تشخیص عفونت های قارچی واژینال ساده است. پزشک معمولا فرایند تشخیص را با گرفتن شرح حال و تاریخچه بیماری شروع می کند، مثلا اینکه بیماری در گذشته مبتلا به عفونت قارچی بوده یا نه، و البته سوال هایی در خصوص سابقه ابتلا به عفونت های منتقله از راه جنسی. مرحله بعد معاینه بالینی بیمار است. گاهی معاینه برای تشخیص قطعی کافی خواهد بود اما در سایر موارد نمونه گیری از بافت واژن و ارجاع به آزمایشگاه برای تشخیص قطعی نوع عفونت و بیماری الزامی است و با تشخیص قطعی نوع بیماری، درمان آغاز می شود.
عفونت های خفیف و ساده : همانطور که گفتیم انتخاب نوع درمان به شدت و نوع عفونت وابسته است. در موارد خفیف و ساده ی بیماری یک برنامه تک دارویی، دو دارویی یا سه دارویی که ترکیبی است از داروهای ضد قارچ به بیمار داده می شود. این درمان می تواند به صورت قرص های خوراکی، کرم های واژینال، لوسیون، پماد یا شیاف باشد. پیگیری این درمان ها معمولا به علائم آزاردهنده عفونت واژینال پایان خواهند داد. در صورتی که با وجود این درمان ها علائم طی نهایتا دو ماه باقی ماند لازم است وضعیت را حتما به پزشک خود اطلاع دهید.
عفونت های جدی تر : همانطورکه گفتیم انواع خاصی از این عفونت ها به درمان های معمول ضد قارچی پاسخ نمی دهد و نیازمند درمان های جدی تر است. در صورتی که شما نیز یکی از تغییرات و علائم زیر را تجربه کردید، مراتب را هرچه سریع تر به پزشک گزارش دهید تا درمان های جدی تر را هرچه سریع تر برای شما در پیش بگیرد: قرمزی، ورم و خارش شدید در ناحیه واژن که به زخم شدن واژن منجر شده است. سابقه ابتلا به بیش از چهار مرتبه عفونت ویروسی طی یک سال گذشته ، ابتلا به عفونتی قارچی غیر از کاندیدا آلبیکنز ، بارداری و ابتلا به دیابت کنترل نشده و ضعف سیستم ایمنی در اثر درمان با داروهای خاص یا ابتلا به بیماری هایی مانند ایدز.
منبع : tebyan.net
مریم
اگه میشه بیشترتوضیح بدهید