سوراخ کردن گوش و بینی و. . . مال امروز و دیروز نیست. جالب است بدانید شروع این کار از قرن پنجم میلادی است و به‌طور مشخص قدیمی‌ترین فعالیت‌های مرتبط با سوراخ کردن بدن به دوران مصریان باز می‌‌گردد که مردها و زن‌ها گوش‌های خود را سوراخ می‌کردند. سوراخ کردن بینی و ابرو هم در فرهنگ هندی‌ها، آفریقایی‌ها و رومی‌ها گسترش پیدا کرد و امروزه ما رکورد‌های جهانی بسیار عجیبی از سوراخ کردن‌های موقت یا دائمی در بدن می‌بینیم.

اما حالا سوراخ کردن بدن به روش امروزی نسبت به روش گذشتگان بسیار بحث‌برانگیز است. متخصصان معتقدند که سوراخ کردن بدن، عوارض جانبی بلندمدت و بسیار خطرناکی به همراه دارد. همچنان که علاقه به سوراخ کردن بدن بیشتر می‌شود، مشکلات فیزیکی و بهداشتی مرتبط با این عمل نیز بیشترگزارش داده می‌شود. اگر شما به اندازه کافی کنجکاو هستید که با تاثیرات مخرب عمل سوراخ کردن بدن آشنا شوید، در این مقاله 7مورد از متداول‌ترین عوارض جانبی سوراخ کردن بدن برای شما جمع‌آوری شده است.

حساسیت در قدم اول

برای سوراخ کردن بدن در پیرسینگ از ابزار‌های فلزی استفاده می‌کنند که باعث واکنش‌های آلرژیک به فلز استفاده شده می‌شود. سوراخ کردن بدن برای استفاده از طلا یا حلقه در قسمت‌های مختلف بدن مثل گوش، بینی، زبان و ناف این قسمت‌ها را مستعد واکنش‌های آلرژیک به نیکل، تیتانیوم، نیوبیوم  یا سایر فلزاتی می‌کند که برای این کار مورد استفاده قرار می‌گیرند.

مطالعات نشان می‌دهد که انواع اگزما و رینیت (التهاب مخاط بینی که در اثر واکنش ازدیاد حساسیتی ایجاد می‌شود) در اثر برخورد فلز نیکل با پوست حاصل می‌شود. همچنین سوراخ کردن بدن با استفاده از فلزات دیگر، باعث حساسیت شدید به پارا-فنیلین دی آمین (PPD) می‌شود. یکی از رایج‌ترین اثرات آلرژیک سوراخ کردن بدن لنفوسیت پوست (سیستم ایمنی پوست) است. علاوه بر آلرژی‌های عفونی، سوراخ کردن دارای عوارض غیرعفونی آلرژی تماسی درماتیت – یک اصطلاح کلی است که التهاب پوست را توصیف می‌کند- نیز می‌شود. به تازگی فلزات جدید از جنس استیل برای سوراخ کردن بدن ساخته شده‌اند، اما حتی آنها نیز به‌طور کامل عاری از نیکل- بیشترین عامل حساسیت – نیستند.

عفونت مسری

سوراخ کردن بدن عملی مطابق مد روز محسوب می‌شود؛ اما لازم است بدانید که این کار با عفونت‌هایی همراه است که شما را به کام بیماری‌های مرگباری می‌کشاند. از آنجاکه عمل سوراخ کردن بدن توسط ابزار‌های ساخته شده به دست انسان انجام می‌شود، این عمل پایگاه مناسبی برای ویروس‌ها، باکتری‌ها و عفونت‌هاست. عفونت‌های مسری بر اثر واکنش‌های آلرژیک به فلزات استفاده شده در سوراخ کردن بدن به وجود می‌آیند.

بیشتر این عفونت‌ها در سوراخ کردن زبان و ناف می‌تواند باکتری‌های کوچک بیماری‌های هپاتیت B و C را پرورش دهند که در نهایت می‌توانند منجر به مرگ شوند. گزارش شده است که بیماران مبتلا به دیابت و بیماری‌های پوستی بیشتر ممکن است بر اثر این باکتری‌ها گرفتار بیمارهای عفونی شوند. دیده شده که این نوع بیماری‌های باکتریایی با علائم بالینی مانند تب، دردهای شکمی و آبسه همراه هستند.

خونریزی

هنگام سوراخ کردن بدن خونریزی مختصری در قسمتی که سوراخ شده است ایجاد می‌شود. به‌طور خاص در سوراخ کردن زبان به دلیل اینکه تعداد زیادی از مویرگ‌ها و انتقال‌دهندگان خون پاره می‌شوند، خون بسیار بیشتری از دست می‌رود.کوچک‌ترین بی‌توجهی می‌تواند باعث خونریزی بی‌اندازه و غیرقابل کنترل شود و تاثیرات مخربی روی قدرت تکلم و تنفس فرد بر جای بگذارد. متخصصان معتقدند سوراخ کردن اعضای بدن می‌تواند روی توانایی آنها برای اهدای خون نیز تاثیر بگذارد. این افراد پس از انجام این عمل، صلاحیت لازم برای اهدای خون را نخواهند داشت.

قطع شدگی عصب

در پاره‌ای از اوقات سوراخ کردن عضوی از بدن می‌تواند باعث پارگی یا قطع شدگی عصب آن عضو شود که با درد غیرقابل وصفی همراه است. هنگام سوراخ کردن زبان و ناف باید دقت بسیار زیادی به کار برده شود تا عصب‌های متصل به این بافت‌ها دچار آسیب‌دیدگی نشوند. عصب‌های بسیار حساسی در قسمت زبان و ناف وجود دارد که با ستون فقرات و فعالیت مغز به‌طور مستقیم در ارتباط هستند. کوچک‌ترین آسیب به این عصب‌ها می‌تواند باعث درد دائمی شود. مشکلات ناشی از اختلال در عصب‌ها بر اثر سوراخ کردن عضوی از بدن نه‌تنها خطرناک است، بلکه می‌تواند تا پایان عمر، به عنوان خطری دائم برای سلامت بدن تلقی شود.

عدم تمایل به بهبود

در قسمت‌های مختلفی از بدن که سوراخ شده عوارضی همچون عدم تمایل به بهبود دیده می‌شود که بعد از سوراخ کردن مراقبت‌های بسیار زیادی لازم است اما در موارد بسیار دیده شده است که فرد نمی‌تواند مراقبت صحیح از عضو سوراخ شده انجام دهد و همین موضوع باعث عدم بهبود یا طولانی شدن مدت بهبودی آن عضو می‌شود. از آنجاکه سوراخ کردن عضو‌های حساسی همچون زبان، ناف، بینی و گوش زمان زیادی برای بهبود طلب می‌کند، کوتاهی در نگهداری و مراقبت از آنها باعث ضعف در سیستم ایمنی می‌شود. بزرگ‌ترین مشکل هنگام بهبود این بافت‌ها، استفاده از جواهراتی بسیار تنگ و چسبیده به عضو، استفاده از گوشواره‌های میخی و رعایت نکردن مسائل بهداشتی است. هر سوراخ کردنی زمانی معمول برای بهبودی دارد که بر اثر استفاده از روش‌های ناایمن برای سوراخ کردن می‌تواند طولانی‌تر نیز شود.

اختلال در بارداری

ممکن است به نظر شما غیرواقعی باشد ولی در صورت بارداری، سوراخ کردن عضوی از بدن می‌تواند خطرات زیادی برای جنین به همراه داشته باشد. در طول بارداری به‌شدت در مورد سوراخ کردن ناف و بقیه اعضای بدن، به دلیل تغییرات فیزیکی که ایجاد می‌شود، هشدار داده شده است. در این شرایط، تاول زدن، خراشیدگی بافت‌ها و ایجاد شدن سوراخ‌ها می‌تواند مکان مناسبی برای عفونت پدید آورد. سوراخ کردن ناف برای سلامت جنین و مادر بسیار مضر است.

پارگی بافت‌ها

سوراخ کردن بینی معمولا منجر به خراشیدگی با زخم به خصوص از نوع کلوئید می‌شود که کلوئید نوعی از جوشگاه است که بر اثر پرسازی بافت کلاژن در محل زخم‌های پوست و یا شکاف‌های جراحی، تولید شده و رشد می‌کند. این ضایعه پوستی نتیجه رشد بیش از حد پدیده ترمیم زخم است و چون پیشرونده است با جوشگاه‌های معمولی زخم‌ها تفاوت دارد.

خراشیدگی کلوئید نوعی از تومور است که تهدیدی برای سلامتی محسوب نمی‌شود ولی در ناحیه‌ای که آسیب دیده است شروع به رشد می‌کند. خراش یا پارگی بافت‌ها معمولا خطر آسیب دیدگی را با خود به همراه دارد که روی بیمار اثرات روحی و روانی منفی به جای می‌گذارد. زخم بافت‌ها در سوراخ کردن گوش و لب هم متداول است که عوارضی همچون کیست، زخم‌های بزرگ یا اشک و التهاب با خود به همراه دارد. این عوارض نه تنها برای روش‌های سنتی سوراخ کردن بدن گزارش شده‌اند بلکه برای روش‌های غیر سنتی و مدرن نیز وجود دارند. علائم خراش یافتگی یا پارگی بافت‌ها عبارتند از قرمزی، تورم و تاول‌های مترشح. معمولا افراد، این زخم‌ها و کلوئید‌های اطراف نقاط سوراخ شده را با جوش اشتباه گرفته و می‌خواهند آنها را بترکانند ولی این کار منجر به بیماری‌های باکتریایی بسیار دردناکی می‌شود.

خطر التهاب لایه داخلی قلب

در بیمارانی که از ناراحتی قلبی رنج می‌برند، عفونت و التهاب در لایه داخلی مشکلی است که پس از انجام سوراخ کردن عضوی از بدن به وجود می‌آید. سوراخ کردن بدن شامل ورود به غشای مخاطی یا پوست سطحی عضو مربوطه است که می‌تواند فرد را در معرض ابتلا به بیماری‌های باکتریایی قرار دهد. این نوع از بیماری‌ها خطر ابتلا به التهاب لایه داخلی قلب را برای افراد مبتلا به بیمار‌های ارثی قلبی به دنبال دارد. برای بیمارانی که از ناراحتی‌های قلبی رنج می‌برند توصیه می‌شود از سوراخ کردن گوش و ناف خود بپرهیزند زیرا سوراخ کردن این بخش‌ها خطر بیماری‌های قلبی را افزایش می‌دهد. همچنین گزارش شده است که سوراخ کردن بخش پایینی بینی و اقدامات بهداشتی نامناسب و ضعیف بعد از آن رابطه مستقیمی با التهاب لایه داخلی قلب دارد.

 بیماری های دهان و دندان سراغ تان می آید

مشکلات و اختلالات مرتبط با دهان و دندان هنگام سوراخ کردن عضو‌های مرتبط با دهان و دندان ممکن است اتفاق بیفتند. این قبیل مشکلات ممکن است پس از سوراخ کردن زبان آغاز شود که شایع‌ترین آنها عبارتند از آنژین لودویگ (سلولیت به سرعت پیشرونده فضای ساب‌مندیبولار است که با جابه‌جایی زبان به بالا و عقب همراه است و در بزرگسالان مبتلا به عفونت‌های دندانی همزمان دیده می‌شود) و سلولیت دهان که منجر به اختلال در دندان، لثه و تورم دردناک در لثه به خصوص هنگام انجام عمل جویدن می‌شود.

در میان این مشکلات، اختلال در عصب لثه به عنوان مضر‌ترین شناخته شده و ممکن است منجر به پوسیدگی دندان شود. سوراخ کردن‌هایی که به وسیله فلزات در زبان انجام می‌گیرد، می‌تواند منجر به عفونت‌های دهانی شود که می‌تواند در صورت مراقبت نکردن مناسب بعد از پروسه سوراخ کردن، منجر به خرابی‌های جدی در دندان‌ها شود.

منبع: نلزوب

همه چیز درباره پیرسینگ گوش