گاهی اوقات دختران و پسران وارد رابطه ای می شوند که رسمی شدن آن
مورد تردید است. پسر شرایط ازدواج را ندارد یا اساسا آمادگی روحی برای این کار
احساس نمی کند و برعکس، دختر در سن ازدواج است و این رابطه را به چشم یک خواستگاری
می بیند.
حتی ممکن است شروع دوستی با هدف ازدواج باشد و دختر و پسر بخواهند
مدتی هم را بشناسند و در نهایت تصمیم بگیرند که به درد ازدواج با هم می خورند یا
نه. در هر کدام از این حالت ها، آشنایی طولانی مدتی اتفاق می افتد که سر انجام آن
مبهم است. واقعیت این است که مردان و زنان در آشنایی یک تفاوت عمده دارند که باعث
سوءتفاهم بزرگی بین آنها می شود. مردان می توانند بدون اینکه به ازدواج فکر کنند.
وارد ارتباط با جنس مقابل شوند، اما زنان معمولا معطوف به ازدواج هستند و به
ازدواج فکر می کنند.
بر اساس این تفاوت جنسیتی بسیار اتفاق می افتد که در ابتدای یک
ارتباط مرد به زن می گوید که من قصد ازدواج ندارم و این جمله را با تاکید و چند
بار بیان می کند. معمولا خانم ها فکر می کنند که او این جمله را فعلا می گوید و
نظرش تغییر خواهد کرد. آنها فکر می کنند که با ارتباط بیشتر و با توجه و عشق می
توانند نظر مرد را تغییر دهند و او را به سوی ازدواج سوق دهند. اما مردان از آن سو
با بیان این جمله به واقع احساس گناه خود را تخفیف می دهند و با خود می اندیشند
که: من از اول به او گفتم که نمی خواهم ازدواج کنم. و بیان چند باره این مطلب را
نشان صداقت خود می دانند. بنابراین برای اتمام رابطه کمتر احساس گناه دارند. از آن
سو خانم ها که سعی در جلب توجه با ابراز عشق و توجه داشته اند پس از اینکه رابطه
رو به اتمام می رود دچار چالش جدی می شوند و معمولا می گویند که با احساسات من
بازی شده است.
مردان باید بدانند که اگر هزار بار هم به یک زن بگویند قصد ازدواج
ندارند، زنان این جمله را نمی شنوند و اگر هم بشنوند باور نمی کنند و اگر هم باور
کنند، سعی در تغییر آن خواهند داشت. زنان هم باید بدانند که اگر مردی بیان کرد که
قصد ازدواج ندارد واقعا قصد ازدواج ندارد و بهتر است که آن را جدی بگیرند و سریعتر از رابطه
کنار بکشند تا هم عزت نفس و شان خود را حفظ کنند و هم وقت خود را برای یک رابطه بی
نتیجه هدر ندهند.
اگر قرار بر ازدواج بود
اگر قرار اولیه بر ازدواج بود باز هم تضمینی برای تداوم رابطه نیست.
رابطه دوستی یا عاشقانه با یک رابطه رسمی کاملا متفاوت است. در یک رابطه دوستی آن
چیزی که حرف اول را می زند، جلب محبت طرف مقابل است. جلب محبت وقتی حاصل می شود که
شما محبوب طرف مقابل باشید و او شما را تایید کند. پس طبیعی است که ما برای تایید
شدن و مورد قبول قرار گرفتن، خودمان را بهتر از آنچه که هستیم نشان می دهیم. افراد
تا زمانی که رابطه شان شکلی رسمی به خود نگیرد، شاید بسیاری از خصوصیات ذاتی شان
را افشا نکنند. از این گذشته، حتی اگر طرف مقابل تلاشی برای بهتر جلوه دادن خود
انجام ندهد، ممکن است اساسا به دلیل ماهیت رابطه، شما نتوانید همه ابعاد او را بشناسید.
ممکن است بسیاری از این افراد که با آنها رابطه دوستی یا عاشقانه
برقرار می کنید، دوستان خوبی برای شما باشند اما زمانی که در نقش همسری قرار می
گیرند، متفاوت رفتار کنند. شاید اگر دختر بداند در این گونه روابط آینده جدی تری
وجود دارد، می تواند با آرامش و امنیت خاطر بیشتری، بهترین و قوی ترین خصوصیات
درونی و زنانه اش را برای آن پسر آشکار کند و برعکس، پسر اگر در وضعیت یک زندگی
واقعی قرار گیرد، جنبه های دیگری از مسئولیت پذیری، شهامت، حمایتگری، تعهد و تسلط
بر خود را نمایان کند. فقط در قالب یک رابطه رسمی و جدی یا بهتر بگوییم نامزدی
رسمی است که طرفین به شناخت بهتری دست می یابند.
منبع: سایت تبیان