شپش
عانه بوسیله آلودگی با فتیروس پوبیس
ایجاد می شود. شایعترین بیماری مسری منتقله از راه جنسی است. شانس انتقال شپش عانه
از پارتنر آلوده بیش از 90%است. تماس مستقیم منبع اولیه انتقال بیماری است.
انتقال توسط اجسام بی جان از راه کلاه، شانه و گوشی تلفن شایع است.
اغلب بیماران خارش را ذکر می کنند. بسیاری از بیماران راه رفتن چیزی روی کشاله ران
را احساس میکنند ولی از بیماری آشنا نیستند و هیچگاه شپش را ندیده اند. تا 30%
بیماران که به شپش عانه آلوده اند حداقل از یک بیماری مقاربتی دیگر هم رنج
میبرند. بالغین آلوده ممکن است شپش عانه را به مژه کودکانشان منتقل کنند. در
آلودگی شپش عانه اطفال، بررسی از نظر سو استفاده جنسی باید مورد توجه قرار بگیرد.
تجویز داروی بدون نسخه پرمترین1% اغلب انتخاب اول است. 10 دقیقه پس
از استفاده در موضع باید شسته شود. از شامپوهای OTC سینرژیک پیرترین هم میتوان استفاده کرد. در صورت شکست درمان
با داروهای OTC، پرمترین 5% را نسخه کنید. دارو در طول شب روی موها بماند. شامپو
لیندان باید 5 دقیقه در موضع بماند و سپس شسته شود. درمان مجدداً یک هفته بعد
تکرار شود. این دارو نیز در صورت شکست درمان با داروهای OTC تجویز می شود. شپش های مقاوم به لیندان بوجود آمده اند.
لوسیون مالاتیون بسیار موثر است. این دارو بر روی موهای خشک استفاده می شود و و پس
از 12-8 ساعت موها با شامپو شسته می شود. تمام داروها سیستم عصبی شپش را مورد حمله
قرار میدهند اما رشک های جوان تحت تاثیر قرار نمیگیرند. درمان را مجدداً 1 هفته
بعد تکرار کنید.
داروهای خوراکی:ایورمکتین 200 میکرو گرم به ازای هر kg وزن بدن بصورت تک دوز منفرد تجویز می شود و مجدداً 10 روز
بعد تکرار می شود. ایورمکتین به اعصاب بی مهرگان و سلولهای عضلانی شپش حمله میکند
و سبب فلج و مرگ شپش می شود. این دارو بطور انتخابی برعلیه پارازیت عمل میکند ولی بر
روی پستانداران تاثیری ندارد. گاهی آلودگی شدید به شپش بدن یا شپش
سر یا شپش عانه را اصطلاحاً پدیکولوزیس می‌گویند. در بعضی اشخاص که آلودگی شدید
دارند پوست بدن اینها حالت خال خال دارد. اصطلاحاً به ابتلا به شپش بیماری ولگردان (Vagabond) می‌گویند.
مهم‌ترین بیماری‌هایی که به وسیله
شپش انتقال می‌یابد عبارت‌اند از:
۱–تیفوس اپیدمیک (تیفوس شپشی یا
اگزانتماتیک)
۲–تب راجعه شپشی (تب راجعه
اپیدمیک)
۳–تب خندق
با توجه به زیست‌شناسی شپش بهترین راه رعایت موازین بهداشت فردی به ویژه
استحمام و استفاده از آب گرم و صابون می‌باشد. تعویض لباسهای زیر، کوتاه
کردن موها، رعایت اصول بهسازی محیط و در موقع اضطرار جوشاندن لباسها در حرارت
بالای ۶۰
درجه و ترجیحاً اتو کردن آنها مفید است.