محققان دریافته‌اند که میزان بالای تشویش می‌تواند در روند شناسایی خطر تغییر ایجاد کند و این کار باعث می‌شود که بهتر بتوانیم به آنها واکنش نشان دهیم. از طرفی آنها به این نتیجه رسیدند که شناسایی و تشخیص خطر یا تهدید در افرادی که تشویش دارند در نقاط مختلف مغز آنها رخ می‌دهد. این در حالی است که افرادی که نسبت به این مسئله راحت و خونسرد هستند آن را در ناحیه‌ای از مغز پردازش می‌کنند که مسئول کنترل حرکات است.
با این همه آن دسته از افرادی که دچار تشویش نیستند سیگنال‌های تهدیدها و خطرهای اجتماعی را در ناحیه‌ی حسی –در واقع ناحیه‌ی گیجگاهی- در مغز که مسئول تشخیص چهره است پردازش می‌کنند. این تفاوت به افرادی که دچار تشویش می‌شوند این امکان را می‌دهد تا بتوانند زمانی که حس می‌کنند در خطر هستند، فعالیت سریع‌تری داشته باشند.
محققان می‌گویند تحقیقاتشان نشان می‌دهد افرادی که سطح تشویش بالایی دارند قادرند سیگنال‌های تهدید و خطر را به روشی انتخابی در قشر حرکتی مغز کدگذاری کنند. در واقع مطابق با ایده‌ی مربوط به مکانیسم جبرانی، افزایش عصبی فعالیت حرکتی در افرادی که میزان تشویش کم و زیادی دارند منجر به ارتقای رفتاری مشابه در چارجوب حساسیت ادراکی به سیگنال‌های خطر می‌شود.
این الگوی تحقیقاتی نشان می‌دهد که تشویش باعث افزایش پشتیبانی نسبی مجاری حرکتی حین پردازش سیگنال‌های منفی اجتماعی می‌شود. با توجه به این مسئله می‌توان گفت که چرا تشویش در افراد با وجود ارتباط‌های منفی آن با استرس، افسردگی و سلامت فیزیکی، ماندگاری دارد.
(منبع: health)

۱۲ نشانه اختلال اضطراب که باید بدانید