سلامت، دکتر کتایون خوشابی: توصیه اکید من به خانواده‌هایی که
می‌خواهند پرستاری برای فرزندشان انتخاب کنند و کودک آنها زیر 3 سال است و توانایی
گزارش‌دهی رفتار پرستار را ندارد، این است که حتما منزل را مجهز به دوربین مدار بسته
کنند و این دوربین حداقل در یک یا دو اتاق و حتی در همه خانه نصب شود.
این کار از نظر امنیتی بسیار مهم است وگرچه ممکن است کمی هزینه
به خانواده تحمیل کند اما در عوض ایمنی و سلامت کودک را تضمین می‌کند. فردی که به عنوان
پرستار کودک استخدام می‌شود باید بداند که دوربین مداربسته در تمام خانه نصب شده و
او هم در حقیقت باید مواظب رفتارش باشد.
بهترین پرستاران، غیر از مادر، مادربزرگ‌ها،
خاله یا عمه کودک است. هرچه پرستار آشناتر باشد، مسلما ضریب اطمینان برای رفتار با
کودک هم بالاتر است.
در صورتی که والدین باید از پرستار غریبه استفاده کنند، افراد
میانسال و خانم‌هایی که خودشان تجربه مادر شدن را دارند، معمولا می‌توانند پرستار بهتری
باشند. ویژگی شخصیتی فردی که به عنوان پرستار استخدام می‌شود، بسیار مهم است.
یک فرد پرخاشگر نمی‌تواند پرستار خوبی باشد. پرستار باید صبور،
خوش‌رفتار، خوش‌اخلاق و خوش‌برخورد باشد و همچنین باید تا حدی اطلاعات و آگاهی نسبت
به روان‌شناسی دوره‌های مختلف رشدی داشته باشد.
به عنوان مثال در بدترین سن که در نوپایی کودکان حدود 15 ماهگی
تا 3 و 5/3 سالگی است، اغلب بچه‌ها، بدخلق، لجباز و مختصری پرخاشگر می‌شوند. در صورتی
که پرستار درخصوص این سنین، اطلاعات روان‌شناسی رشدی کافی نداشته باشد، با یک برخورد
یا رفتار غلط، می‌تواند مشکلات رفتاری کودک را حتی تثبیت کند. بنابراین داشتن اطلاعات
رفتار با کودک برای پرستار هم بسیار مهم است.
این که پرستار چه زمان‌هایی و چند ساعت در روز را باید با کودک
بگذراند هم بسیار مهم است. هر چه ساعات کوتاه‌تر باشد، باندهای عاطفی که با مادر از
قبل تشکیل شده کمتر خدشه‌دار می‌شود اما هر چه زمانی که کودک نزد پرستار می‌ماند، مثلا
مادرانی که دوشغله هستند و از صبح تا شب منزل نیستند و کودک زمان طولانی‌تری را با
پرستار می‌گذراند، مسلما ارتباط عاطفی و تعاملات بین مادر و کودک رشد نمی‌کند و شکل
نمی‌گیرد.
حتی‌المقدور در صورتی که پدر زودتر از محیط کار برمی‌گردد، حتما
پرستار از منزل برود و کودک در محیط خانواده با حضور والدین باشد.
در انتخاب پرستار، سن پرستار، ویژگی‌های شخصیتی که سابقه سوءرفتار
با کودک را نداشته باشد و حتما هر چه بیشتر مورد اطمینان و شناسایی خانواده باشد، بسیار
ضروری است. به هیچ‌وجه توصیه نمی‌شود از موسساتی که لزوما این کار را انجام می‌دهند،
پرستار انتخاب شود.
به خانواده‌ها توصیه می‌شود بین آشنایان جستجو کنند و افراد
مورد اطمینان را به عنوان پرستار انتخاب کنند، یعنی فرد دیده و شناخته شده از قبل را
انتخاب کنند. به خصوص زمانی که کودک توانایی تکلم و بیان و گزارش‌دهی را ندارد و این
بیشتر از 3 سالگی به پایین است و تاکید می‌شود. پرستاری که وارد خانه می‌شود باید با
همه جای خانه و وسایل و امکانات آن آشنا شود.
موارد امنیتی باید به پرستار آموزش داده شود و در صورت لزوم
تلفن‌های ضروری در اختیار او قرار داده شود. حتی به همسایه‌های مورد اطمینان درخصوص
حضور پرستار در خانه باید گوشزد شود و از آنها خواهش شود، نسبت به صداهایی که از منزل
خارج می‌شود، حساس باشند.
البته همه اینها با گذاشتن دوربین مداربسته در منزل قابل حل
است. در صورتی که پرستار بداند در منزل دوربین مداربسته نصب است و تمام فیلم‌ها توسط
والدین بازبینی می‌شود، کمترین مشکلات به وجود می‌آید.
توصیه می‌شود وقتی قرار است پرستاری جهت نگهداری کودک وارد منزل
شود، حداقل 2 تا 3 ماه مادر و پرستار با هم حضور داشته باشند. باید به پرستار و کودک
این فرصت داده شود تا بتوانند با هم سازگاری پیدا کنند و با خصوصیات هم آشنا شوند.
خیلی از مواقع دیده شده که پرستار از روز اول وقتی وارد منزل می‌شود، مادر حضور ندارد.
به این ترتیب سازگاری کودک و انطباق
بچه با این فرد جدید در محیط منزل زمان طولانی‌تری خواهد برد. حتی اگر برای مادر حضور
در منزل امکان‌پذیر نیست، باید از افراد آشنا برای چند روز هم که شده کمک گرفت. مادربزرگ
یا خاله یا عمه روزهای اول با پرستار در منزل باشند تا کودک به این فرد جدید عادت کند.
حتی مادر می‌تواند پرستار را با کودک خود به منزل مادربزرگ بچه
ببرد و با حضور آنها کار پرستار ارزیابی شود. در روزهای اول به هیچ‌وجه توصیه نمی‌شود
کودک با پرستار تنها باشد. همچنین لازم است که خصوصیات کودک، بیماری‌ها و مشکلات کودک،
داروها و عکس‌العمل‌های ضروری هنگام بروز مشکل به پرستار آموزش داده شود.