نیل کولگرس- وقتی کسی در ارتفاع ۳۵ هزار پایی، گازی رها می‌کند، جایی برای پنهان کردن‌اش نیست. بنابراین یک دکتر دانمارکی نتیجه گرفته که در هواپیما کمتر از شکم ما باد خارج می‌شود و بهتر می‌توانیم بوی این باد را پنهان کنیم. آیا او درست می‌گوید؟
یاکوب روزنبرگ می‌گوید این موضوع در پروازی طولانی نظرش را به خودش جلب کرد؛ وقتی که دید بطری آب به خاطر فشار پایین منبسط شد و وقتی هواپیما به زمین نشست مچاله شد؛ وقتی پرواز می‌کنیم همین اتفاق درباره گازهای شکم می‌افتد و باعث نفخ و باد زیادی می‌شود. او می‌گوید: «از آن روز به بعد من متوجه شدم که هنگام پرواز چقدر باد شکم داریم، که خیلی زیاد است.»
در نتیجه او تحقیقات علمی درباره گاز انسانی را مطالعه کرد، از جمله تحقیق سال ۱۹۶۹ که هشدار داده بود باد شکم فضانوردان ممکن است باعث انفجار شود، یا گزارش دیگری که این موضوع را بررسی کرد که واقعاً از شکم مردان نسبت به شکم مردان باد زیادی خارج نمی‌شود و این‌که چرا انقدر به باد شکم ناسزا گفته می‌شود (یک انسان‌شناس می‌گوید باد شکم «نامرئی» است و «ما نمی‌توانیم فعالانه از آن اجتناب کنیم»). پس در هواپیماها چه می‌شود؟ خب، آن‌طور که روزنبرگ از مصاحبه با مهندسین پرواز دستگیرش شد، زغال انواع بوها را جذب می‌کند و چندین خط هواپیمایی تهویه هوای‌شان را با فیلتر‌های زغالی شیک می‌کنند.
آدم‌ها می‌توانند غذایی بخورند که گاز شکم کمی تولید کنند، غذاهایی مثل برنج، ماهی و آبمیوه. در واقع خطوط هواپیمایی وعده‌های غذایی‌شان را با کربوهیدرات بالا و فیبر کم می‌سازند که هضم غذا را آرام می‌کند.
(منبع: prevention)