در ادامه‌ی قسمت اول به معرفی مواردی می‌پردازیم که یک کودک مبتلا به اوتیسم دوست دارد شما از آن مطلع باشید:
5. به همه راه‌هایی که من تلاش می‌کنم ارتباط برقرار کنم گوش دهید
زمانی که راهی برای توضیح احساساتم ندارم، برایم سخت است بگویم به چه چیزی نیاز دارم. ممکن است گرسنه، ناامید، ترسیده یا گیج باشم، اما در حال حاضر نمی‌توانم آن کلمات را پیدا کنم. نسبت به زبان بدن، کناره‌گیری، آشفتگی من و دیگر نشانه‌هایی که به شما می‌گوید اتفاقی افتاده است، آگاه باشید. آنها آنجا هستند.
ممکن است حرف‌هایی بزنم که در آن لحظه برایتان بی‌معنی باشد. ممکن است در جواب حرفتان متن دیالوگ یک بازیگر را از حفظ بگویم و یا مثل یک استاد دانشگاه حرف بزنم. من این پیام‌ها را از جهان پیرامونم به خاطر سپرده‌ام. چون می‌دانم دیگران انتظار دارند وقتی با من صحبت می‌کنند، پاسخ بدهم. پاسخ‌های من ممکن است از کتاب‌ها، تلویزیون یا سخنرانی‌ها باشد.
6. به تصویر بکشید! من به مفاهیم بصری گرایش دارم
به جای اینکه فقط به من بگویید، به من نشان دهید چطور کاری را انجام دهم و این آمادگی را داشته باشید که دفعات زیادی آن را به من نشان دهید. تکرار صبورانه تمرینات به من کمک می‌کند که یاد بگیرم.
کمک‌های بصری به من کمک می‌کنند روزم را پیش ببرم. آنها مرا از استرس دانستن اقدام بعدی راحت می‌کنند، گذار آرام میان فعالیت‌ها را ممکن می‌سازند و به من کمک می‌کنند زمانم را مدیریت کنم و انتظارات شما را برآورده سازم.
من نیاز دارم چیزی را ببینم تا آن را یاد بگیرم. چون کلمات شفاهی برای من مثل بخار هستند. قبل از اینکه فرصت آن را داشته باشم که معنی آنها را بفهمم، در یک ثانیه تبخیر می‌شوند. من مهارت‌های پردازش لحظه‌ای ندارم. دستورالعمل‌ها و اطلاعات ارائه شده به من به صورت بصری می‌توانند تا هر زمان که نیاز دارم مقابلم بمانند و زمانی که بعدا به آنها مراجعه کنم درست همان‌گونه خواهند بود.
7. به جای آنچه نمی‌توانم انجام دهم، بر آنچه می‌توانم انجام دهم تمرکز کنید
من مانند هر انسانی نمی‌توانم در محیطی که مدام احساس به اندازه‌ی کافی خوب نبودن و نیاز به اصلاح کردن را منتقل می‌کند، یاد بگیرم. من زمانی که مطمئنم تنها چیزی که نصیبم می‌شود انتقاد است، از امتحان هرچیز جدید خودداری می‌کنم و اهمیتی ندارد که شما فکر می‌کنید چه قدر «سازنده» هستید.
8. در تعاملات اجتماعی به من کمک کنید
شاید به نظر برسد نمی‌خواهم در زمین بازی با بقیه بچه‌ها بازی کنم. اما ممکن است علت این باشد که نمی‌دانم چطور یک مکالمه را شروع کنم یا به بازی آنها ملحق شوم. به من یاد دهید چگونه با بقیه بازی کنم. بقیه کودکان را تشویق کنید که مرا به بازی دعوت کنند. ممکن است خوشحال شوم که جزئی از آنها باشم.
9. چیزهایی را که موجب فروپاشی‌ام می‌شوند شناسایی کنید
فروپاشی و عصبانیت‌های من برای خودم ترسناک‌تر هستند تا شما. آنها به این دلیل اتفاق می‌افتند که یک یا چند حس من سرریز شده باشد، یا به این دلیل که مجبور به گذشتن از محدوده توانایی‌های اجتماعی خودم شده باشم. اگر بتوانید دریابید که فروپاشی‌های عصبی من چرا رخ می‌دهند، می‌توانید جلوی آنها را بگیرید.
10. مرا بدون قید و شرط دوست داشته باشید
افکاری مانند «اگر فقط می‌خواستی…» یا «چرا نمی‌توانی…؟» را دور بریزید. شما نمی‌توانید همه انتظاراتی را که والدین‌تان از شما دارند برآورده کنید. اما دوست هم ندارید که این مدام به شما یادآوری شود. من انتخاب نکردم که اوتیسم داشته باشم. به یاد داشته باشید که این برای من رخ داده، نه شما. بدون حمایت شما، شانس من برای رشد، موفقیت و استقلال بسیار اندک است اما با حمایت شما، احتمال موفقیت بیشتر از آن چیزی خواهد بود که فکرش را می‌کنید.
منبع: thehealthsite
افزایش خطر بروز اوتیسم در نوجوانان با مصرف داروی ضد‌روان‌پریشی