بعد از درمان ارتودنسی، نتیجه درمان برای اکثریت بیماران رضایت بخش است.حفظ این نتیجه مستلزم دقت متخصص ارتودنسی، همکاری بیمار در استفاده از وسایل نگهدارنده و فاکتورهای مرتبط با رشد طبیعی بیمار است.به طور کلی اگر درمان با روش صحیح و توسط متخصص ارتودنسی انجام شده باشد، امکان برگشت درمان به 5 درصد هم نمی‌رسد. این برگشت درمان به 3 شکل کلی برگشت مشکلات فکی، برگشت کجی دندان و بازشدن فضا در ناحیه دندان‌های کشیده شده خود را نشان می‌دهد.برگشت مشکلات فکی آنهایی هستند که درمانشان طی یا قبل از بلوغ انجام شده است و با ادامه رشد منفی، ناهنجاری خود را مجددا نشان می‌دهد. این مساله در اغلب موارد در کسانی صدق می‌کند که دارای فک پایین جلو آمده هستند که الگوی رشدی مشخصی را طی کرده و در اغلب موارد با بهترین درمان هم خطر برگشت را دارد. ماهیت این مشکلات طوری است که متخصص ارتودنسی از خطر برگشت آگاه بوده و مزایا و خطرات درمان را در ابتدا به والدین بیمار گوشزد نموده وبا توافق آنها شروع به درمان می‌کند.مشکلات مرتبط با کجی دندانی هم در مواردی رخ می‌دهد که متخصص ارتودنسی برای رعایت مصلحت بیمار و به دست آوردن نتیجه عمدتا زیباتر و طبیعی‌تر تمایلی برای کشیدن دندان نداشته و طرح درمان را بر مبنای درمان بدون کشیدن دندان طرح‌‌ریزی می‌کند؛ به این امید که با کمترین خطر، بهترین درمان را انجام دهد.وی با مطلع بودن از این موضوع، در صورت برگشت، درمان مجددی را با کشیدن دندان یا استفاده از روش‌های جانبی مثل جراحی فک به بیمار پیشنهاد می‌کند.یادآوری این نکته مهم است که تغییرات دندانی مرتبط با افزایش سن و رشد به عنوان برگشت درمان ارتودنسی طبقه‌بندی نمی‌شوند.این تغییرات دندانی عمدتا در دوره چند سال بعد از درمان ارتودنسی به طور ناچیز اتفاق می‌افتد. عمده مشکلاتی که به عنوان برگشت درمان ارتودنسی مطرح است، آنهایی هستند که طی 6 ماه پس از باز کردن دستگاه‌های ثابت ارتودنسی، خود را نشان می‌دهند.در افرادی که دندان کشیده شده است، برگشت درمان عمدتا با باز شدن فضا در ناحیه دندان‌های کشیده شده خود را نشان می‌دهد که شیوع این مساله قابل توجه نیست.در این موارد، بسته به مقدار باز شدن فضا و شکل و اندازه طبیعی دندان درمان مجدد یا استفاده از درمان‌های بازسازی اندازه طبیعی دندان توصیه می‌شود.هدف متخصص ارتودنسی این نیست که تمامی دندان‌ها را با اجبار و با اعمال نیرو در محل ثابتی نگه دارد، بلکه این هماهنگی اجزاست که باعث حفظ یک دندان در یک موقعیت می‌شود که در نهایت توسط این اجزا یعنی دندان‌ها، استخوان فک، عضلات و بافت‌های نرم ناحیه صورت می‌گیرد.
( سیمرغ )