اچ آی وی چیست؟ به طور خلاصه ویروس نقص ایمنی انسانی یا اچ آی وی “HIV”، یک مشکل بهداشتی جهانی است که همچنان هم ادامه دارد. تخمین زده می شود حدود 38 میلیون نفر در سراسر جهان با این عفونت زندگی می کنند. تلاش های هماهنگ سازمان ها، دولت ها، سازمان های غیردولتی و ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی به پیشگیری، تشخیص و درمان مبتلایان تا حد زیادی برای کنترل آن کمک کرده است. به گزارش ایندیاتایمز، با این وجود در بسیاری از مناطق در زمینه تشخیص و مراقبت نقص های جدی وجود دارد که همه گیری کووید-19 در حال حاضر نیز به طور جدی مانع ارائه خدمات درمانی و تامین درمان برای مبتلایان شده که مادام العمر مورد نیاز است. اگرچه هیچ درمانی برای عفونت اچآیوی وجود ندارد، اما داروهای موثر می توانند با پایین نگه داشتن بار ویروسی انتقال به افراد دیگر را کنترل کنند.
چگونه اچ آی وی بر بدن تاثیر می گذارد؟
اچآیوی یا HIV بر سیستم ایمنی فرد مبتلا تاثیر می گذارد و توانایی او را در مبارزه با بسیاری از عفونت ها و سرطان ها مختل می کند. این ویروس سلول های ایمنی بدن موسوم به سلول هایCD4 را مختل یا از بین می برد و از این رو باعث نقص ایمنی می شود. بدون درمان موثر این حالت ممکن است به ایدز یا سندرم نقص ایمنی اکتسابی تبدیل شود که در آن بسیاری از عفونت ها و سرطان های دیگر در فرد ایجاد می شود.
افراد آلوده در چند ماه اول که علامت ندارند، بسیار عفونی هستند. علائم ممکن است تنها پس از تضعیف ایمنی بدن خود را نشان دهند که شامل تب، اسهال، سرفه، تورم غدد لنفاوی و غیره می شود.
چگونه می توان از عفونت اچ آی وی جلوگیری کرد؟
پیشگیری اولیه در زنان شامل آموزش و آگاهی در مورد نحوه انتشار عفونت، استفاده از کاندوم، اجتناب از رابطه جنسی دهانی، بی بند و باری و سومصرف مواد مخدر است. زنانی که ممکن است مجبور به رابطه جنسی شده باشند یا چندین شریک جنسی داشته اند یا عفونت های مقاربتی دیگری داشته اند باید از نظر HIV و عفونت های مقاربتی مورد بررسی قرار گیرند.
پیشگیری ثانویه از نظر کاهش پیشرفت و انتقال با شروع سریع داروهای ضد ویروسی است. زنان با خطر بالای عفونت شامل کارگران جنسی، قربانیان سواستفاده جنسی، نوجوانان بی گناه و سومصرف کنندگان مواد و ارائه دهندگان خدمات بهداشتی نیز به دلیل آسیب دیدگی در معرض خطر هستند.
چگونه اچ آی وی تشخیص داده می شود؟
اگرچه آزمایش خون تشخیصی به راحتی در دسترس است، اما آزمایش باید با رضایت آگاهانه انجام شود. نتایج آزمایش باید به صورت محرمانه و با مشاوره مناسب ارائه شود. در صورت مثبت بودن آزمایش تکراری برای جلوگیری از گزارش خطاهای گزارش باید در یک آزمایشگاه مجاز و معتبر انجام شود. راهنمایی و ارجاع مناسب به مرکز درمانی اچآیوی “HIV” پس از تشخیص امری ضروری است، همچنین ردیابی تماس برای تلاش برای شناسایی افراد بالقوه آلوده برای شروع پیشگیری دارویی یا پروفیلاکسی پس از مواجهه یا درمان در آنها مهم است. پیشگیری دارویی شامل استفاده از داروهای ضد ویروسی طی 72 ساعت پس از قرار گرفتن در معرض بیمار آلوده به HIV است.
بیشتر بخوانید: پیشگیری و مراقبت از عفونت اچ آی وی در زنان
آیا اچ آی وی در دوران بارداری به نوزاد منتقل می شود؟
یکی دیگر از جنبه های مهم پیشگیری اولیه جلوگیری از انتقال از مادر به کودک در دوران بارداری، زایمان و شیردهی است که انتقال مادر به فرزند (MTCT) نیز نامیده می شود. شروع درمان در دوران بارداری و شیردهی تقریبا می تواند این خطر را برطرف کند، همچنین کنترل میزان ویروس و شمارش CD4 در دوران بارداری به تعیین میزان این خطر کمک می کند. اگر بار ویروسی قابل تشخیص باشد ممکن است زایمان به صورت سزارین انجام شود، همچنین اگر دسترسی به تغذیه پاک و ایمن با شیر خشک وجود داشته باشد اجتناب از شیردهی خطر انتقال به نوزاد را نیز کاهش می دهد.
در حالت ایده آل زنانی که قصد بارداری دارند و در معرض خطر بالای اچآیوی هستند باید آزمایش HIV را انجام دهند تا روند پیشرفت بیماری را کاهش دهند و بار ویروسی را پایین نگه دارند تا از آلودگی به همسر و کودک در هنگام باروری جلوگیری کنند.
اچ آی وی چگونه درمان می شود؟
درمان اچ آی وی “HIV” با استفاده از ترکیبی از سه داروی ضد ویروسی یا بیشتر انجام می شود. اگرچه درمانی مطلق برای این مورد وجود ندارد، اما این داروها رشد ویروس را سرکوب می کنند و ایمنی بدن را بهبود می بخشند. داروهای جدید موجود موثرتر بوده و در روند کنترل ویروس موثر عمل می کنند.
با این حال، اگر عفونت دیررس و در مراحل پیشرفته با ایمنی بسیار سرکوب شده و عفونت های فوقانی مانند سل یا بیماری های قارچی مانند عفونت های کریپتوکوکی تشخیص داده شود یک رویکرد تهاجمی نسبت به شروع سریع درمان برای اچآیوی و سایر عفونت ها به طور همزمان باید در مراکز تخصصی چند رشته ای در زمینه مدیریت اچآیوی انجام شود.
در نتیجه، عفونت اچآیوی “HIV” همچنان یک مشکل بهداشتی جهانی است، اما تشخیص و درمان به موقع و مناسب می تواند خطر انتقال به دیگران و پیشرفت در فرد را کاهش دهد.
مترجم: الهه زارعی