علائم و تشخیص آسیب ACL؛ آیا برای درمان آن به جراحی نیازی است؟

مقاله زیر اطلاعات دقیقی را درباره درمان آسیب رباط صلیبی جلویی فراهم می کند. در این جا به جزئیاتی در خصوص آناتومی رباط صلیبی جلویی (ACL)، پاتوفیزیولوژی پارگی ACL، گزینه های درمانی برای آسیب ACL، گزینه های جراحی برای ACL، توانبخشی، عوارض جانبی ممکن، نتیجه و موارد دیگری می پردازیم. با توجه به این اطلاعات بیمار قادر است که بهترین تصمیم ممکن را در خصوص کنترل آسیب ACL بگیرد.

آناتومی آسیب ACL

ساختار استخوانی مفصل زانو از استخوان ران (استخوان فمور)، استخوان درشت نی (تیبیا) و کشکک زانو تشکیل شده است. رباط صلیبی جلویی (ACL) یکی از ۴ رباط اصلی زانو است که فمور را به تیبیا متصل می کند. در حقیقت زانو یک مفصل لولایی است که توسط رباط جانبی داخلی (MCL)، رباط جانبی خارجی (LCL)، رباط صلیبی جلویی (ACL) و رباط صلیبی پشتی (PCL) به هم متصل نگه داشته شده است. ACL در میان زانو قرار دارد، و مانع از حرکت تیبیا روبروی فمور می شود و امکان حرکت چرخشی را برای زانو فراهم می کند.

سطح زانو توسط یک لایه غضروف پوشیده شده است. در هر دو طرف مفصل (بین سطح غضروفی فمور و تیبیا) منیسک داخلی و منیسک خارجی قرار دارد. منیسک به عنوان جذب کننده شوک عمل می کند و با غضروف در کاهش فشار میان تیبیا و فمور نقش دارد.

توضیح آسیب ACL

رباط صلیبی جلویی (ACL) یکی از رباط های زانو است که احتمال آسیب دیدن آن زیاد است. به طور کلی احتمال وقوع آسیب ACL در بین افرادی که در ورزش های پرخطر (همچون بسکتبال، فوتبال و اسکی) شرکت می کنند، بیشتر است.

معمولا نیمی از صدمات ACL با آسیب به منیسک، غضروف و سایر رباط ها همراه است. به علاوه خیلی از افراد ممکن است که در زیر سطح غضروف دچار ساییدگی استخوان شوند. این آسیب ها با انجام اسکن MRI قابل مشاهده هستند و ممکن است که این اسکن نشان دهنده آسیب به غضروف باشد.

علائم

وقتی رباط صلیبی جلویی تان آسیب می بیند، ممکن است صدایی همچون ترق و تروق را بشنوید و احساس کنید که زانویتان با شما همراهی نمی کند. سایر علائم عبارتند از:

• درد و ورم: ممکن است در طول ۲۴ ساعت زانویتان ورم کند. گاهی اگر این درد و ورم را نادیده بگیرید، ممکن است به خودی خود برطرف شوند. اما اگر بخواهید ورزش کنید، زانویتان در حالت عدم ثبات قرار خواهد داشت و در معرض آسیب بیشتر به غضروف زانو قرار خواهید داشت.
• از دست دادن توانایی حرکت
• احساس درد و حساس شدن در مفصل
• اذیت شدن هنگام راه رفتن

دلایل آسیب ACL

تخمین زده شده که اکثر آسیب های ACL از طریق مکانیزم های غیر تماسی اتفاق می افتد و تنها درصد کمی از این آسیب ها در نتیجه تماس مستقیم با یک فرد یا شی دیگر اتفاق می افتد. مطالعات زیادی نشان داده اند که زنان ورزشکار در برخی ورزش ها، بیشتر از مردان ورزشکار در معرض آسیب ACL قرار دارند.

حدس زده می شود که علت این موضوع تفاوت های جسمی، نیروی عضلانی و کنترل نوروماسکولار است. سایر دلایل برای این تفاوت جنسیتی، تفاوت در سطح آسیب ACL از جمله در لگن و پاها، افزایش شل بودن رباط ها و تاثیر استروژن روی خصوصیات رباط است.

بررسی توسط پزشک

معمولا فورا بعد از این آسیب، بیماران احساس درد و ورم را تجربه می کنند و زانو در حالت عدم ثبات قرار خواهد داشت و لرزان خواهد بود. معمولا چند ساعت بعد از آسیب ACL، بیماران ورم زیاد زانو، از دست دادن توانایی حرکت، درد و حساس شدن مفصل، و اذیت شدن هنگام راه رفتن را تجربه خواهند کرد.

وقتی بیماری که دچار آسیب ACL بوده برای معاینه در کلینیک حاضر می شود، ممکن است که پزشک آزمایش اشعه ایکس را پیشنهاد دهد تا وجود شکستگی را بررسی کند. به علاوه ممکن است که پزشک اسکن MRI را پیشنهاد دهد تا ACL را معاینه کند و شواهد هر گونه آسیب به سایر رباط ها و غضروف ها را بررسی کند.

گاهی برای بررسی پارگی ACL، اسکن MRI پیشنهاد می شود. در صورتی که پارگی ACL وجود داشته باشد، رشته های ACL منقطع می شوند و ACL در ظاهر، خطوط زرد رنگی خواهد داشت. گاهی پزشک علاوه بر انجام آزمایش های مشخص برای بررسی پارگی منیسک و آسیب به سایر رباط های زانو، تست لاکمن را انجام می دهد تا ببیند که آیا ACL سالم است یا نه. اگر ACL پاره شده باشد، پزشک متوجه حرکت زیاد (به سمت جلو یا عقب) تیبیا نسبت به فمور خواهد شد (خصوصا هنگامی که پای فرد با پای عادی مقایسه می شود).

تاریخچه آسیب ACL

بدون مداخله پزشکی، به طور طبیعی چه اتفاقی برای آسیب ACL می افتد؟ این موضوع از هر بیماری به بیمار دیگر متفاوت است و به سطح فعالیت فرد، میزان آسیب و علائم عدم ثبات او بستگی دارد. معمولا اگر ACL به طور جزئی پاره شده باشد، احتمال بهبود بالاست و دوره ریکاوری و ترمیم حدود ۳ ماه طول می کشد.

برخی از بیمارانی که پارگی جزئی ACL دارند ممکن است علائم عدم ثبات را تجربه کنند. مراجعه به پزشک و معاینه بالینی، به همراه فیزیکال تراپی به تشخیص مشکل بیمارانی که زانوی آن ها به علت پارگی نسبی ACL، مشکل عدم ثبات دارد کمک می کند.

اگر قصد جراحی ندارید و دچار پارگی کامل ACL شده اید، خیلی کمتر می توان انتظار نتایج مثبتی را داشت. بعد از پارگی کامل ACL، برخی از بیماران نمی توانند در ورزش های شدید شرکت کنند و برخی دیگر حتی در انجام فعالیت های عادی همچون راه رفتن به مشکل بر می خورند.

افراد کمی هستند که بعد از پارگی کامل ACL می توانند در ورزش ها شرکت کنند، بدون این که علائم عدم ثبات را تجربه کنند. این تفاوت به شدت آسیب و تلاش فیزیکی بیمار بستگی دارد. حدود نیمی از موارد آسیب های ACL در ترکیب با آسیب به منیسک و غضروف ها اتفاق می افتند.

افرادی که به علت آسیب ACL، دوره های مکرر عدم ثبات را تجربه می کنند ممکن است دچار آسیب ثانویه نیز شوند. در صورت وجود علائم عدم ثبات، اکثر بیماران حدود ۱۰ سال بعد از آسیب اولیه، آسیب منیسک را تجربه خواهند کرد. به علاوه در افرادی که حدود ۱۰ سال نقص ACL دارند، احتمال بروز آسیب غضروفی افزایش میابد.

درمان غیر از جراحی

در درمان غیر از جراحی، فیزیکال تراپی و بازتوانی می توانند تا حدی زانو را به وضعیت قبل از آسیب برگردانند و به بیماران آموزش بدهند که چگونه از علائم عدم ثبات پیشگیری کنند. در این مواقع ممکن است از بریس (آتل) برای بیماران استفاده کنند. اما بسیاری از بیمارانی که تصمیم گرفته اند جراحی نکنند ممکن است به علت دوره های مکرر علائم عدم ثبات، آسیب ثانویه به زانو را تجربه کنند.

هنگامی که چندین آسیب به طور همزمان اتفاق افتاده باشند، درمان جراحی پیشنهاد می شود (وقتی که پارگی ACL در ترکیب با سایر آسیب های زانو اتفاق افتاده باشد). اما تصمیم برای جراحی معمولا به عهده خود بیمار است. درمان غیر جراحی پارگی ACL گاهی می تواند موفقیت آمیز باشد و می تواند برای این شرایط استفاده شود:

• برای پارگی های نسبی و هنگامی که علائم عدم ثبات وجود ندارد
• برای پارگی کامل در صورتی که هیچ علائمی از عدم ثبات زانو در طول ورزش وجود نداشته باشد.
• افرادی که کارهای سبک انجام می دهند یا سبک زندگی بدون تحرک دارند
• افرادی که صفحه رشد آن ها باز است (کودکان)

درمان جراحی آسیب ACL

معمولا پارگی ACL با بخیه درمان نمی شود چون ممکن است ACL ترمیم شده با گذر زمان بیفتد. در نتیجه ACL پاره شده معمولا با پیوند تاندون جایگزین می شود. می تواند از این پیوندها استفاده کرد:

• پیوند اتوگرافت تاندون پاتلا (پیوند اتوگرافت از خود بیمار تهیه می شود)
• پیوند اتوگرافت تاندون همسترینگ
• پیوند اتوگرافت تاندون چهارسر
• آلوگرافت (که از یک فرد مرده به دست می آید) تاندون پاتلا، تاندون آشیل، عضله نیم وتری، عضله گراسیلیس، یا عضله تیبیالیس قدامی

ملاحظات بیماران

بیمارانی که فعال هستند و در فعالیت های ورزشی یا شغلی نسبتا شدید شرکت دارند و کارهای سنگین انجام می دهند بهتر است گزینه های درمانی جراحی را انجام بدهند. این موضوع برای بیماران مسنی که قبلا از انجام جراحی ACL مستثنی شده اند، نیز صدق می کند. با توجه به سطح فعالیت فرد (نه سن او) می توان تصمیم گرفت که به مداخله جراحی نیاز است یا نه.

در کودکان و نوجوانانی که از پارگی ACL رنج می برند، ترمیم زود هنگام ACL سبب آسیب دیدن صفحه رشد و مشکلات رشد استخوان می شود. در نتیجه ممکن است که جراح تا زمانی که کودک به رشد اسکلتی برسد جراحی را به تعویق بیندازد.

گاهی نیز جراح به نحوی تکنیک های جراحی ACL را تغییر می دهد که خطر آسیب به صفحه رشد کاهش پیدا کند. بیماری که دچار پارگی ACL و ناتوانی عملکردی چشمگیری است بیشتر در معرض آسیب ثانویه زانو قرار دارد و باید ترمیم ACL را در نظر بگیرد.

احتمال بروز آسیب ACL به همراه آسیب منیسک، غضروف، رباط جانبی، کپسول مفصلی یا ترکیبی از موارد بالا وجود دارد. در مواردی که چندین آسیب اتفاق افتاده بهتر است که جراحی صورت بگیرد و جراحی معمولا نتیجه بهتری را فراهم می کند. حدود نیمی از پارگی های منیسک قابل ترمیم خواهند بود و اگر ترمیم همراه با بازسازی ACL اتفاق بیفتد نتیجه بهتری می دهد.

گزینه های جراحی آسیب ACL

اتوگرافت تاندون پاتلا:

این پیوند معمولا به ورزشکارانی که فعالیت های نسبتا شدید انجام می دهند و افرادی که شغل شان به میزان زیادی به قرار گرفتن روی زانو نیاز ندارد پیشنهاد می شود. در مطالعه ای که نتایج اتوگرافت تاندون پاتلا و همسترینگ مقایسه شده بود، میزان شکست پیوند در افرادی که تاندون پاتلا را ترمیم کرده بودند کمتر بود.

به علاوه، بسیاری از مطالعات نشان دادند که طبق نتایج آزمایش های بعد از جراحی، نتیجه اتوگرافت تاندون پاتلا در مقایسه با سایر انواع پیوند یا یکسان بوده یا نتایج بهتری ایجاد کرده. اما بعد از انجام اتوگرافت تاندون پاتلا امکان بروز درد کشککی‎ رانی و سایر مشکلات بیشتر است.

• مشکلات اتوگرافت تاندون پاتلا عبارتند از:
• درد پس از جراحی در قسمت پشت استخوان کشکک
• درد هنگام نشستن روی زانو
• افزایش خطر خشک و سفت شدن پس از جراحی
• خطر شکستگی استخوان کشکک (احتمال آن کم است)

اتوگرافت تاندون همسترینگ:

برای ترمیم ACL از تاندون همسترینگ در قسمت درونی زانو برای ایجاد پیوند اتوگرافت تاندون همسترینگ استفاده می شود. برخی از جراحان از تاندون دیگری هم استفاده می کنند (گراسیلیس) که در برخی از قسمت ها به زیر زانو متصل است. این روش یک پیوند ۲ یا ۴ رشته ایجاد می کند. موافقان پیوند همسترینگ ادعا می کنند که این نوع پیوند در مقایسه با پیوند پاتلا خطرات کمتر و مزایای بیشتری دارد از جمله:

• مشکلات کمتر مربوط به زانو درد یا درد کشکک زانو بعد از جراحی
• خشکی کمتر بعد از جراحی
• برش کوچک
• ریکاوری سریع تر

نتایج بحث برانگیزی در این خصوص وجود دارد که آیا پیوند همسترینگ می تواند دچار کشیدگی شود یا نه. این کشیدگی می تواند سبب افزایش شل شدن زانو در طول آزمایش شود. اخیرا برخی از مطالعات کاهش مقاومت همسترینگ بعد از جراحی در بیماران را نشان داده اند.

طبق برخی نظرات بیمارانی که نرمی رباط دارند و کشش زیاد از حد رباط در آن ها ۱۰ درجه یا بیشتر است بیشتر در معرض شل شدن پیوند همسترینگ بعد از جراحی قرار دارند. در نتیجه بهتر است که در این بیماران از پیوند تاندون پاتلا استفاده شود.

اتوگرافت تاندون چهارسر:

اتوگرافت تاندون چهارسر برای بیمارانی انجام می شود که ترمیم ACL آن ها به مشکل برخورده است. این نوع پیوند بزرگ تر است و برای بیماران قد بلندتر و سنگین تر مناسب است. احتمال زانو درد بعد از این نوع پیوند وجود دارد اما خطر بروز شکستگی کشکک زانو پایین است. ممکن است که محل برش بعد از این نوع پیوند برای بیماران خیلی خوشایند نباشد.

آلوگرافت:

آلوگرافت نوعی پیوند است که از اجساد تهیه می شود و در حال محبوب تر شدن هستند. این نوع پیوند برای افرادی استفاده می شود که در گذشته ترمیم ACL آن ها به مشکل برخورده است. به علاوه در مواقعی که بیش از یک رباط زانو نیاز به ترمیم دارد از آلوگرافت استفاده می شود. مزایای استفاده از آلوگرافت شامل این موارد است: حذف درد ناشی از برداشتن پیوند از بدن بیمار، زمان کمتر برای جراحی و برش های کوچک تر.

اما حتی اگر فرد خیلی از محل مورد نظر محافظت کند احتمال بروز عفونت پس از آلوگرافت وجود دارد از جمله عفونت های ویروسی (همچون HIV و هپاتیت C). چندین مورد مرگ و میر ناشی از عفونت باکتریایی بافت آلوگرافت (به علت روش های نادرست استرلیزه کردن) گزارش شده است که سبب انجام آزمایش ها و پردازش های بیشتر در پیشرفت آلوگرافت شده است. نتایج متناقضی در خصوص کشیدگی پیوند پس از آلوگرافت وجود دارد.

برخی از مطالعات نشان داده اند که استفاده از آلوگرافت برای ترمیم ACL، نسبت شکست بالایی دارد. نسبت موفق نبودن آلوگرافت در افراد جوان و افراد فعال که بعد از ترمیم ACL ورزش های نسبتا شدید انجام می دهند بیشتر است. دلیل این میزان عدم موفقیت مشخص نیست. اما می توان گفت که علت آن به خصوصیات پیوند (پروسه های استرلیزه استفاده شده، سن اهدای پیوند و ذخیره سازی پیوند) بستگی دارد. علت عدم موفقیت را می توان به بازگشت زود هنگام بیمار به عرصه ورزش و تحت فشار قرار گرفتن پیوند در طول فعالیت های ورزشی نسبت داد. تحقیقات بیشتری در این زمینه در حال انجام است.

پروسه جراحی

قبل از هر درمان جراحی معمولا بیمار را به فیزیکال تراپی می فرستند. بیمارانی که زانوی خشک و متورمی دارند و نمی توانند حرکات زیادی را انجام دهند؛ بعد از جراحی برای باز به دست آوردن توانایی حرکت‌ مشکل خواهند داشت. بعد از جراحی به حدود ۳ هفته یا بیشتر زمان نیاز است تا بتوان توانایی انجام تمام حرکات را به دست آورد.

گاهی پیشنهاد می شود که برای برخی از آسیب های مربوط به رباط از بریس (آتل) استفاده شود تا قبل از جراحی به رباط اجازه بهبود داشته شود. بیمار، پزشک و متخصص بیهوشی نوع بیهوشی مورد استفاده برای جراحی را انتخاب می کنند. گاهی برای کاهش درد پس از جراحی از انسداد عصب های پا با مواد بیهوشی استفاده می شود.

جراحی معمولا با معاینه زانوی بیمار آغاز می شود در حالی که بیمار به علت تاثیر داروی بیهوشی دراز کشیده است. این بررسی نهایی برای این صورت می گیرد که پزشک مطمئن شود ACL پاره شده و شل بودن رباط زانوی دیگر نیز بررسی شود (که ممکن است در طول جراحی یا بعد از آن نیاز به ترمیم داشته باشد).

اگر بررسی فیزیکی نشان دهد که ACL پاره شده است، از اتوگرافت یا آلوگرافت برای تاندون مورد نظر استفاده می شود و پیوند با اندازه مناسب برای بیمار تهیه می شود. بعد از آماده شدن پیوند، جراح یک آرتروسکوپ در مفصل قرار می دهد. سپس برش های کوچک روی زانو ایجاد می شوند تا آرتروسکوپ و ابزار را قرار دهند و جراح شرایط زانو را بررسی کند. بعد از آن آسیب منیسک و غضروف ترمیم می شود و قسمت پاره شده ACL برداشته می شود.

در بیشتر موارد ترمیم ACL، کانال های استخوان از ناحیه تیبیا و استخوان ران سوراخ می شوند تا پیوند ACL را در همان قسمتی که ACL پاره شده، قرار دهند. سپس یک سوزن بلند را از کانال تیبیا عبور می دهند و به کانال فمورال می رسانند و آن را از پوست ران بیرون می آورند.

بعد از آن‌، قسمتی که سوزن وجود داشته را بخیه می زنند و پیوند از طریق کانال تیبیا و سپس کانال فمورال در محل خود قرار می گیرد. از برخی از ابزار برای نگه داشتن پیوند استفاده می کنند و معمولا آن ها را بر نمی دارند. قبل از تکمیل جراحی، جراح پیوند را بررسی می کند تا اطمینان حاصل کند که کشش مناسبی دارد، و تایید کند که زانو از نظر حرکت مشکلی ندارد، و آزمایش هایی همچون تست لاکمن را برای بررسی ثبات پیوند انجام می دهد.

بعد از آن پوست بسته می شود و بسته به نظر جراح از بریس بعد از جراحی و ابزار سرما درمانی استفاده می شود. معمولا بیمار همان روز جراحی می تواند به خانه برود و نیازی به بستری شدن نیست.

کنترل درد آسیب ACL

ممکن است بعد از جراحی احساس درد داشته باشید که قسمتی طبیعی از پروسه بهبود است. پزشکان و پرستاران تمام تلاش شان را برای کاهش درد انجام می دهند. کاهش درد به ریکاوری سریع تر پس از جراحی کمک می کند. معمولا برای رهایی موقت از درد، پس از جراحی دارو تجویز می شود.

بسیاری از این داروها برای کنترل درد در دسترس هستند (از جمله اپیوئیدها، داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs) و بیحسی موضعی). ممکن است که پزشک ترکیبی از این داروها را برای رهایی از درد پیشنهاد دهد. به علاوه پیشنهاد می شود که مصرف اپیوئیدها را کاهش دهید.

اگر چه اپیوئیدها به کاهش درد پس از جراحی کمک می کنند اما مخدر و اعتیاد آورند. وابستگی به اپیوئید و اوردوز از مسائل جدی مربوط به سلامتی در ایالات متحده آمریکا هستند. تنها به میزان تجویز شده توسط پزشک از اپیوئید استفاده کنید. هر وقت دردتان شروع به بهبود کرد مصرف اپیوئیدها را قطع کنید. اگر چند روز بعد جراحی دردتان بهبود نیافت به پزشک اطلاع دهید.

بازتوانی

فیزیکال تراپی قسمتی اساسی از جراحی موفق ACL است که تمرینات آن فورا بعد از جراحی آغاز می شوند. بیشتر موفقیت پس از جراحی ACL‌، به تلاش بیمار در فیزیکال تراپی بستگی دارد. با وجود تکنیک های جراحی جدید و ثابت نگه داشتن پیوند، امروزه فیزیکال تراپی از تمرینات بازتوانی زیادی استفاده می کند.

دوره بعد از جراحی:

در اولین ۱۰ الی ۱۴ روز بعد از جراحی، زخم را خشک و تمیز نگه دارید. در این دوره تمرکز روی بازیافتن توانایی صاف کردن زانو و کنترل عضلات چهار سر است. برای کاهش ورم و درد، به طور مرتب روی زانو یخ بگذارید. ممکن است جراح بعد از جراحی استفاده از آتل را پیشنهاد دهد. گاهی نیز استفاده از عصای زیر بغل پیشنهاد می شود تا تمام یا قسمتی از وزن بیمار از روی پای جراحی شده برداشته شود.

بازتوانی:

بازتوانی بعد از ترمیم ACL شامل کاهش ورم زانو، حفظ حرکت کشکک زانو برای پیشگیری از دردهای مربوط به زانو، بازیابی حرکات زانو و تقویت عضلات چهارسر و همسترینگ است. وقتی ورم و درد برطرف شد، و فرد قادر به انجام تمام حرکات مربوط به زانو بود و هنگامی که قدرت، استقامت و عملکرد پا به طور کامل ترمیم شد، می توان ورزش را از سر گرفت. با کمک ورزش هایی که برای تقویت کنترل نوروماسکولار طراحی شده اند، احساس تعادل و کنترل پا می تواند به فرد برگردد. این وضعیت ۴ تا ۶ ماه زمان می برد. معمولا بعد از جراحی موفق ACL لزومی به استفاده از آتل نیست اما خیلی از بیماران ترجیح می دهند که از آتل استفاده کنند.

عوارض جانبی جراحی آسیب ACL

عفونت:

احتمال وقوع عفونت بعد جراحی ACL کم است. گاهی به علت استرلیزه کردن نامناسب بعد از آلوگرافت، احتمال مرگ و میر در اثر عفونت باکتریایی وجود دارد.

انتقال ویروس:

آلوگرافت معمولا با انتقال ویروس هایی نظیر HIV و هپاتیت C در ارتباط است. احتمال دریافت آلوگرافت از نمونه اهدایی آلوده به HIV کمتر از ۱ در یک میلیون است.

خونریزی و بیحسی:

عوارض جانبی نادر شامل خونریزی به علت آسیب به شریان پشت زانو و احساس ضعف و فلج شدن در پا هستند. احتمال بیحسی قسمت بیرونی پا که نزدیک محل برش است وجود دارد و این احساس می تواند موقت یا دائمی باشد.

لخته خون:

اگر چه وجود لخته خون در عروق ساق پا یا ران نادر است اما می تواند یک اختلال مهلک باشد. لخته خون می تواند در جریان خون رها شود، به سمت ریه برود و سبب آمبولی ریه شود. به علاوه می تواند به سمت مغز برود و سبب سکته شود.

عدم ثبات یا تعادل:

احتمال عدم تعادل به علت پارگی، کشش رباط یا استفاده از روش های نامناسب جراحی وجود دارد.

خشکی:

برخی از بیماران بعد از جراحی، احساس خشکی و سفت بودن زانو یا از دست دادن توانایی حرکت را گزارش داده اند.

اختلال در مکانیزم عضلات:

به علت ضعیف شدن محل برداشت پیوند، احتمال پارگی تاندون پاتلا (اتوگرافت تاندون پاتلا) یا ایجاد ترک و شکاف در تاندون پاتلا (اتوگرافت تاندون پاتلا یا تاندون چهارسر) وجود دارد.

آسیب به صفحه رشد:

در کودکان و نوجوانانی که دچار پارگی ACL شده اند، ترمیم زود هنگام ACL می تواند سبب آسیب به صفحه رشد و منجر به مشکلات رشد شود. می توان جراحی ACL را تا زمانی که فرد به رشد اسکلتی برسد به تعویق انداخت. جراح می تواند تکنیک های ترمیمی را تغییر دهد تا خطر آسیب به صفحه رشد را کاهش دهد.

درد استخوان کشکک:

احساس زانو درد پس از جراحی، معمولا بعد از جراحی اتوگرافت تاندون پاتلا رایج تر است. احتمال وقوع درد ناشی از نشستن روی زانو بعد از اتوگرافت تاندون پاتلا نیز بالاست.

زمان ریکاوری بعد از جراحی پارگی ACL چه میزان است؟

بازتوانی و بازگشت به فعالیت های عادی بعد از جراحی پارگی ACL می تواند ۶ تا ۹ ماه زمان ببرد. بین تلاش خیلی زیاد در فیزیکال تراپی یا کم تحرکی باید تعادل ایجاد شود. فعالیت شدید می تواند مجددا به محل جراحی و رباط آسیب بزند. کم تحرکی هم طول دوره ریکاوری و برگشتن به فعالیت های عادی را افزایش می دهد.

چه پزشکانی پارگی آسیب ACL را درمان می کنند؟

پارگی ACL می تواند توسط متخصص اورژانس، جراح ارتوپد‌، پزشک عمومی و یا سایر پزشکان تشخیص داده شود. پس از تشخیص، بیمار به جراح ارتوپد ارجاع داده می شود که این جراح خطرات و مزایای جراحی و سایر گزینه را با فرد در میان می گذارد. متخصص ارتوپد کسی است که جراحی را انجام می دهد.

بعد از جراحی یک متخصص فیزیوتراپ، تحت نظر جراح ارتوپد، با بیمار کار می کند تا بیمار بتواند فعالیت های عادی خود را انجام دهد. اگر هم برای جراحی برنامه ریزی ای نشده باشد، پزشک یا جراح ارتوپد با کمک متخصص فیزیوتراپ درباره درمان تصمیم می گیرند.

پیشگیری

تمرینات درست و ورزش به کاهش خطر بروز آسیب ACL کمک می کنند. فیزیوتراپ، متخصص ورزش و سایر متخصصان در این زمینه می تواند برای شما ارزیابی، آموزش و بازخوردی را فراهم کنند که به کاهش خطر بروز این آسیب کمک می کنند. برنامه هایی برای کاهش آسیب ACL عبارتند از:

• ورزش هایی که عضلات پا را تقویت می کنند خصوصا ورزش های همسترینگ تا از وجود تعادل در عضلات پا اطمینان حاصل شود.
• ورزش هایی برای تقویت ران ها، لگن و قسمت پایینی شکم
• ورزش ها و تمرین هایی که روی تکنیک های مناسب و موقعیت درست زانو هنگام پریدن و پایین آمدن بعد از پرش تاکید می کنند.
• آموزش در نحوه انجام حرکات چرخشی

تمرینات تقویت عضلات پا و ران و تمرینات تقویت پرش به کاهش خطر بروز آسیب ACL در زنان ورزشکار کمک می کنند.

ابزار:

برای پیشگیری از بروز آسیب، از کفش ها و کفی های مناسب ورزش استفاده کنید. اگر اسکی می کنید اطمینان حاصل کنید که ابزار اسکی به درستی توسط یک متخصص تنظیم شده اند تا اگر افتادید به راحتی بتوانید آن ها را جدا کنید. استفاده از آتل زانو، از آسیب ACL و وقوع دوباره آن بعد از جراحی پیشگیری نمی کند.