دیدگاه‌های مختلقی درباره‌ی بی‌احساسی و بی‌علاقگی حاد وجود دارد و عصب‌شناسان معتقدند نتایج آنها نشان می‌دهد که برای شناخت این بیماری، باید بیشتر از دید بیولوژی آن را بررسی کرد. آنها کوشیدند تا افراد جوان و سالمی را بررسی کرده و به این مسئله پی ببرند که آیا تفاوت‌های مغزی خاصی در گروهی که آن را «برانگیخته» می‌نامیدند با افرادی که دچار بی‌احساسی بودند وجود دارد یا نه. 
در همین رابطه پروفسور حسین می‌گوید ممکن است برخی از بیماران بعد از آنکه دچار سکته‌ی مغزی شده یا با بیماری آلزایمر روبرو شدند، به لحاظ آسیب‌شناختی به بی‌احساسی مبتلا شوند. بسیاری از بیمارانی از این دست ممکن است به لحاظ فیزیکی مشکلی نداشته باشند. اما احتمال دارد با هیچ چیزی برانگیخته نشوند و به خودشان هم اهمیت ندهند.
این پروفسور و تیم تحقیقاتی‌اش بر روی افراد سالم آزمایشاتی انجام دادند تا بتوانند این مسئله را تشخیص دهند که آیا هیچ تفاوت مغزی در آنها دیده می‌شود که مسبب بی‌احساسی باشد. برای این تحقیق، آنها ۴۰ داوطلب را انتخاب کرده و از آنها خواستند که پرسشنامه‌ای را که برای سنجش میزان انگیزه‌شان بود، پر کنند. سپس در یک بازی شرکت کردند که در آن با دریافت جایزه در مراحل مختلف و نیز تلاش فیزیکی برای به دست آوردن جایزه، به آنها پیشنهاد خرید می‌شد.
محققان در این باره توضیح می‌دهند که همانطور که پیش‌بینی می‌شد، شرکت‌کنندگان اغلب پیشنهاداتی را پذیرفتند که تلاش کمتر و جایزه‌ی بالاتری داشت. با این حال، جایزه‌های کمی که مستلزم تلاش زیاد بود چندان مورد توجه قرار نگرفت.
در مرحله‌ی بعد، این افراد در یک دستگاه ام‌آرآی، بازی را انجام دادند و در همان حال محققان مغز آنها را مورد ارزیابی قرار می‌دادند.
به شکل قابل توجهی باید گفت که اگرچه میزان پذیرفتن پیشنهاداتی با تلاش کم در افرادی که دچار بی‌احساسی بودند خیلی کم بود، اما یک بخش مغز آنها نسبت به شرکت‌کنندگان برانگیخته، فعالیت بیشتری انجام می‌داد: قشر پیش‌حرکتی. کار این ناحیه از مغز بیشتر در انجام فعالیت‌ها بوده و درست پیش از آنکه سایر نقاط مغز که مربوط به حرکت هستند به کار بیافتند، فعال می‌شود.
منبع: medicaldaily

گریه؛ دوای درد اضطراب