یین بودن پلاکت خون نوعی اختلال خونی است و معمولاً عوارض جدی ندارد اما در شرایط آسیب‌دیدگی می‌تواند روند انعقاد و لختگی خون را تحت‌تأثیر قرار دهد. تعداد پلاکت خون معمولاً به دلیل بیماری‌های زمینه‌ای و عوارض جانبی مصرف برخی داروها کاهش می‌یابد که در ادامه به شرح این موارد می‌پردازیم:
مصرف الکل، ترکیبات سمی و نیز برخی داروهایی که جهت رفع گرفتگی عضلات تجویز می‌شوند، اثرات منفی بر پلاکت خون دارند. استفاده از برخی نوشیدنی‌ها می‌تواند در کاهش پلاکت خون مؤثر باشد.
این داروها خاصیت ضد انعقادی دارند و موجب کاهش پلاکت می‌شوند:
داروهای ضد انعقاد: یا مهارکننده‌های گلیکوپروتئین مانند آبسیکسیماب: این دارو ضد تجمع پلاکت است و برای پیشگیری از عوارض اسکیمی قلبی تجویز می شود.
اپتیفیباتید: این دارو ضد انعقاد خون است و در درمان لخته‌های خونی و حملات قلبی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
تیروفیبان: برای درمان سندرم کرونر حاد استفاده می‌شود.
سایر داروهایی که موجب کاهش پلاکت می‌شوند، عبارتند از:
هپارین، استامینوفن، ایبوپروفن، ناپروکسن، آمیودارون (برای درمان پرکاری تیروئید)، سایمتیدین (برای درمان زخم معده و گاستریت)، پیپراسیلین (نوعی آنتی بیوتیک)، داروهای ضد تشنج مانند کاربامازپین، سولفونامیدها مانند تری‌متوپریم-سولفامتوکسازول، وانکومایسین (نوعی آنتی بیوتیک).