امروزه لیزر کاربرد وسیعی در درمان بیماری‌های پوستی مختلف و غیر از آن در زیبایی پوست دارد. قبل از این‌که به کاربرد لیزر در رشته تخصصی بیماری‌های پوست بپردازیم بهتر است در
مورد لیزر بیشتر بدانیم.
لیزر نوعی نور برانگیخته شده
و پرانرژی است که در شرایط عادی در طبیعت دیده نمی‌شود ولی با تکنولوژی و وسایل
خاص می‌توان
آن را ایجاد کرد. لیزر با نور معمولی تفاوت‌هایی دارد که این ویژگی‌ها باعث توانایی‌ها و کاربردهای خاص آن می‌شود. نور معمولی مرکب از چندین
طیف مرئی و نامرئی است که از اشعه ماوراء بنفش با کمترین طول موج‌ها تا اشعه مادون قرمز با
بیشترین طول موج را در برمی‌گیرد،
ولی لیزر تنها از یک نوع انرژی نورانی با طول موج مشخص ساخته شده و لذا یک نور تک
رنگ است.
تفاوت دیگر لیزر با نور معمولی انرژی آن است که گاهی حتی چند هزار
برابر نور معمولی می‌تواند
انرژی داشته باشد و بالاخره ویژگی سوم لیزر هم دقت و پایین بودن خاصیت انتشار آن
است، به‌طوری
که در دستگاه‌های
دقیق لیزری نور تابیده شده در فاصله چند صد متری کاملا مسیر مستقیم خود را حفظ
کرده و شعاع دایره محل تابش در نزدیکی منبع لیزر تقریبا مساوی شعاع تابش در چند صد
متری منبع است. این خصوصیات، باعث شده است تا لیزر کاربردهای فراوانی در رشته
پزشکی و بویژه در تخصص امراض پوست(درماتولوژی) پیدا کند. با سرعت بالای پیشرفت
تکنولوژی هر روزه شاهد به بازار آمدن دستگاه‌های جدید لیزر با کارایی‌های بهتر و عوارض کم‌تر هستیم.
مکانیزم اثر لیزر جذب انرژی
نورانی توسط مولکول‌های
بافتی است. همانطور که با تابش نورخورشید، اشیاء به تدریج گرم می‌شوند، تابش لیزر نیز موجب گرم و
داغ شدن و نهایتا تخریب بعضی مولکول‌های
حساس بافتی می‌شود.
نکته مهم این است که این افزایش حرارت در ساختمان‌های مجاور که حساس نیستند زیاد
قابل توجه نیست، بنابراین با انتخاب لیزر مناسب و با داشتن ویژگی‌های بافتی می‌توان ضایعه مورد نظر را تخریب
کرد، بدون این‌که
به ساختمان‌های
مجاور صدمه قابل توجهی وارد شود. به عنوان مثال، لیزری که طول موج آن 580 تا 595
نانومتر است، به طور مرسوم PDL نامیده می‌شود
و بیشتر روی ساختمان‌های
عروقی اثر می‌کند،
بهبوددهنده عروق واریسی پوست، ضایعات همانژیومی و لکه‌ها و خال‌های عروقی است… هر چند برخی
کاربردهای دیگر مثل جوان‌سازی
پوست، بهبود دستگاه (جوشگاه) محل برش جراحی یا درمان زگیل هم دارد.