– ژنژیویت (التهاب لثه) : که علائم آن تورم، قرمزی، خونریزی و احیاناً درد لثه است.
2- پریودنتیت (التهاب لثه، استخوان و ربا دندانی) : این حالت در مراحل پیشرفته بیماری دیده می شود و بیشتر بنام “پیوره” معروف است.در صورتی که هر یک از این علائم: بوی بد دهان، التهاب یا زخم لثه، درد تورم، خونریزی لثه، افزایش ترشح بزاق، تحلیل و پائین رفتن لثه، دور شدن لثه از دندان و نمایان شدن قسمتی از ریشه و… را در دهان خود مشاهده نمودید لازم است که با دندانپزشک خود در میان بگذارید.
بهترین راه برای پیشگیری در بیماری های لثه، کنترل و از بین بردن پلاک میکروبی روی دندان است. مصرف شیرینی را کاهش دهید تا باعث کاهش رشد پلاک میکروبی روی دندان ها شود. بیش از همه از مواد قندی و شیرینی های که بر روی دندان می چسبند، (مانند انواع شکلات ها، خرما، گز، پاستیل ها، سوهان و…) دوری کنید. البته مصرف مناسب و متعادل مواد قندی برای سلامت شما ضروری است.پس از غذا خوردن، پلاک دندانی را توسط مسواک زدن و نخ دندان کشیدن، برای کاهش و جلوگیری ناراحتی لثه باید بردارید.پلاک دندانی هر روز دوباره تشکیل می شود پس مهم است که حداقل روزی یکبار کاملاً آنرا بردارید. نهایتاً شما توسط معاینات مرتب دندانپزشکی می توانید از ابتلا به بیماری های لثه جلوگیری به عمل آورید و دندانپزشک شما با معاینه مستقیم و گرفتن عکس های رادیوگرافی می تواند شما را “چک آب” کند.همچنین لازم است دندانپزشک وضعیت دندان های مصنوعی کامل و پارسیل شما را چک کند. دندانپزشک یا بهداشتکار دهان می توانند جرم ها را از روی دندان های شما برداررند که به این عمل “پروفیلاکسی” یا پیشگیری می گویند. این عمل مانع التهاب و صدمه رسیدن بیشتر به لثه ها می شود. همچنین آنها درباره نوع مسواکی که شما باید استفاده کنید و طرز مسواک زدن شما را راهنمائی می کنند.دندانپزشک با استفاده از قرص های جویدنی مخصوص که قادر به رنگ آمیزی پلاک های میکروبی است می تواند آنها را به شما نشان دهد. این قرص ها پلاک را از حالت بی رنگ به رنگ قرمز در می آورد و شما را از میزان صحت و کارآئی روش مسواک زدنتان و میزان پیشگیری از بیماری آگاه می سازد.در صورتی که هر یک از علائم زیر را در خود مشاهده نمودید لازم است فوراً با دندانپزشک خود تماس بگیرید:
1- خونریزی از لثه ها، در هنگام مسوام زدن با استفاده از نخ دندان، موقع غذا خوردن و یا خود بخود.
2- بوی بد دهان.
3- تورم، نرمی و یا قرمزی لثه.
4- خروج چرک از شیار ما بین لثه و دندان.
5- لقی دندان ها.
6- جدا شدن لثه از سطح دندان ها یا پائین رفتن و تحلیل آن.
7- هر نوع تغییر در چسبندگی و تطابق کامل دندان مصنوعی کامل یا پارسیل شما.
8- هر گونه تغییر در فضاهای ما بین دندان ها و یا در موقع کلید کردن و فشردن فکین بالا و پائین.
منبع : پارس دکتر / دکتر کامران یزدانی