مصرف
بیش از اندازه این فلزات می‌تواند سلامت انسان را تحت تاثیر قرار دهد. بخش
مهمی از این فلزات ممکن است از طریق گیاهان و میوه‌هایی که در محیط و خاک آلوده به فلزات
سنگین رشد کرده‌اند، وارد بدن ما شود. در صورتی که سبزی‌ها و میوه‌ها در محیط آلوده به این فلزات رشد
کنند مقداری از فلزات آلاینده‌ها در اندام
گیاهی آنها ذخیره می‌شود و وقتی ما این سبزیجات را در برنامه غذایی‌مان می‌گنجانیم
آلاینده‌های
موجود در آنها را نیز جذب می‌کنیم. از طرفی، اگر این گیاهان غذای دام باشد، این فلزات سنگین وارد چرخه غذایی دام و بعد از آن با مصرف
گوشت دام وارد چرخه غذایی انسان می‌شود و مشکلاتی را برای سلامت انسان ایجاد می‌کند.
سرب از جمله فلزات سنگین و سرطانزا است. آلودگی مزارع و گیاهان به
واسطه راهیابی فاضلاب کارخانه‌هایی که با ترکیبات سرب سرو کار دارند موجب
افزایش میزان سرب در غذای دام و طیور می‌شود و این امر موجب می‌شود تا سرب به
طور مستقیم و غیر مستقیم موجب آلودگی غذای انسان نیز شود.
آرسنیک از جمله ترکیبات سمی و خطرناکی است که به سرعت سلول‌های کبدی را
نشانه می‌گیرد
و در کبد تجمع می‌یابد یا جذب سلول‌های کبد شده یا از طریق خون منتشر می‌شود. در شرایطی
که میزان آرسنیک در کبد زیاد شود مسمومیت‌های حاد ایجاد می‌کند و پیش از
همه دستگاه گوارش، کبد و کلیه را درگیر خود می‌کند.
جیوه از دیگر
فلزات سنگین است که احتمال وجود آن در غذاهای دریایی به ویژه در ماهی‌های جنوب که احتمال آلودگی نفتی در آن زیاد است،
بالاست. ترکیبات محلول در جیوه خیلی سریع از راه دستگاه گوارش جذب می‌شود و بیشترین آسیب را به کلیه‌ها وارد می‌کند. مصرف مواد غذایی آلوده به جیوه در دراز مدت می‌تواند موجب از کار افتادن کلیه و اختلال در
عملکرد سلسله اعصاب بدن شود.
مس اگر چه از جمله عناصر لازم در تغذیه انسان است اما مصرف بیش از
اندازه آن موجب مسمومیت و اختلال در عملکرد اندام‌های بدن می‌شود. این در حالی است که مصرف به
اندازه و استاندارد آن برای تولید هموگلوبین خون مهم است. اما تحقیقات نشان می‌دهد مصرف بیش
از حد مس می‌تواند احتمال ابتلا به امراض قلبی و آلزایمر را افزایش دهد.