“ملانوما” یا “ملانوم” سرطان سلول‌های تولیدکننده رنگدانه پوست است که ملانوسیت نامیده می‌شوند. ملانوما تنها حدود 1 درصد از کل سرطان‌های پوست را شامل می‌شود اما مسئول بیشترین مرگ و میر ناشی از سرطان پوست است.
ملانوما می‌تواند در هر نقطه از پوست اتفاق بیفتد، اما در مردان اغلب در سینه و پشت و در زنان در پاها ایجاد می‌شود. سایر نقاط رایج برای ملانوما شامل گردن و صورت است.
به گفته انجمن سرطان آمریکا (ACS)، در ایالات متحده، در سال 2017 حدود 87 هزار و 110 مورد جدید از ملانوم تشخیص داده خواهد شد. آنها همچنین تخمین می‌زنند که حدود 9 هزار و730 نفر از این بیماری می‌میرند.
اگر چه بعضی از این موارد ملانوم دارای منشا مشخصی است، اما بیشتر آنها دارای منابعی هستند که تاکنون ناشناخته مانده است.
یک پژوهش جدید توسط “اندرو وایت”، استادیار علوم زیست پزشکی در دانشکده دامپزشکی دانشگاه کرنل در ایتاکا نیویورک نشان می‌دهد: هنگامی که سلول‌های بنیادی ملانوسیت تعداد خاصی از جهش‌های ژنومی را در خود جمع می‌کنند، به سلول‌های بالقوه سرطانی تبدیل می‌شوند.
هنگامی که ملانوسیت‌ها در معرض تابش پرتو فرا بنفش (UV) قرار می‌گیرند، ملانین آزاد می‌کنند که یک رنگدانه قهوه‌ای تیره مایل به رنگ سیاه است که پوست را از اشعه‌های خورشید محافظت می‌کند.
اما ملانین‌ها در سلول‌های بنیادی ملانوسیت که به آستانه جهش‌های ژنتیکی رسیده و از آن عبور کرده‌اند، در زمان قرار گرفتن در معرض پرتو فرابنفش موجب رشد تومور می‌شوند.
محققان این پژوهش همچنین اظهار کردند که ممکن است راهی را برای پیشگیری از ملانوم ناشی از سلول‌های بنیادی جهش یافته شناسایی کنند.
محققان بر این باورند که یک ژن به نام Hgma2 در زمان قرارگیری در معرض تابش پرتو فرا بنفش در پوست بیان می‌شود. هنگامی که Hgma2 بیان می‌شود، سلول‌های بنیادی ملانوسیت را قادر می‌کند تا از پایه فولیکول‌های مو به سطح پوست و یا اپیدرم حرکت کرده و ملانین تولید کنند.
محققان این پژوهش با انجام آزمایش بر روی موش‌ها به بررسی نقش Hgma2 در ابتلا به ملانوم پرداختند.
آنها مشاهده کردند که موش‌هایی با ژن Hgma2 و جهش ژنتیکی در زمان قرارگیری در معرض پرتو فرابنفش به ملانوم دچار می‌شوند، در حالی‌که این اتفاق در موش‌هایی که Hgma2 در بدن آنها حذف شده و تنها جهش را تجربه می‌کنند، به وقوع نمی‌پیوندد.
اگرچه یافته‌های این محققان در پیدا کردن روش‌های درمانی نوین برای این بیماری امیدوارکننده است، اما با این وجود آنها برای درک نقش Hgma2 هنوز نیازمند انجام مطالعات بیشتری هستند.
یافته‌های این پژوهش در مجله Cell Stem Cell منتشر شده است.