بیماری آدیسون می تواند در هر سنی بروز کند. با این حال، این بیماری در چهل سالگی شایع تر است. در این مقاله به شما خواهیم گفت که چه بیماری است و چگونه تشخیص داده می شود. به طورمعمول صحبت در مورد بیماری آدیسون، صحبت در مورد نارسایی آدرنال (مربوط به غده فوق کلیوی) است. پیش از هر چیز، بهتر است که بدانید این بیماری بسیارنادراست، از این گذشته، بروز یا مشاهده موارد جدید این بیماری تنها در 0.83 درصد از صد هزار نفر روی می دهد. بنابراین، این بدان معنی است که شیوع، یا تعداد موارد در یک جمعیت عمومی، فقط 4 تا 6 مورد در هر صد هزار نفر است.
دلایل بیماری آدیسون
چند وقت پیش، شایع ترین علت این بیماری سل بود. علتش تاثیر این بیماری بر غدد آدرنال است. در حال حاضر، ازآنجا که کنترل بیشتری بر سل وجود دارد، شایع ترین علت “ایدیوپاتیک” است. بنابراین، این یک مبدا خود ایمنی است که در آن بدن به اندام های خود حمله می کند.
ما در بالا اشاره کردیم که صحبت کردن درمورد بیماری آدیسون در واقع صحبت کردن در مورد نارسایی آدرنال است. بنابراین، ابتدا باید بفهمید که غدد فوق کیلوی چه هستند و نقش آن ها در بدن چیست. انسان ها دارای دو غده آدرنال هستند، که آنها یکی بالاتر از هر کلیه در حفره شکمی قرار دارند . از درون ، هریک از آن ها از دو بخش تشکیل شده است:
- مدولا آدرنال ( مغز غده فوق کلیوی): این قسمت داخلی ترین بخش غده است که وظیفه تولید هورمون های شبیه به آدرنالین را دارد.
- قشر آدرنال: این لایه بیرونی هر غده است که مسئول تولید هورمون های کورتیکواستروئیدی است
- گلوکوکورتیروئیدها: کورتیزول شناخته ترین آن ها است .این ماده دارای خاصیت عملکرد های متابولیکی، التهابی و واکنش های استرسی است.
- مینرالکورتیروئیدها: آلدوسترون مشهور ترینشان است.سطح سدیم و پتاسیم بدن را تنظیم می کند.
- آندروژن ها: این ها هورمون های جنسی مردانه هستند.
اساسا، بیماری آدیسون قشر غدد فوق کلیوی را از بین می برد. بدون این قشر، بدن فاقد کورتیزول و آلدوسترون است. به طور کلی، علائم بیماری دقیقا به دلیل کمبود این هورمون ها ایجاد می شود.
موارد زیر دلایل تخریب قشر آدرنال است
- شرایط خود ایمنی: در این موارد، بدن با آنتی بادی به غده فوق کلیوی حمله می کند.
- سیستم خود ایم پلی ادرین: این یک بیماری خود ایمنی است که در آن بدن به طور همزمان به غدد مختلف حمله می کند.
- عفونت ها: شامل عفونت های قارچی و سل است
- تومور های خود غده یا سرطان های متاستاتیک از اندام های دیگر: ممکن است باعث این بیماری شوند.
علائم بیماری آدیسون
در بیشترموارد بیماری آدیسون، علائم به آرامی آشکار می شوند. به همین دلیل تشخیص این بیماری بسیار سخت است. به علاوه، برخی افراد متوجه این بیماری نمی شوند. به همین ترتیب، سایر علائم ، علائم بیماری های دیگر را تقلید می کنند.
مشکل تاخیر در تشخیص بیماری این است که می تواند زندگی شخصی را که از آن بیماری رنج می برد را به طور جدی به خطر بیاندازد. به همین دلیل دانستن علائم بسیار مهم است، اگر گمان می کنید از این علائم رنج می برید حتما به پزشک مراجعه کنید.
شایع ترین علائم:
- از دست دادن اشتها
- هایپرپیگمانتاسیون پوستی یا تیره شدن در مناطق خاصی از پوست
- فشار خون پایین
- هیپوگلیسمی یا سطح پایین قند خون
- سستی خستگی یا عدم قدرت
- درد های عضلانی
- افسردگی
برخی از بیماران که از این بیماری رنج می برند دچار یک بحران حاد می شوند وسپس، تعدادی از علائم ذکر شده در بالا ناگهان آشکار می شود. پزشکان این وضعیت را ” نارسایی حاد آدرنال” می نامند. متاسفانه اگر سریع و صحیح درمان نشود ممکن است منجر به شوکی مهلک شود. به طور کلی، این یک وضعیت باالقوه تهدید کننده زندگی است.
تشخیص و درمان بیماری آدیسون
برای تشخیص بیماری آدیسون، پزشکان باید سطح هورمون را اندازه بگیرند. معمولا، ساده ترین راه آزمایش اندازه گیری سطح هورمون کورتیزول و ATCH بیمار در صبح زود است. به طور کلی، یک بیمارمبتلا به بیماری آدیسون میزان خون بالای ATCH و سطح کورتیزول خون پایین خواهد داشت.
همچنین، به دست آوردن نتایج خاص تر، متخصص پزشکی می تواند کورتیزول طبیعی را تحریک کند. آن ها این کار را باATCH مصنوعی انجام می دهند و سطح خون بیمار را قبل و بعد از تحریک اندازه گیری می کنند. در بیمارانی که از آدیسون رنج می برند سطح خون کورتیزول پس از تحریک ATCH افزایش نمی یابد.
اگر فکر می کنید که از این بیماری رنج می برید بسیار مهم است که در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید.آنها ممکن است غربالگری سطح کورتیزول خون را پیشنهاد کنند.اگر بدون نتیجه باشد آن ها باید آزمایش تحریک ATCH را برای تایید یا رد تشخیص انجام دهند. سر انجام پزشک متخصص ممکن است درخواست غربالگری خون کند. هنگامی که پزشکان بیماری را تشخیص دادند، اساسا درمان به صورت جایگزینی مصنوعی هورمون های از دست رفته است.
و درآخر پزشکان برای جایگزینی کورتیزول، گلوکوکورتیکوئید های مصنوعی را تجویز می کنند. در عین حال، آلدوسترون را با استروئید های مشابه، مانند فلاودروکورتیزون جایگزین می کنند. آنها ممکن است برای جایگزینی آندروژن ها، هورمون هایی نظیر دهید روپیاندروسترون نیز تجویز کنند.