دو گیاه به نام عدس هستند .خوردنی که کاشتنی و بیابانی دارد
و نوع بیابانی خوب نیست و دیگری عدس تلخه می باشد . بهترین عدس خوردنی آن است که زود بپزد و اگر در آب می ریزند آب را سیاه رنگ نکند .
مزاج آن گرم و خشکی معتدل دارد .
خاصیت آن :
ترکیبی از قوای گیرنده و زداینده و بادزاست کسی که عدس می خورد
خواب های پریشان می بیند .خون را پرمایه می گرداند و در رگ ها روان نیست. بول و حیض
را کاهش می دهد .
عدس را با سرکه بپزند و ضماد کنند علاج خنازیر و آماس های سفت
است .عدس با اینکه بازدارنده است اما ریم و چرک را جمع می کند . زیاد خوردن آن باعث
سرطان و ورم های سفت می شود .
عدس را با سرکه بپزند زخم گود را از گوشت پر می کند و زخم پلید
را بر می کند .
اگر دمل (زخم )بسیار بزرگ باشد عدس در سرکه پخته را با قبض تر
از عدس قبیل پوست انار و غیره بر زخم بگذارند و اگر با آب دریا مخلوط کنند علاج خوره
و باد سرخ و مورچگی و ترک های ناشی از سرما می باشد .
برای اعصاب خوب نیست . عدس و قاوت را ضماد کنند و بر نقرس بگذارند
مفید است .
زیاد خوردن عدس جذام می آورد .
چون بسیار خشکی دارد کسی که زیاد عدس بخورد به تیرگی چشم گرفتار
می آید .
از عدس ، شاه افسر ، روغن گل و به ضماد سازند و بر چشم گذارند
آماس گرم چشم فرو می نشیند .
عدس را در آب دریا بپزند و ضماد کنند آماس پستان که ناشی از
جمع شدن خون یا شیر باشد از بین می رود .
دیر هضم است و با معده سازگار نیست . بادآور و سنگین است . می
گویند سی دانه عدس پوست کنده را بخورند سستی معده را از بین می برد .نباید با عدس شیرینی
بخورند و گر نه راه بندان در کبد روی می دهد .
عدس و شاه افشره و به روغن گل را ضماد کنند و بر ورم مقعد بگذارند
فرو می نشیند .عدس بیابانی که عدس تلخ است خون را بیرون می آورد .
عدس که خون را غلیظ می گرداند سبب کاهش بول و حیض می گردد .
اما عدس تلخه بر عکس بول و حیض را سرازیر می آورد و ریزش می دهد .