جنس ایمپلنت عمدتا از فلز تیتانیوم است و در چند مرحله مختلف انجام می‌شود. در ابتدا تکه‌ای از این فلز تیتانیوم به نام فیکسچر به شکل ریشه دندان داخل استخوان فک قرار می‌گیرد و زمانی طول می‌کشد تا این قسمت فلزی با استخوان فک جوش بخورد و با هم یکی شوند. این مرحله در افراد مختلف متفاوت است و ممکن است یک ماه و شاید بیشتر طول بکشد. جایی که باید پیوند استخوان رخ دهد اگر دیرتر نیرو وارد کنیم باید زمان بیشتری را صبر کنیم تا فلز و استخوان با هم یکی شوند و به صورت یکپارچه درآیند. در مرحله بعدی جزو دوم ایمپلنت به نام اباتمنت روی فیکسچر نصب می‌شود و کار تاج دندان تراش خورده را می‌کند و در نهایت روی آن روکش قرار می‌گیرد. این نوع ایمپلنت به صورت ثابت است. نوع دیگری از ایمپلنت به صورت متحرک وجود دارد که بیشتر برای کسانی که از پروتزهای کامل دندانی استفاده می‌کنند به کار برده می‌شود که به این ترتیب می‌توان دندان‌ها را به نقاطی متصل کرد. معمولا بعضی از بیماران از پروتزهای متحرک به دلیل این‌که حرکت می‌کند و موقع غذا خوردن آنها را اذیت می‌کند شکایت می‌کنند ولی با استفاده از ایمپلنت متحرک ولی محکم و بدون لغزش دندان‌ها به نقاطی وصل می‌شوند و دیگر مشکلی برای بیمار به وجود نمی‌آید به علاوه باعث جلوگیری از تحلیل استخوان فک می‌شود. وقتی دندانی داخل در استخوان نباشد، غذا خوردن به مرور زمان باعث تحلیل و کوچک شدن استخوان فک در آن ناحیه می‌شود. درواقع علت اصلی انجام ایمپلنت در فضاهای بی‌دندانی در ناحیه استخوان فک این است که این روند ادامه پیدا نکند و استخوان در آن ناحیه تحلیل نرود بنابراین جلوگیری از تحلیل استخوان و عملکرد آن به عنوان ریشه دندان از مهم‌ترین نتایج ایمپلنت دندانی هستند.