سال‌هاست که اثبات شده افراد دیابتیک
نسبت به افراد سالم دچار بیماری‌های لثه‌ای شدیدتری می‌شوند. در این افراد بافت لثه
از دندان جدا شده و پاکت‌های پریودنتال، تحلیل استخوان، آبسه و تأخیر در ترمیم بافت
رخ می‌دهد. مطالعات اخیر رابطه‌ای را بین بیماری‌های لثه‌ای و آستانه تحمل گلوکز نشان
داده‌اند. در بیمارانی که پلاکت‌های پریودنتال در آنها بیش از 2 میلی‌متر باشد مشکل
تحمل گلوکز و بروز دیابت به شکل مشهودی از افرادی که پلاک‌های پریودنتال کم عمق و در
حد کمتر از 3/1 میلی‌متر دارند بیشتر است. مکانیسم بروز بیماری لثه‌ای شدیدتر در افراد
دیابتیک مشابه مکانیسم سایر مشکلات مزمن این بیماری است. در سال‌های اخیر این رابطه
را به شکل یک ارتباط دو طرفه مطرح کرده‌اند؛ یعنی بیماران با مشکلات پریودنتال شدیدتر
کنترل گلوکز ضعیف‌تری نسبت به دیابتیک‌هایی با لثه سالم خواهند داشت. عفونت‌های مزمنی
همچون بیماری‌های لثه‌ای احتمالاً باعث تحریک واسطه‌های پیش‌التهابی و ساخته شدن محصولات
نهایی بیشتر حاصل از اکسیداسیون گلوکز اضافی می‌شوند. از این‌رو احتمالاً درمان بیماری‌های
لثه‌ای باعث کنترل راحت‌تر سطح گلوکز خون خواهد شد. یک مطالعه روی 113 بیمار مبتلا
به بیماری لثه‌ای و دیابت نوع دو نشان داده است که درمان بیماری لثه‌ای با جرم‌گیری
و تجویز آنتی‌بیوتیک داکسی سایکلین باعث کاهش عوارض بیماران می‌شود. مطالعات متعددی
وجود دارد که نشان می‌دهد بیماری‌های پریودنتال می‌تواند باعث اثرات سیستمیکی همچون
آترواسکلروزیس، بیماری‌های ریوی مانند پنومونی و ناهنجاری‌های انسدادی مزمن شود.
منبع:راسخون