ریشه گیاه شنگ دارای لعاب بوده و کمی تلخ است و خوردن آن اشتها را فوق
العاده زیاد می کند. ریشه شنگ خلط آور و نرم کنده سینه و التیام دهنده زخم ها می
باشد. از برگ های شنگ در سالاد استفاده می کنند و ایرانیان آن را مانند کاهو و کاسنی
با سرکه و بدون آن می خورند، چون بسیار خنک می باشد خوردن برگ های شنگ اسهال و خون
ریزی معده را بند می آورد همچنین از خون ریزی سینه جلوگیری می کند و برای مسلولین
نافع است.
ریشه شنگ برای جلوگیری از اسهال و خون ریزی، از برگش قوی تر است. پاشیدن
برگ و گل خشک شده این گیاه در روی زخم های چرکی و متعفن سودمند می باشد. ضماد آن را
برای التیام عصب قطع شده مفید دانسته اند. ضماد گل شنگ با موم، جهت سوختگی با آتش
مفید است. حکیم محمد بن زکریای رازی خوردن ریشه گیاه شنگ را پادزهر سموم می دانست.
عصاره گیاه شنگ که در
طب سنتی ایران طرثوت خوانده شده است پادزهری قوی است و در ساختن تریاق
فارون به کار می رود. برای معالجه نزله ریوی، نقرس، رماتیسم و امراض جلدی جوشانده
شصت گرم ریشه شنگ را تجویز کرده اند.
اگر این گیاه را پُختید هرگز آب آن را دور نریزید بلکه آن را بنوشید،
زیرا منافع شنگ در آب جوشانده آن جمع می شود، عصاره شنگ جهت درمان کچلی و زخم های
جلدی مفید است.
صبا
با سلام آیا گیاه شنگ برای درمان دیابت مفید هست؟ و چطور و از کجا باید تهیه اش کرد؟آیا خود گیاه را باید خرید؟ یا عرق آن در عطاری موجود است؟ متشکرم