هنر خوب شنیدن

دکتر فربد فدائی روان‌پزشک، مدیرگروه روان‌پزشکی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی می گوید:

خیلی وقت‌ها گرچه 2 نفر به ظاهر با یکدیگر گفت‌وگو می‌کنند اما در واقع هریک مسیر فکری جداگانه‌ای دارند و حرف خود را می‌زنند. این ویژگی در کودکان بارز است؛ در ظاهر چند کودک کنار هم هستند و بازی می‌کنند اما در واقع هرکس به بازی خود مشغول است و کارشان با یکدیگر به سامان نمی‌رسد.

در گفت‌وگوهای خود نیز یکی از میهمانی دیشب می‌گوید و دیگری از تلویزیون جدیدی که خریده‌اند. گفته‌ها در دیگری تاثیری نمی‌گذارد زیرا شنیده نمی‌شود.

این خودمحوری گاهی به دوران جوانی و میانسالی نیز گسترش می‌یابد. هرکس می‌کوشد حرف خود را بزند و حاضر به شنیدن نیست. در حالی که اگر به یکدیگر گوش می‌سپردند، بسیاری از سوءتفاهم‌ها به وجود نمی‌آمد. گفت‌وگوی یک‌نفره در واقع اندیشیدن است. تبیین مسائل است برای خود. نوعی ارتباط بین دو نیمکره مغز است، اما گفت‌وگوی اجتماعی زمانی معنی پیدا می‌کند که دو یا چند نفر می‌کوشند با دیگری ارتباط برقرار کنند و این زمانی اتفاق می‌افتد که نه‌تنها نیت‌های خود را بگویند، بلکه از خواسته‌ها و ذهنیات دیگری هم باخبر شوند تا بتوانند هماهنگ باشند. گفت و شنود برای تفاهم است، برای نزدیک شدن اندیشه‌ها و عواطف و برای انجام کار مشترک. کارهای بزرگ که به همکاری انسان‌ها نیاز داشته، فقط با گفت و شنود و ایجاد نقشه و برنامه مشترک انجام شده است.

گوش نسپردن به گفته دیگری باعث می‌شود گمان کند حرفش را نشنیده‌اند، پس بلندتر می‌گوید تا کار به فریاد برسد و مجادله درگیرد. هنر خوب شنیدن باعث دوستی و تفاهم می‌شود.

خیلی از اوقات ما به کسی نیاز داریم که فقط حرف ما را بشنود بی‌آنکه تعبیری و تفسیری و سرزنشی کند. به همین دلیل است که خداوند که همیشه با آرامش به سخنان و دعاهای ما گوش می‌دهد، بهترین دوست ماست. (زندگی مثبت)