نیشکر با شکر هم مزاج و از شکر نرمی بخش تر است . مزاج آن گرم و تر است
و گرمی در شکر تبرزد کمتر است .
خاصیت آن نرم کننده و زداینده و شستشو دهنده است . آنچه به انگم شبیه
و از نیشکر می گیرند چشم روشنی است. سینه را نرمش می دهد و زبری را می زداید .
برای معده خوب است . لیکن برای معده ای که صفرا در آن پیدا می شود زیان
آور است و در این صورت شکر به صفرا تبدیل می شود.
شکر راه بندان ها را باز می کند ، تشنگی آور است ولی نه به اندازه ی عسل
و به ویژه شکر کهنه تشنگی آورتر از تازه آن است .
شکر کهنه خون تیره و پرمایه بوجود می آورد. بلغم را از معده می زداید.
نیشکر در استفراغ مفید است .
هرشکری و به ویژه آنچه بر بالایی های شکر می نشیند و گویی نمک است ، اسهال
آور است . شکر سلیمانی و شکر سرخ بیشتر از سایر انواع شکر لیونت می دهند .
شاید بادزا باشد و شاید بادشکن باشد . شکر و روغن بادام در علاج قولنج
مفید است.