اکثر والدین و متخصصین از به کار بردن کلمه «تطمیع» (رشوه) امتناع می
ورزند چرا که بلافاصله نوع دیگری از باج خواهی در ذهن نقش می بندد. به هر حال روابط
و مناسبات بشری از زمان پیدایش انسان مبتنی بر این نوع توافق و دادو ستد قدرت بوده
است و کودکان نیز به محض رسیدن به سن دو سالگی از قدرت و توانمندیشان آگاهی یافته و
رفتار و عملکردشان بزرگترها را تحت کنترل خود در آورده و برای نیل به اهدافشان بر آنها
مسلط می گردند.
همچنین می توان به جای عبارت «ارتشاء
و تطمیع سودمند و مثبت» از واژه های «پاداش» یا «تقویت کننده» استفاده نمود. ممکن است
اهدای پاداش باعث تثبیت ارزش وجودی کودک شده و به خلق و خوی و رفتار شایسته نیکوی او
استحکام بخشد. علاو بر این، با اهدای جایزه از سوی والدین، کودکان در می یابند رفتار
مطلوب و پسندیده نزد والدینشان کدام است و یا بالعکس.
تعیین انتظارات وحد و مرز رفتار و درخواست کودکان از سوی والدین از اهمیت
خاصی برخوردار است. حتما توجه داشته باشید که اختلاف بسیار ظریف و حساسی بین واژه های
«اگر» و «وقتی که» وجود دارد که والدین به هنگام تعیین شرط باید بدان توجه کنند، حتی
طرز بیان و لحن گفتاری والدین نیز چندان بی تاثیر نیست.
هنگامی که درانجام کاری به کودک می گویید هر وقت مطمئن شدم رفتارت درست
شده و با ادب شدی بهت آب نبات می دهم در واقع برای او یک حدود و شروطی مشخص کرده اید.
وجه تمایز و تفکیک رشوه از پاداش تا حد زیادی بستگی به اوضاع و احوال و مضمون احساسی
است که ازنقطه نظر بزرگترها ناشی می شود.