اصولا ابراز علاقه و محبت از سوی والدین نسبت به کودکان در آرامش روانی آنها و دوری آنها از رفتارهای نامطلوب بسیار موثر است. اما این ابراز علاقه و محبت در کودکانی که بطور متعادل بزرگ می شوند و مشکل خاصی ندارند با کودکی که در اثر عقده های روانی نیاز به معالجه دارد و یا رفتارهای نامطلوب متعددی از او سر می زند فرق می کند.
کودکی که در حالتی عادی از هر گونه عقده عاطفی است و نیاز کمتری به احساس و کسب محبت دارد، محبتهای بیش از اندازه در وی اثر عکس خواهد گذاشت و او را پرتوقع و لوس بار خواهد آورد.
ولی در کودکی که از عقده کمبود محبت رنج می برد و کم کم خود را از مردم دور و غریب احساس می کند محبت بیشتر البته نه خیلی زیاد و غیرمتعادل ، اثر خوبی خواهد داشت و با از بین بردن عقده ها در سلامت روانی وی موثر خواهد بود و هر چند هم که نتواند عقده ها را از بین ببرد لااقل در تسکین آلام ناشی از عقده ها موثر واقع شد.
(سایت نی نی بان)