سندرم پای بی قرار، علت بروز و درمان آن

سندرم پای بی قرار (RLS) نوعی اختلال در سیستم عصبی است که در آن تمایل زیادی به حرکت دادن پاها ایجاد می شود، همچنین این عارضه به عنوان بیماری ویلیس اکبوم نیز شناخته می شود.
پزشکان آن را یک اختلال خواب می دانند زیرا به طور معمول در حالت استراحت اتفاق می افتد یا بدتر می شود. ممکن است هنگام خوابیدن یا نشستن به مدت طولانی مانند حین تماشای تئاتر یا نشستن در اتومبیل با مشکل روبرو شوید. در صورت عدم درمان احتمال می رود وضعیت بدتر شود. با گذشت زمان کمبود خواب می تواند در محل کار یا خانه مشکل ایجاد کند.
به گزارش وب ام دی، سندرم پای بی قرار تا 10 درصد از افراد در ایالات متحده را تحت تاثیر قرار می دهد. هر فردی می تواند به آن مبتلا شود، اما این بیماری در زنان بیشتر دیده می شود و افراد میانسال نیز بیشتر علائم شدید دارند. برخی اوقات، پزشکان RLS را تشخیص نمی دهند به ویژه اگر علائم خفیف باشد، اما به محض تشخیص درمان اغلب می تواند آن را متوقف کند.

افراد مبتلا به سندرم پای بی قرار در پاهای خود احساسات غیرمعمولی مانند خارش، خزیدن، کشیدن، درد، ضربان قلب یا سوزن سوزن شدن دارند و تمایل زیادی به حرکت دادن پاها برای برطرف شدن این احساسات دارند، همچنین این وضعیت می تواند در نواحی دیگر بدن مانند بازوها، قفسه سینه یا سر نیز اتفاق بیفتد. احساسات به طور معمول در دو طرف بدن اتفاق می افتد، همچنین آنها می توانند فقط در یک طرف اتفاق بیفتند یا احتمال می رود از یک طرف بدن شروع شوند، سپس به سمت دیگر بدن حرکت کنند.
علائم RLS از خفیف تا غیر قابل تحمل است و می توانند به صورت گذار باشند و بیایند و بروند، شدت آن نیز ممکن است در قسمت های مختلف متفاوت باشد و به طور کلی در عصر و شب ها نیز بدتر می شوند. علائم تقریبا همیشه اوایل صبح از بین می رود، بنابراین افرادی که RLS دارند اغلب می توانند در آن موقع خوب بخوابند. برای برخی از افراد علائم ممکن است باعث اختلال شدید در خواب شبانه شود که می تواند کیفیت زندگی آنها را به طور قابل توجهی مختل کند.

پزشکان نمی دانند چه عواملی باعث بروز بیشتر موارد ابتلا به سندرم پای بی قرار می شود، اما ژن های شما ممکن است در این امر نقش داشته باشند. تقریبا نیمی از افراد مبتلا به RLS عضوی از خانواده را نیز مبتلا می کنند، همچنین احتمال می رود به موارد زیر مرتبط باشد:
بیماری های مزمن. برخی از شرایط پزشکی طولانی مدت شامل علائم RLS از جمله کمبود آهن، بیماری پارکینسون، نارسایی کلیه یا بیماری کلیوی، دیابت و نوروپاتی محیطی است.
داروها. برخی از داروها ممکن است علائم را بدتر کنند از جمله داروهای ضد تهوع، داروهای ضد روان پریشی، داروهای ضد افسردگی و داروهای ضد سرماخوردگی و آلرژی که دارای آنتی هیستامین هستند.
بارداری. برخی از زنان در دوران بارداری به ویژه در سه ماهه آخر RLS را تجربه می کنند، علائم به طور معمول ظرف یک ماه پس از زایمان از بین می روند.
سبک زندگی. کمبود یا اختلالات دیگر خواب مانند آپنه می تواند علائم را تحریک کرده یا آنها را بدتر کند.

هیچ آزمایش پزشکی برای تشخیص RLS وجود ندارد. پزشک شما ممکن است بخواهد با شریک خواب شما در مورد آنچه که متوجه شده صحبت کند، چند معیار اساسی برای تشخیص RLS عبارتند از:
اصرار طاقت فرسا برای حرکت دادن پاها به ویژه همراه با احساسات ناراحت کننده یا غیرمعمول
اصطلاحاتی که در حالت استراحت شروع یا بدتر می شود
اصطلاحاتی که هنگام حرکت به طور جزئی یا کاملا از بین می رود

شرایط دیگری مانند گرفتگی پا، آرتروز یا دردهای عضلانی باعث ایجاد آن نیست
پزشک شما احتمال می رود از آزمایش ها برای رد سایر شرایط استفاده کند. معاینه عصبی می تواند آسیب عصبی یا مشکلات رگ های خونی را بررسی کند. یک مطالعه خواب به نام پلی سومنوگرافی می تواند به شما بگوید آیا اختلالات دیگر خواب دارید که ممکن است باعث RLS شود یا خیر.

برای سندرم پای بی قرار هیچ درمانی وجود ندارد، اما استفاده از برخی روش ها می توانند به کنترل آن کمک کنند تا بتوانید خواب خوبی داشته باشید.
اگر بیماری دیگری مانند کمبود آهن باعث بیقراری پاهای شما شود پزشک آن را درمان می کند.

درمان RLS خود علائم شما را هدف قرار می دهد. اگر RLS شما خفیف یا متوسط باشد برخی تغییرات کوچک در زندگی روزمره شما ممکن است به بهبود شرایط کمک کند: ورزش منظم، پیروی از یک برنامه خواب و از مصرف کافئین، الکل و دخانیات خودداری کنید. راه های دیگر برای درمان RLS بدون دارو عبارتند از:

ماساژ پا
حمام گرم
استفاده از پدهای گرم کننده یا بسته های یخ روی پاها
یک بالشتک ارتعاشی به نام Relaxis
داروها به برخی افراد کمک می کنند، اما دارویی که علائم را در فرد کاهش می دهد ممکن است در شخص دیگری باعث بدتر شدن آن شود یا دارویی که برای مدتی اثر می کند ممکن است بعد از مدتی کارایی خود را از دست دهد. داروهای درمان RLS شامل موارد زیر است:

داروهای دوپامینرژیک که روی انتقال دهنده عصبی دوپامین در مغز شما اثر می گذارند. سازمان غذا و داروی آمریکا پرامی پکسول (میراپکس)، روپینیرول و روتیگوتین را برای RLS متوسط تا شدید تایید کرده است. بنزودیازپین ها، نوعی آرام بخش ممکن است به خواب کمک کنند، اما می توانند باعث خواب آلودگی در طول روز شوند.

داروهای ضد تشنج مانند کاربامازپین، گاباپنتین و پرگابالین

سندرم پای بی قرار یک بیماری مادام العمر است که احتمال می رود با افزایش سن بدتر شود، اما برخی از افراد بهبود می یابند و روزها حتی تا سال ها علائمی ندارند. پزشک را در جریان وضعیت خود قرار دهید. اگر احساس بدتری به شما دست می دهد ممکن است تغییرات متفاوتی در شیوه زندگی یا داروها به شما پیشنهاد دهند. این می تواند به شما کمک کند تا با افراد دیگری که می دانند چه چیزی را می گذرانید صحبت کنید خواه یک عضو خانواده باشد که دارای RLS باشد یا یک گروه پشتیبانی.

مترجم: الهه زارعی