من یک
مادر هستم. مدیر یک مهدکودک و دانشجوی سال آخر رشته روان‌شناسی هم هستم و عقیده
دارم اگر مهدکودک‌ها به مکان‌هایی به جز نگهداری کودک تبدیل شوند و به وظیفه اصلی
خود که جامعه‌پذیرکردن و تربیت صحیح کودکان است، بپردازند، نسل کارآمد و شایسته‌ای
را به جامعه تحویل خواهند داد.
اما باید
استانداردهای لازم برای فعالیت این اماکن به‌وسیله مسئولان تبیین شود تا مهدها
ملزم به رعایت این استانداردها شوند و خانواده‌ها هم با آگاهی از ضوابط، مراکز
مناسبی را برای سپردن فرزندان دلبندشان شناسایی کنند.
در این بین، نقش
مربیان مهدکودک بسیار حساس است و علاقه‌مندی به کار با کودکان، داشتن سلامت روانی
و جسمانی، شکیبایی، داشتن تجربه و احساس مادری برای کودکان، سرحال و بانشاط بودن،
احساس تعهد ایمانی و اخلاقی در کار با کودکان، آگاهی از مسائل و نیازهای کودکان،
توجه به رشد در ابعاد مختلف جسمانی، حرکتی، عاطفی، روانی، ذهنی، اجتماعی و زبان‌آموزی
کودکان، داشتن ظاهری آراسته و مرتب، با محبت و دلسوز بودن، توجه یکسان به کودکان
و… از جمله ویژگی‌هایی است که یک مربی خوب مهد باید داشته باشد اما متاسفانه
برخی مربیان، زمینه‌های رشد نابهنجار را در کودک فراهم و قابلیت‌های وی را نابود
می‌کنند.
منظورم از رشد
نابهنجار در کودکانی که ساعت‌های زیادی از روز را در مهدکودک می‌گذرانند و فضای
نامناسبی دارند این است: پرخاشگری، مستعد ابتلا به بیماری‌های جسمی و فکری شدن،
تاثیر متقابل بچه‌ها از هم به‌خصوص در امور ناشایست مانند ناسزاگویی، وجود و اجرای
اصول تربیتی غلط برخی مربیان، قرار گرفتن در محیط فرهنگی ناهماهنگ با فضای خانه و
اطرافیان است.
دلایل ایجاد این
رفتارهای نابهنجار در کودکان به ۲ دسته اصلی تقسیم می‌شود:
– الگوبرداری از
رفتار سایر کودکان و مربیان
– بی‌توجهی
مربیان به خواسته کودک
یکی از روش‌ها
برای بهبود رفتارها، کاهش الگوهای نامناسب رفتاری در محیط است. مربیان باید در
کنار این کاهش ارتباط با الگوهای نامناسب، حتما الگوهای رفتاری مناسبی را در
اختیار کودک قرار دهند.
همچنین باید در
مواردی که با کودک دارای مشکل رفتاری مواجه می‌شوند، همدلی با او را افزایش دهند و
فرصت تخلیه هیجان‌ها را برای او فراهم کنند، رفتارهای پسندیده کودک را به وضوح
تشویق کنند، با کودک قرارداد رفتاری ببندند تا برای رفتار مطلوبش جایزه دریافت کند
و بداند که چه نوع گفتار و رفتاری پسندیده است.
لازم است به
کودک مسئولیت بدهند و در خصوص مسئولیت واگذارشده به او پیگیری و در صورت همکاری
مناسب و انجام درست کار، او را تشوبق کنند.
آنها باید با
کودک برخورد مثبتی داشته باشند، برای کنترل او به نرمی رفتار کنند، کودک را با
صحبت با او راهنمایی کنند و بر نقاط مثبت رفتار کودک تاکید داشته باشند، در مقابل
سایر کودکان به او تذکر ندهند و با صبر و حوصله در جایی خلوت و در یک جلسه دو نفره
در خصوص مشکل ایجادشده گفت‌وگو کنند و قوانین را برای کودک توضیح دهند و اعتراض‌های
کودک را در هر موردی با دقت بشنوند و کاملا توجه کنند که او چه می‌گوید و به چه
موضوعی اعتراض دارد.
(سایت نی نی بان)