مخرب ترین روش درمانی از لحاظ سلامت نسج دندان ، روکش کردن است. در این روش حداقل بین نیم تا دو سوم نسج سالم دندان تراش می خورد تا فضای کافی برای روکش باز شود. روکش ها را بر حسب نوع ماده به کار رفته تقسیم بندی می کنند. متداول ترین نوع روکش ها ، انواع چینی/ فلز است که سطح داخل روکش از جنس فلز است و روی آن را با چینی می پوشانند. استحکام این روکش ها بسیار بالا است و درصورتی که خوب ساخته شوند ، از لحاظ زیبایی هدف بیمار و دندان پزشک را تامین می کنند. جنس فلز زیر این روکش ها متفاوت است و انواعی که حاوی طلا هستند ، از لحاظ جذب لبه های روکش ارجح بوده و البته همانگونه که انتظار می رود ، قیمت کار لابراتواری آنها نیز بالاتر از روکش های با فلز ارزان قیمت است. نوع دوم روکش ها ، انواع تمام چینی است که فاقد فلز هستند. این روکش ها درخشندگی بالاتری دارند و در دهان طبیعی تر به نظر می رسند. البته این روکش ها به علت آن که بدون فلز می باشند، استحکامی کمتر از روکش های چینی / فلز دارند و بهتر است فقط برای قسمت های بکار روند که در معرض دید قرار دارند. روکش ها را نیز همانند لامینیت چینی ، تکنسین دندانی در لابراتوار می سازد و به همین سبب ، نیاز به چند جلسه کاری و قالب گیری از دندان ها دارد. طول عمر روکش ها بین 5 تا 15 سال است. ولی باید در نظر داشت این زمان به عوامل زیادی بستگی دارد که عبارتند از : مهارت تکنسین در ساخت روکش. مهارت دندانپزشک در کار خود. رعایت بهداشت از طرف بیمار و مراجعه برای معاینات دوره ای شش ماهه. وضعیت عصب زیرین دندان و ترمیم های قبلی آن.چگونگی پاسخ لثه بیمار به روکش کار گذاشته شده.
( سیمرغ )