زولبیا از موادی مثل نشاسته، ماست، آرد و … تهیه می‌شود و مواد تشکیل‌دهنده بامیه هم تخم‌مرغ، آبلیمو، نمک و… است. این 2 شیرینی هر 2 به یک اندازه حاوی شکر، روغن و
نشاسته است که این 3 از اصلی‌ترین موادهایی
هستند که زولبیا و بامیه را تشکیل می‌دهند. به همین دلیل توصیه می‌شود در خوردن این 2 شیرینی زیاده‌روی نکنید. چراکه قند و چربی موجود در زولبیا نهایتا در کبد به گلوکز یا قند
خون تبدیل می‌شود. اگر بدن همان
لحظه به انرژی احتیاج داشته باشد، قند را می سوزاند اما اگر نیازی به قند نباشد،
به شکل چربی، آن هم در شکم، پهلوها و باسن ذخیره می‌شود. غیر از زولبیا و بامیه، بقیه خوراکی‌هایی که در بالا آمده، شامل همین قانون هستند و
نباید در خوردن هیچ‌کدام‌شان زیاده‌روی کرد؛ حتی خرما یا عسل که طبیعی‌ترین گزینه‌های موجود در لیست
غذایی ماه رمضان هستند. البته نمی‌توان مصرف این دو نوع خوراکی‌ها را که به شکل فرهنگ سنتی ما در آمده است، کلا فراموش کنیم چون عملا امکان‌پذیر نیست! ولی حداقل اگر مضرات آن را بشناسید،
آگاهانه تصمیم خواهید گرفت و مقدار مصرف و حد تعادل را رعایت خواهید کرد.
از آنجاکه حداکثر
میزان مجاز مصرف قند و شکر معمولی در رژیم غذایی افراد 5 درصد از کل کالری مورد
نیازشان است، مثلا فردی که 2 هزار کیلوکالری انرژی مصرف می‌کند، حداکثر مجاز به مصرف 100 کیلوکالری قند ساده است که این مقدار معادل
25 گرم شکر است. با توجه به اینکه اندازه
زولبیا و بامیه، ضخامت و مقدار مصرف شکر در تهیه آنها از یک قنادی به قنادی دیگر
فرق می‌کند، با یک دید تخمینی حداکثر می‌توان یک زولبیا یا یک بامیه کوچک در روز مصرف کرد.
البته به شرطی که مصرف قند و شکرمان محدود باشد. در این میان حتی سن و وزن هم مجوز
خوبی برای مصرف زولبیا و بامیه محسوب نمی‌شود و نمی‌توان گفت فردی که تناسب‌اندام داشته و 30،20 ساله است، می‌تواند با خیال راحت از این خوراکی‌ها به هر مقداری که دوست دارد، میل کند. با این حال می‌توان گفت افرادی که سن‌شان بین 25 تا 35 سال است و در محدوده وزنی طبیعی
قرار دارند، می‌توانند 30 تا 40 گرم از این نوع شیرینی در روز
مصرف کنند.