قارچ خوردنی هست و قارچ سمی هم هست .
انگیزه سمی شدن قارچ این است که یا در نزدیکی میخهای زنگ زده روئیده و
یا در همسایگی کهنه پارچه های متعفن رسته یا در جوار لانه حشرات موذی سر برآورده است
.بر قارچ های رطوبتی لزج یا کفکی مانند تار عنکبوت
می نشیند و مزاج سرد و تر دارد.
خلط غلیظ و بد به وجود آورد .بهتر آن است که قارچ را در آب بجوشاند و
گلابی تر و خشک و پونه کوهی را با آن مخلوط کنند و بعد از خوردنش آب انگور کهنه انگوری
پرمایه بنوشند .
سبب کرخی و سکته می شود . قارچ خوردنی سبب خناق می شود تا چه رسد به قارچ
سمی که کشنده است .
اگر قارچ خوب را زیاد از حد بخورند سبب قی و استفراغ می گردد .قارچ دیر
هضم است و غذای بسیار می دهد . از خوردن قارچ سمی عرق سرد می کنند و به غش گرفتار می
آیند .
عسر البول می آورد .
پادزهر سمی ، سکنجبین و پونه یا چلغوز خروس و مرغ با سرکه یا خوردن عسل
است ، و گرنه شاید حداکثر در مدت یک روز بکشد .