گاهی اوقات می توانیم احساس گرسنگی را نادیده بگیریم و تا وقتی یک کار را به سرانجام نرسانده باشیم و گرسنگی فشار سختی به بدنمان نیاورده باشد سمت غذا نرویم. متخصصان تغذیه جواب این سؤال را پیچیده می دانند و توضیح می دهند:
وقتی گرسنه هستیم آبشاری از محرک ها به مغز اخطار می دهند که بدن به غذا نیاز دارد. یکی از آن محرک ها هورمونی به نام گرلین (ghrelin) است؛ تنها ماده ای که در پستانداران منجر به افزایش اشتها و مصرف غذا می شود. بخش اعظم تولید این هورمون در بدن در قسمت معده و اثناعشر انجام می شود و وقتی ساخته شد می تواند از سد خونی مغزی عبور کند و با نشانه گرفتن بخش های معینی از مغز، گرسنگی را تحریک کند. علاوه بر این، هورمون گرلین در تمام شبانه روز همراه ما است، سطح آن با مصرف غذا پایین می آید و قبل از وعده های غذایی بالا می رود، تاجایی که غلظت و تراکم آن به حدی بالا می رود که گرسنگی را تحریک می کند.
با این وجود این هورمون تنها و تنها عامل گرسنگی نیست. مطالعه ای در سال 2016 با شرکت 59 فرد چاق در یک برنامه هشت هفته ای که یک روز در میان روزه می گرفتند نشان داد که گرسنگی به تراکم گرلین ارتباطی نداشت. به عبارت دیگر وقتی مردم روزه بودند سطح هورمون گرلین افزایش یافت اما به دلایل نامعلومی این افراد چیزی از اینکه گرسنه تر از قبل بودند گزارش نکردند.
این موضوع به این دلیل جالب است که در واقع با چیزی که پزشکان به صورت بالینی اندازه گیری می کنند همخوانی ندارد. پس چرا می توانیم حس گرسنگی را نادیده بگیریم؟ یک ایده بر اساس مشاهدات و حکایت ها این است که فعالیت های فشرده می تواند حواس ما را از گرسنگی پرت کند. یعنی اگر واقعاً حواستان پرت شده باشد می توانید احساس گرسنگی نکنید. سپس در طول زمان این احساس کم می شود زیرا شما همچنان تمرکزتان به شدت بر چیز دیگری است.
با این حال اگر به اندازه کافی در اطرافتان سرنخ هایی باشد که به شما گرسنگی را یادآوری کنند- مثلاً درحال خواندن یک رمان باشید اما نزدیک آشپزخانه باشید و بوی شام در خانه بپیچد- احتمالاً یادتان می آید که چقدر گرسنه هستید.