واکنش والدین عموماً منفی
است. بعضی احساس گناه می کنند و خود را در نقیصه دار شدن کودک شان مقصر می دانند یا
یکدیگر را سرزنش می کنند. گروهی دچار اضطراب می شوند و نگران آینده ی کودک هستند. عده
ای نیز دچار خشم شده و زودرنج و تحریک پذیر می شوند. به خاطر ناامیدی از بهبودی فرزند
هم درجاتی از افسردگی به وجود می آید. در اکثر مواقع، مجموعه ای از تظاهرات فوق قابل
مشاهده است. بعضی از مادران وقتی در طی حاملگی از نقیصه دار بودن جنین خود مطلع می
شوند، به ختم حاملگی و سقط می اندیشند ولی بعضی نوزاد را قبول می کنند و به دنیا می
آورند. در هر حال لازم است والدین واقعیت را بپذیرند و با وضعیت موجود سازگاری پیدا
کنند. در صورتی هم که امکاناتی برای بهبود یا ترمیم نقیصه وجود دارد، از آن بهره ببرند.
علت معیوب بودن برای شان مشخص شود تا اگر قابل پیشگیری است، سعی کنند در حاملگی های
بعدی مورد توجه قرار دهند. در اکثر مواقع والدین یا دیگران در بروز نقایص نوزاد مقصر
نیستند و عوامل ارثی یا اتفاقات خارج از کنترل و اجتناب ناپذیر عامل مشکل است. گاهی
نیز ممکن است اشتباهاتی غیرعمدی صورت گرفته باشد ولی تأسف و سرزنش مسئله را حل نمی
کند. شناخت مشکل و پذیرش آن و اقدام برای کاهش عوارض حاصل و سازگاری با وضعیت موجود،
بیش تر کمک کننده است.
نویسنده: دکتر فرهاد شاملو
منبع: راسخون