در هر قسمتی از دهان ممکن است دندانی به صورت اضافه تشکیل شده و رشد کند. بیشترین شیوع در سمت قدامی دهان و سپس در قسمت انتهایی دهان است. اگر بخواهیم از نظر ظاهر و شکل این دندان‌ها هم آنها را تقسیم‌بندی کنیم می‌توان آنها را به 2 گروه «شبیه به دندان‌های اصلی» و «غیرشبیه» دسته‌بندی کرد.دندان‌های اضافی در ناحیه پره‌مولری یا آسیاهای کوچک معمولا جوانه دندانی دندان‌ساز در این ناحیه در بعضی افراد فعال باقی می‌ماند و دندانی شبیه سایر دندان‌های آسیای کوچک می‌سازد. این دندان اضافی به دلیل رویش یافتن بعد از روییدن همه دندان‌ها (به جز دندان‌های آسیای بزرگ سوم یا عقل) معمولا خود را به صورت نابجا نشان می‌دهد. مگر اینکه باز هم فرد خوش‌شانس باشد و در حالت عادی فاصله بین دندان‌هایش (در همین ناحیه) وجود داشته باشد که در این صورت این دندان می‌تواند فاصله را پر کرده و مانند یک دندان برای فرد عمل کند. در صورت رویش نابجا (که معمولا خود را در قسمت زبان یا به سمت گونه نشان می‌دهد) باید به بررسی شرایط پرداخت.اگر دندان‌های نزدیک به محل رویش این دندان دچار آسیب‌دیدگی شدید باشند که نیازمند ترمیم وسیع یا درمان ریشه یا حتی کشیدن باشند، در این صورت می‌توان آن دندان‌ها را خارج کرد و این دندان سالم را با کمک درمان ارتودنسی و جابه‌جایی سایر دندان‌ها در ردیف دندانی آورد و به جای آن دندان از دست رفته استفاده کرد. در غیر این صورت خارج کردن این دندان مشکل را برطرف خواهد کرد. دندان‌های اضافی در ناحیه پارامولر یا اطراف آخرین دندان فک‌ها معمولا این دندان اضافی، خود را در پشت آخرین دندان در هر فک و گاهی در کنار سایر دندان‌های آسیای بزرگ نشان می‌دهد. این دندان اگر شکل و اندازه مناسب تاج و ریشه را دارا باشد و در تماس با دندانی در فک مقابل باشد می‌تواند به فرد کمک کند و بنابراین می‌توان آن را حفظ کرد. در غیر این صورت به دلیل مشکلات احتمالی بعدی می‌توان در زمان مناسب برای فرد، این دندان را خارج کرد.در خصوص دندان‌های اضافی شبیه دندان‌های اصلی با توجه به تنوع شرایط و احتمالات دهانی-دندانی- صورتی افراد، تصمیم درخصوص حفظ آنها یا کشیدن آنها با در نظر گرفتن جمیع شرایط فرد باید صورت گیرد.
( سیمرغ )