از کجا بفهمیم فرزندمان مبتلا به اوتیسم است؟

محمد قدیری روانپزشک و استاد دانشگاه علوم پزشکی ایران با اشاره به سه علامت مهم و هشدار اوتیسم در کودکان، افزود: مشاهده هرگونه اختلال در کلام و فن بیان، دیر به حرف افتادن کودک، گوشه گیری و کم حرفی غیر معمول و علاقه زیاد به هر چیزی که میچرخد مثل عقربه های ساعت و نظایر آن مهمترین و اصلی ترین علایم هشدار اختلال در فرآیند رشد مغز یا اوتیسم است.
به گفته وی، در صورت تشخیص به موقع در همان مراحل اولیه قابل کنترل و درمان است.
این روانپزشک با بیان اینکه در اغلب موارد اوتیسم بین 3 الی 4 سالگی با ظهور بیشتر علایم مشخص می‌شود، تاکید کرد: مهمترین چراغ قرمز بروز این عارضه، نحوه برخورد غیر معمول کودک خردسال با اسباب بازی هایش است.
وی گفت: کودک اوتیسمی همانند سایر همسالانش با اسباب بازی هایش به معنای واقعی بازی نمی‌کند و فقط عاشق ایجاد نوعی حرکت چرخشی در آنها است؛ برای مثال وی می تواند ساعت ها با لذتی خاص به جریان چرخش لباس در لباسشویی و چرخیدن عقربه های ساعت خیره شود و هر شیء را که به دستش می‌رسد حتی عروسک هایش را هم می‌چرخاند.
این روانپزشک و استاد دانشگاه علوم‌پزشکی ایران تصریح کرد: مبتلایان به اوتیسم معمولا دیرتر از همسالانشان به حرف می آیند به گونه ای که خردسال مبتلا به این عارضه هیچگاه بر اساس قواعد دستور زبان فارسی جملات را کامل و صریح بیان نمی‌کنند.
وی افزود: کودک مبتلا به اوتیسم معمولا تنها در صورت نیاز و اجبار آن هم‌ خیلی محدود شروع به صحبت می کند مثلا برای طلب آب یا خواسته ای مهم در غیر این صورت کودک اصلا تمایلی به حرف زدن ندارد و غالبا ساکت می‌ماند.
استاد دانشگاه علوم پزشکی ایران با تاکید بر اینکه والدین به داشتن کودکان زیادی آرام، کم حرف و کلا بی سر و صدا افتخار نکنند، افزود: به علت آگاهی ناکافی عموم جامعه، خیلی ها به اینکه کودک خردسالشان خیلی گوشه گیر، کم حرف، کم تحرک و تودار است، افتخار می‌کنند.
وی تاکید کرد: در حالی که آرامش غیر معمول کودک نسبت به محیط و واکنش های اطراف می‌تواند از وجود اختلالی در روند رشد و تکامل مغزی خردسال خبر دهد، در بسیاری از موارد نیز کودک مبتلا به اوتیسم حتی در همان یک الی 2 سالگی هیچ واکنشی نسبت به رفتارهای هیجانی والدین و اطرافیانش برای بازی با او نشان نمی دهد و کلا نسبت به محرک های محیطی اعم از شادی، غم و حتی شور و نشاط بی تفاوت است.
این روانپزشک یادآور شد: امروزه اوتیسم به عنوان دستاورد کشورهای در حال توسعه و توسعه یافته شیوع نسبتا بالایی دارد و بنابراین تشخیص به موقع بسیار حیاتی است؛ زیرا در این زمان و در همان مراحل اولیه با اعمال روشهایی همچون شناخت درمانی، رفتار و گفتار درمانی، کودک مبتلا به اوتیسم می‌تواند با کنترل وضعیتش به مدرسه برود درس بخواند و در آینده فرد مفیدی برای جامعه شود.
وی یادآور شد: در صورت تشخیص دیر هنگام و پیشرفت بیماری دیگر امیدی به کنترل و درمان آن نبوده و تنها راهکار فقط ایجاد شرایط مراقبتی تخصصی و قوی آن هم صرفا برای ادامه حیات فرد مبتلا است؛ زیرا یک مبتلا به اوتیسم حتی قادر به برقراری ارتباط با اجتماع نیست.
این روانپزشک گفت: گرچه اوتیسم درمان قطعی ندارد اما می‌توان با غربالگری به موقع آن را بخوبی کنترل و در مسیر مناسب تری هدایت کرد بنابراین خانواده ها می‌توانند با مراجعه به مراکز بهداشت شهرهایشان و بهره مندی از مشاوره های روانپزشکان، نورولوژیست ها و روانشناسان از بروز علایم حادتر جلوگیری کنند.
قدیری اظهار داشت: در تهران هم مرکز ‌مغز و شناخت دانشگاه علوم‌پزشکی ایران یکی از مهمترین مراکز فعال برای غربالگری، تشخیص و کنترل و درمان اوتیسم آماده ارائه خدمات به عموم اقشار است.
درمان هایی برای بهبود زندگی کودکان مبتلا به اوتیسم