تفکر عمومی بر این است که مسواک زدن و عدم استفاده از مواد قندی راه حفظ دندان ها در مقابل پوسیدگی است ودر این میان نیز به مسواک زدن بیشتر بها داده میشود در حالیکه آنچه که باید به آن بها داد اصلاح عادات تغذیه ای فرد در درجه اول می باشد چرا که علیرغم استحکام بالای دندان روند پوسیدگی می تواند در طی زمان باعث فروپاشی دندان گردد و متقابلا حتی دندان هایی که از نظر میزان رسوب مواد معدنی ضعیف هستند چنانچه در محیط مناسبی قرار گیرند میتوانند استحکام بیشتری را بدست آورند و مقاومت مناسبی در مقابل پوسیدگی از خود نشان دهند و چنانچه مواد قندی که به اسید تبدیل می شوند از دسترس میکروب دور نگهداشته شوند ،میکروب ها امکان وارد کردن آسیب به دندان ها را ندارند.در این میان تعداد دفعات مصرف مواد قندی و در نتیجه تعداد دفعات اسیدی شدن محیط دهان بسیار مهم تر از حجم مواد قندی مصرف شده می باشد .در این میان باید توجه داشت که پلاک دندانی فی نفسه عامل پوسیدگی نیست و میتواند در شرایط متفاوت واکنش های متفاوتی را از نظر ایجاد پوسیدگی به واسطه اسید های تولید شده توسط میکرو ارگانیسمهای موجود در پلاک و تامین املاح مورد نیاز برای استحکام بیشتر دندان و جلوگیری از عبور مواد اسیدی به سمت سطح دندان بازی کند به همین دلیل بسیاری از دهان هایی که پلاک بیشتری دارند پوسیدگی کمتری را تجربه می کنند. البته این به ان معنا نیست که بتوان ادعا کرد مسواک زدن فایده ای ندارد چرا که پوسیدگی پدیده ای چند عاملی است که عوامل متعددی در آن دخیل هستند.
(سیمرغ)