هنگام ابتلا به سرماخوردگی آنتی‌بیوتیک بخوریم یا نخوریم؟

منظور از مصرف زیاد، مقدار آنتی‌بیوتیک نیست؛ عمده مشکلی که وجود دارد مصرف غیرمنطقی آنتی‌بیوتیک است، یعنی در شرایطی که ضرورتی به استفاده از آنتی‌بیوتیک نیست از آن استفاده می‌شود. آنتی‌بیوتیک‌ها عمدتا در مقابله با بیماری‌های میکروبی استفاده می‌شوند. خود واژه آنتی‌بیوتیک هم از همین کلمه گرفته شده است؛ یعنی ضدمیکروارگانیسم‌هایی که عمدتا باکتری‌ها هستند. برای مثال اکثر سرماخوردگی‌ها ویروسی هستند و آنتی‌بیوتیک‌هایی که به صورت وسیع استفاده می‌شوند هیچ تاثیری روی روند بیماری‌های ویروسی نخواهند گذاشت. البته یک طیف محدودی از داروهای ضدویروس وجود دارد اما باور عمومی ‌بر این است که وقتی سرماخوردگی حادث می‌شود باید آنتی‌بیوتیک مصرف کرد. در این شرایط ما می‌گوییم مصرف آنتی‌بیوتیک نادرست است. مشکل مهم‌تری هم وجود دارد و آن هم اینکه معمولا بیمار دراینکه دوز کامل آنتی‌بیوتیک را به مدت لازم مصرف کند به اندازه کافی دقت نمی‌کند. یعنی اگر قرار است دارو را برای یک دوره 7 تا 14 روزه مصرف کند طی 2 یا 3 روز اول که علائم بیماری‌اش فروکش می‌کند مصرف آنتی‌بیوتیک را قطع می‌کند. فروکش کردن علائم بیماری عمدتا در سرماخوردگی‌های ویروسی دیده می‌شود یعنی خود به خود بیماری خوب می‌شود. در هر صورت چه مصرف نابجا باشد و چه بجا، اگر آنتی‌بیوتیک به میزان کم و ناکافی مصرف شود، باعث می‌شود آن میکروارگانیسم از بین نرود و مقاوم شود. در چنین شرایطی دیگر نمی‌توان به راحتی با مصرف آنتی‌بیوتیک این میکروارگانیسم را ازبین برد چراکه نسبت به حمله آنتی‌بیوتیک از خود مقاومت نشان خواهد داد. این میکروارگانیسم بار بعدی که در فرد یا حتی افراد دیگر بیماری ایجاد کند، مقاوم شده و آن آنتی‌بیوتیک کارایی لازم را نخواهد داشت. این موضوع نگرانی عمده ما درمورد آنتی‌بیوتیک‌هاست و اینکه سازمان جهانی بهداشت یک سال را به عنوان سال مقابله با مصرف نادرست آنتی‌بیوتیک‌ها نام‌گذاری می‌کند به‌دلیل اهمیت موضوع مقاومت میکروبی است. این موضوع فقط خود فرد را دچار مشکل نمی‌کند بلکه اطرافیان را هم درگیر می‌سازد، یعنی وقتی یک میکروب مقاوم می‌شود اگر به فرد دیگری هم انتقال پیدا کند درمورد آن فرد نیز آنتی‌بیوتیک قبلی را نمی‌توان استفاده کرد. درواقع زمانی مشکل حاد می‌شود که بیماری سرپایی نباشد یعنی به هر دلیل بیمار در بیمارستان بستری شود. بیشتر بیمارانی که بستری می‌شوند به‌دلیل وجود عفونت‌های بیمارستانی برای‌شان آنتی‌بیوتیک تجویز می‌شود. در این شرایط وقتی مقاومت به آنتی‌بیوتیک‌ها ایجاد می‌شود دیگر دست پزشک بسته شده و خطر جانی برای بیمار به همراه می‌آورد. کسانی که به دلایل مختلف به طور مکرر دچار عفونت‌های باکتریایی می‌شوند (باز هم تاکید می‌شود عفونت ویروسی نباشد یعنی با تشخیص پزشک عفونت باکتریایی باشد) برای مثال جراحی لثه انجام می‌دهند و مجبورند آنتی‌بیوتیک بخورند و بعد از مدتی دچار عفونت ادراری می‌شوند، اگر آنتی‌بیوتیک را درست مصرف کنند مشکلی برای‌شان ایجاد نمی‌شود چون آنتی‌بیوتیکی که روی عفونت لثه تاثیرگذار است با آنتی‌بیوتیکی که برای سیستم عفونت ادراری استفاده می‌شود، متفاوت است. درمورد کسانی که دچار عفونت‌های باکتریایی عودشونده می‌شوند و مجبورند به طور مکرر از آنتی‌بیوتیک استفاده کنند قطعا با تشخیص آنتی‌بیوگرام (آزمایش‌های حساسیت دارویی) برای‌شان دارو تجویز می‌شود و آنتی‌بیوتیکی به آنها داده می‌شود که میکروب نسبت به آن حساس باشد و از بین برود. درواقع آنجایی مشکل ایجاد می‌شود که ما با اصرار خودمان در شرایطی که لازم نیست آنتی‌بیوتیک می‌خوریم یا در شرایطی که لازم است آنتی‌بیوتیک‌مان را به طور کامل مصرف نمی‌کنیم.