هر روز در روند رشد نوزاد اتفاق تازه‌ای رخ می‌دهد. در واقع آنها هر روز مهارت جدیدی یاد می‌گیرند. وقتی به سن سه تا چهار ماهگی می‌رسند سعی می‌کنند تمام چیزهای پیرامون خود را با دهانشان کشف کنند – از انگشتان گرفته تا هر چیزی که قادر باشند دست خود را روی آن بکشند: مو٬ خاک٬ مداد شمعی٬ اسباب بازی و غیره. عادت به دهان بردن وسایل و اشیاء اغلب تا سن دو سالگی ادامه دارد و در برخی موارد حتی تا بعد از آن هم طول می‌کشد و به نوعی بخشی از نقطه عطف رشد آنها محسوب می‌شود. در اکثر موارد این عادت به خودیِ خود از بین می‌رود. با این حال٬ برخی بچه‌ها در طول دوران رشد همچنان به این کار ادامه می‌دهند.
عمل به دهان بردن وسایل و اشیاء اغلب منجر به بلعیدن آن شیء نخواهد شد. برخی از بچه‌ها عادت دارند چیزهایی را به دهان ببرند که قابل خوردن نیست مانند خاک٬ گِل٬ گچ٬ زغال٬ رنگ٬ صابون٬ لیوان٬ مو٬ یخ و غیره. به این اختلال خوراکی٬ اختلال هرزه‌خواری می‌گویند. اما میزان امنیت این عادت واقعا چقدر است؟ ممکن است به دهان بردن چیزی منجر به خفگی٬ سرفه٬ مشکلات تنفسی و حتی بیهوشی نوزاد شود. بچه‌ها ممکن است چیزهایی مانند تکه‌های کوچک اسباب بازی٬ دکمه٬ مهره، تیله٬ سکه و غیره را ببلعند. بخش یک‌سومِ بالایی مری یکی از نقاطی است که اغلب اشیاء در آن گیر می‌کنند. علاوه بر این خطر سوراخ شدن معده٬ عفونت و حتی مرگ به دلیل بلعیدن باتری یا چیزهای تیز هم در کودکان وجود دارد.
در اینجا به مواردی اشاره می‌کنیم که تا حد امکان نباید در دسترس نوزادتان قرار دهید تا حادثه‌ای به بار نیاید.
گِل / خاک: 
خوردن خاک معمولی و گرد و خاک در بچه‌ها طبیعی است. این مسئله باعث پرورش سیستم ایمنی و تقویت آنها می‌شود. اما خطراتی هم به همراه دارد. میکروب‌ها و ذرات ریز موجود در خاک یا گِل می‌توانند به عفونت یا بیماری‌های انگلی بیانجامند. خاک به کرم‌ها آلوده بوده و تخم‌های آنها وارد بدن نوزاد شده و داخل معده او رشد می‌کنند. از طرفی عفونت‌های مختلف و مسمومیت غذایی هم می‌تواند منجر به اسهال و یبوست شود.
سکه:
سکه‌ها یکی از رایج‌ترین اشیاء برای خوردن هستند. بلعیدن سکه می‌تواند منجر به علائمی مانند استفراغ٬ سرفه٬ آبریزش بینی و غیره شود.
غذای افتاده روی زمین:
اکثر افراد بر این باورند که اگر غذایی تنها ۵ ثانیه روی زمین افتاده باشد می‌توان آن را برداشت و خورد. در تحقیقی مشخص شده است که بیش از ۹۹ درصد از باکتری‌ها بعد از ۵ ثانیه از سطح زمین به غذایی که بر زمین افتاده است منتقل می‌شوند. از طرفی میزان آلودگی غذا به خاطر باکتری تا حد زیادی به کثیف بودن زمین و نوع زمینی که غذا روی آن افتاده ارتباط پیدا می‌کند. احتمال انتقال باکتری از سطح  فرش-شده نسبت به سطوح چوبی یا کاشی شده به غذا خیلی کمتر است. به خاطر داشته باشید که تنها بخش کوچکی از یک باکتری به شدت عفونت‌زا می‌تواند منجر به مریضی نوزاد شود.
اسباب بازی‌ها و جواهرات فلزی
یکی از دلایلی که توصیه می‌شود متناسب با سن بچه برایش اسباب بازی بخرید این است که بخش‌های کوچک اسباب بازی که برآمده یا بیرون زده است می‌تواند منجر به بروز آسیب‌های خطرناکی به نونهالان شود. اسباب بازی‌های توپُر هم می‌توانند زیستگاه باکتری‌ها باشند. جویدن اسباب بازی‌های پلاستیکی بچه‌ها را در معرض مواد شیمیایی سمی قرار می‌دهد که می‌تواند بر روی هورمون‌ها تأثیر گذاشته و در روند رشد مغزی او اختلال ایجاد کند. اسباب بازی‌های فلزی و جواهرات کم بها اغلب آلوده به مواد سمی مانند کادمیم و سرب هستند. این فلزات از طریق دهان کودک و مکیدن٬ راه خود را به درون بدن او می‌یابند. تماس با فلزات غیراصلی مانند سرب یکی از نگرانی‌های عمده با توجه به وجود گسترده‌ی این فلز در بسیاری از محصولاتی است که استفاده می‌کنیم. به دهان بردن مکرر بسیاری از اشیاء فلزی توسط بچه‌ها می‌تواند باعث افزایش غلظت سرب خون آنها شود. همانطور که می‌دانید سرب ماده‌ای سمی است و تأثیرات مخربی بر عصب‌ها٬ خون٬ روده٬ قلب و کلیه‌ها دارد.
منبع: thehealthsite

وسایلی که نباید برای نوزاد تازه به دنیا آمده‌تان بخرید