شاید بسیاری از شما همراهان درباره کلیشه‌های رادیوگرافی که در مطب‌های دندانپزشکان گرفته می‌شود، بی‌اطلاع باشید. تقریبا همه افرادی که نزد دندانپزشک رفته‌اند حتما از دندانشان عکس گرفته شده است. مانند سایر رشته‌های پزشکی از پرتونگاری برای کمک به تشخیص بیماری یا آسیب استفاده می‌شود. عکس‌ها در تعیین وجود و وسعت حفره یا کرم‌خوردگی‌های دندان به کار می‌آیند. با عکس رادیوگرافی می‌توان فساد و پوسیدگی دندان را حتی زمانی که مینا هنوز سالم به نظر می‌آید، تشخیص داد، به ویژه وقتی پوسیدگی بین دندان‌ها مخفی شده یا زیر خط لثه باشد. عکس رادیوگرافی به تشخیص آبسه دندان، آسیب استخوان ناشی از بیماری پیرادندانی، شکستگی‌های فک و دندان و سایر ناهنجاری‌های فک و دندان نیز کمک می‌کند. عکس به علاوه، اطلاعاتی در زمینه دندان‌های درنیامده یا گیرکرده در اختیار دندانپزشکان می‌گذارد. برای گرفتن عکس رادیوگرافی می‌توان از فیلم‌های سنتی یا فناوری دیجیتال استفاده کرد. برای کرم‌خوردگی‌ها از عکس «بایت وینگ» استفاده می‌شود. علت نامگذاری آن است که بخش کوچکی از فیلم در دهان و نزدیک دندان‌ها قرار می‌گیرد و شما برای نگه داشتن فیلم با دندان‌های خود روی پوشش کاغذی فیلم فشار می‌آورید. سپس دستگاه را روی دندان تنظیم کرده و اشعه می‌دهند. تصویر دیجیتال بلافاصله آماده می‌شود و ظهور فیلم رادیوگرافی هم چند دقیقه بیشتر طول نمی‌کشد. به هر شکل که عکس گرفته شود تصویر حاصل به دندانپزشک شما در تعیین اقدام مناسب کمک شایانی خواهد کرد. میزان اشعه‌ای که در خلال رادیوگرافی سنتی ساطع می‌شود، بی‌نهایت ناچیز است و مقدار اشعه به کار رفته برای گرفتن عکس دیجیتال حتی از این هم کمتر است. با این وجود هیچ‌کس نباید بیش از مقدار لزوم در مواجهه با اشعه قرار گیرد. در مورد اینکه چند وقت یک‌بار باید عکس بگیرید با دندانپزشک خودتان مشورت کنید. به عنوان اقدامی در جهت جلوگیری از دریافت اشعه بیش از حد به شما پیش‌بندی داده می‌شود که از سینه تا پایین شکم را می‌پوشاند.
منبع:سلامت