستند. دارو های ضد التهاب غیر استروئیدی درد های مرتبط با التهاب ها را تسکین می بخشند.
این دارو های برای شرایطی نظیر آنچه در ذیل بیان شده است، مفید خواهند بود:
- سردرد
- کمر درد
- درد های ماهیچه ای
- آرتریت ها
- درد های قاعدگی
- رگ به رگ شدگی ها یا سایر آسیب های جزئی
رایجترین دارو های ضد التهاب غیر استروئیدی شامل موارد ذیل می گردند:
- آسپرین
- ایبوبروفن (Advil, Motrin)
- ناپروکسن (Aleve)
از دارو های مسکن بدون نسخه تنها به مقداری مصرف کنید که روی بسته بندی شان تجویز شده است. استفاده خیلی زیاد از چنین داروهایی می تواند ریسک اثرات جانبی را افزایش دهد، که از جمله می توان به موارد ذیل اشاره کرد:
- آسیب های کلیه ای
- خونریزی شدید
- زخم معده
دارو های تجویزی برای درد
شما نمی توانید بعضی از مسکن های قوی تر را بدون نسخه پزشک خریداری کنید، برای مثال انواع خاص از NSAID ها مانند دیکلوفناک (Voltaren)، تنها با نسخه پزشک در دسترس هستند. مهارکننده انتخابی COX-2 (Celebrex) ، نیز برای درد های مربوط به التهابات موثر هستند که بدون تجویز و نسخه پزشک در دسترس نخواهند بود.
دارو های مخدری قوی تر، مانند هیدروکودون و اکسید کادون، درد های شدید تری مانند درد هایی که بعد از جراحی یا آسیب جدی به وجود می آیند را تسکین می بخشند. این دارو ها مواد مخدر غیر مجاز در خود دارند و تاثیر بی نظیری در کاهش درد خواهند داشت.
اپیوئید ها می توانند خطرناک باشند چراکه خیلی اعتیاد آور اند. این دارو ها احساس لذتی را ایجاد می کنند که باعث می شود بعضی از افراد بخواهند دوباره و به دفعات آن را استفاده کنند و این در حالی است که مصرف بیشتر آن تحمل بدن را بالا تر خواهند برد، بنابراین دوز بالاتری را نیاز خواهد بود تا همان احساس قبل را تجربه کنند.
تعدادی از دارو های مخدر تجویزی به دلیل اعتیاد آور بودنشان شناخته شده هستند، بنابراین باید با احتیاط مصرف شوند.
مسکن های مخدر دار
بعضی از مسکن های تجویزی مواد مخدر دارند که با خاطر اعتیاد آور بودنشان شناخته شده هستند و باید با احتیاط مصرف شوند. در ادامه به تعدادی از اعتیاد آورترین داروهای تجویزی خواهیم پرداخت:
کورتیکو استروئید ها
کورتیکو استروئید ها به وسیله سرکوب و بدین ترتیب تقلیل دادن واکنش های التهابی سیستم ایمنی کار می کنند. با توجه به اینکه این دارو ها التهاب را کاهش می دهند، بنابراین درد را تسکین می بخشند. پزشکان این دارو ها را زمانی تجویز می کنند که می خواهند شرایط التهابی را درمان کنند. نمونه ای از دارو های مخدر استروئیدی شامل موارد ذیل می گردد:
- هیدروکورتیزون (Cortef)
- متیل پردنیزولون (Medrol)
- پردنیزولون (Prelone)
- پردنیزون (Deltasone)
کورتیکو استروئید ها می توانند به اثرات جانبی منجر شوند که در ادامه به تعدادی از آنها اشاره می شود:
- افزایش وزن
- پوکی استخوان
- به سختی خوابیدن
- تغییرات خلق و خو
- آب آوردن بدن
- بالا رفتن قند خون
- افزایش خطر عفونت ها
در صورت امکان اگر پایین ترین دوز این داروها را و برای کوتاه ترین زمان استفاده کنید، می توانید از این اثرات جانبی پیشگیری نمایید. همچنین مراقب فعل و انفعالات بالقوه دارویی آنها باشید و زمانی که کورتیکو استروئید هایی مانند کورتیزون را مصرف می کنید، احتیاط نمایید.
اپیوئید ها
اپیوئید ها مسکن های قوی هستند، بعضی از آنها از گیاه خشخاش ساخته می شوند و الباقی در آزمایشگا ها تولید می گردند که اپیوئید های مصنوعی نامیده می شوند. شما می توانید از اپیوئید ها برای تسکین درد های حاد استفاده کنید مثل زمان هایی بعد از جراحی، یا می توانید آنها را برای مدت بلندتری و جهت مدیریت درد های مزمن مصرف نمایید. این دارو ها در فرمول های آزاد کننده سریع و توسعه یافته عرضه می شوند. گاهی اوقات این دارو ها با مسکن های دیگری مانند استامینوفن ها ترکیب می گردند.
شما می توانید اپیوئید ها را در دارو هایی که در ذیل ذکر شده است، بیابید:
- بوپرنورفین (Buprenex, Butrans)
- فنتانیل (Duragesic)
- استامینوفن کودوئین (Vicodin)
- هیدرومورفین (Exalgo ER)
- مپردین (Demerol)
- اکسید کادون (OxyContin)
- اکسی مورفین (Opana)
- ترامادول (Ultram)
اگرچه اپیوئید ها خیلی تاثیرگذار هستند اما به همان میزان هم بسیار اعتیاد آور خواهند بود و سوء مصرف این دارو ها می تواند اثرات جانبی جدی یا حتی اور دوز را به همراه داشته باشد که ممکن است به مرگ فرد بی انجامد. بنابراین هنگام مصرف آنها با دقت و طبق تجویز پزشک خود عمل کنید.
دارو های ضد افسردگی
دارو های ضد افسردگی برای درمان افسردگی طراحی شده اند، اما می توانند به درمان درد های مزمن در شرایط خاصی مانند میگرن و آسیب های عصبی کمک کنند. پزشکان هنوز دقیقا نمی دانند این دارو ها چگونه درد را تسکین می بخشند، اما ممکن است به این جهت باشد که سیگنال های درد را کاهش می دهند، به این وسیله که بر روی پیام های شیمیایی که انتقال دهنده های عصبی در مغز و نخاع نامیده می شوند، تاثیر گذاشته و فعالیت شان را کاهش می دهند.
پزشکان کلاس های مختلفی از دارو های ضد افسردگی را برای درمان درد تجویز می کنند، که در ذیل به آنها اشاره خواهد شد:
- دارو های ضد افسردگی تری سیکلیک مانند ایمپرامین (Tofranil)، پاملور (nortriptyline) و دسپیرامین (Norpramin)
- مهار کننده های انتخابی باز جذب سروتونین (SSRI ها) مانند فلوکستین (Prozac) و پاروکستین (Paxil)
- بازدارنده های سرتونین- نوراپی نفرین (SNRI ها)، مانند دوولتسستین (Cymbalta) و ونلافاکسین (Effexor XR)
دارو های ضد افسردگی می توانند منجر به ایجاد اثرات جانبی شوند که از آن جمله می توان به موارد ذیل اشاره کرد:
- خواب آلودگی
- به سختی خوابیدن
- حالت تهوع
- خشک شدن دهان
- سرگیجه
- یبوست
اگر هر اثر جانبی از خوردن این دارو ها را تجربه کردید، به پزشک تان گزارش دهید. در این شرایط پزشک می تواند دوز آن را تنظیم کرده یا با داروی ضد افسردگی دیگری عوض کند.
دارو های ضد تشنج
دارو هایی که تشنج را درمان می کنند نیز با کاهش درد های عصبی دو وظیفه انجام می دهند. اعصاب آسیب دیده با شرایطی نظیر دیابت یا بیش از حد حساس شدن اعصاب مانند فیبرومیالژیا واکنش های فوق العاده ای را نشان داده و سیگنال های بیش از حد زیادی از درد را ارسال می کنند.
پزشکان نمی دانند که دقیقا چگونه دارو های ضد تشنج در مقابل درد عمل می کنند، اما معتقد اند این دارو های مخدر به مسدود سازی سیگنال های دردی غیر طبیعی میان اعصاب آسیب دیده و مغز و نخاع، کمک می کتتد.
مثال هایی از دارو های ضد تشنج که درد را تسکین می بخشند شامل موارد ذیل می گردد:
- کاربامتزپین (Tegretol)
- گاباپنتین (Neurontin)
- فینتوئین (Dilantin)
- پره گابالین(Lyrica)
بعضی از این دارو ها می توانند اثرات جانبی مختلفی به همراه داشته باشند، از جمله:
- حالت تهوع و استفراغ
- خواب آلودگی
- سر درد
- سرگیجه
- پریشانی
دارو های ضد تشنج ممکن است همچنین خطر فکر به خودکشی و خودکشی کردن را کاهش دهد. پزشک شما را زیر نظر خواهد داشت تا هنگام استفاده از این دارو ها اثرات جانبی احتمالی را بررسی نمایید.