مرض قند نوع 1 معمولاً در سنین بین 11 تا 13 سالگی
شایع است. این بیماری در کودکان کوچکتر از 5 سال بندرت دیده شده،با این حال حتی ممکن
است در نوزادان چند روزه نیز بیماری قند مشاهده شود.
در چنین مواردی شما فقط باید نگران وقوع واکنشهای
هیپوگلیسمی (کاهش قند خون) در کودکتان باشید و همیشه باید آنها را زیر نظر داشته باشید
همچنان که کودک بزرگتر می شود و شما نیز به این وضعیت عادت می کنید، احتمالاً برایتان
راحت تر خواهد بود که اجازه دهید کودکتان استقلال بیشتری داشته باشد.
کودکان می توانند در هر سنی تزریق انسولین به خودشان
را بیاموزند. با این حال شما باید مقدار انسولینی که آنها تزریق می کنند را کنترل نمایید.
قلمهای انژکتور کمک زیادی به حل این مشکل کرده اند، زیرا استفاده از آنها آسان و راحت
بوده و مقدار مناسب انسولین را تزریق می نمایند.
آزمایش قند خون در خانه:
عادت کردن به انجام آزمایش خون برای کودکان می تواند
بسیار مشکل باشد، زیرا انگشت کودکان که باید از آن خون گرفته شود خیلی کوچک است، بنابراین
اغلب به جای آن از آزمایش ادرار استفاده می شود. وقتی کودک شما کمی بزرگتر شد، باید
او را تشویق نمایید به طور مرتب اقدام به آزمایش قند خون نماید. با این حال اگر او
این کار را مشکل و سخت تلقی کرد و از انجام آن سرپیچی نمود از آن متعجب نشوید، زیرا
نافرمانی از حرفهای والدین، یکی از قسمتهای طبیعی در رشد نوجوانان می باشد. این وضعیت
دشواری است که معمولاً والدین با آن روبه رو می شوند. به خاطر داشته باشید اهمیت زیادی
دارد که کودکتان انسولین را به طور مرتب تزریق نماید تا اینکه آزمایشهای متعدد قند
خون را انجام دهد.
هیپوگلیسمی:
قند خون کودکان می تواند به سرعت سقوط کند، بخصوص
اگر آنها کودکانی فعال و پرجنب و جوش باشند، بنابراین ممکن است مشاهده علایم هشدار
دهنده «هیپوگلیسمی» در آنها مشکل باشد. در کودکان کوچک، این علایم هشدار دهنده ممکن
است اصلاً دیده نشوند. وقتی قند خون آنقدر کاهش می یابد که کودک دچار خواب آلودگی و
یا حتی بیهوشی می گردد، بهترین درمان عبارت است از تزریق گلوکاگون. والدین کودک دچار
دیابت، بهتر است همیشه یک آمپول «گلوکاگون» همراه داشته باشند تا در صورت نیاز، از
آن استفاده کنند.
وقتی از این درمان استفاده کردید، کودکتان به خوردن
کربوهیدراتها به صورت خوراکی (مواد قندی) یا یک نوشیدنی شیرین نیاز خواهد داشت. از
آنجا که این مشکل به احتمال زیاد در هنگام جنب و جوش و بازی کردن کودکان رخ می دهد،
بهتر است به مربی یا معلم کودکتان، اطلاعات لازم را در مورد بیماری او بدهید تا در
صورت وقوع یک واکنش «هیپوگلیسمی»، آنها بدانند چگونه باید به او کمک نمایند.
واکنشهای خانواده
وقتی یک کودک دچار مرض قند، دارای برادر و خواهر
باشد، ممکن است آنها به خاطر توجه بیش از حدی که والدین به این کودک نشان می دهند حسادت
ورزند.
همچنین، کودک دچار مرض قند نیز از اینکه می بیند
سایر برادرها یا خواهرهای او سالم هستند و به تزریق انسولین یا رژیم غذایی خاص نیازی
ندارند ناراحت می شود. صحبت کردن در مورد این مسایل، می تواند به رفع این سوء تفاهم
ها کمک نموده و ممکن است باعث تشویق سایر کودکانتان در مراقبت از کودک بیمار شود تا
در صورت مشاهده علایم «هیپوگلیسمی» (کاهش قند خون) بتوانند به شما کمک نمایند.
یکی از موارد اختلاف نظر در بین افراد خانواده،
نحوه غذا خوردن و رژیم غذایی آنهاست.
کودکان سالم شما اعتراض خواهند کرد که چرا آنها
نیز باید غذاهایی که دارای شیرینی کمی است مصرف نمایند.
البته، حقیقت این است که نوع رژیم غذایی که برای
افراد دیابتی توصیه می شود، برای سایر افراد سالم نیز مناسب است. برای کودکی که دچار
دیابت می باشد، مشاهده سایر کودکانی که در جلوی او از شیرینی و شکلات استفاده می کنند
خوشایند نیست، بنابراین تا آنجا که می توانید از این کار جلوگیری نمایید.(بیتوته)