ناتوانی‌های با ماهیت فیزیکی می توانند ظرفیت عمل جنسی شخص
را در هر سنی کاهش دهند. ولی به هر حال میزان شیوع آن‌ها پس از 40 سالگی به سرعت
افزایش پیدا می‌کند. به‌خصوص پس از 60 سالگی، به‌عنوان یک عامل مؤثرتر مطرح می‌گردند.
هر نوع ناتوانی فیزیکی، حاد یا مزمن،معمولاً می تواند قابلیت پاسخ‌دهی جنسی مرد
مبتلا را کاهش دهد.
اغلب آسیب‌های
روانی ناشی از کهولت، با کاهش فعالیت جنسی رابطه دارند.
هر ناراحتی حاد یا مزمنی (فیزیکی یا روانی) که موجب تخریب
حالت فیزیکی شده و یا قدرت بدنی مرد را کاهش بدهد، ممکن است تنش‌های جنسی او را
نیز کاهش داده و یا از بین ببرد.
پس از جایگزینی آندروژن‌ها در مردان پیر، شواهدی حاکی از
بیداری مجدد علاقه‌ی جنسی در آن‌ها به‌وجود می‌آید. علایم بالینی گویای آن است که
افزایش آشکار در اروتیسیسم (تحریک پذیری)،اثر
مستقیم جایگزینی آندروژنی نسیت. بلکه این موضوع ممکن است نتیجه ثانوی پیشرفت آشکار
به وجود آمده در قدرت بدن و احساس جدید برای زندگی بهتر باشد.
پس از 60 سالگی، ناتوانی فیزیکی زن نیز به صورت یک عامل با
تأثیر فزاینده مطرح می‌باشد. اگر زن از نظر فیزیکی ناتوان باشد، مرد سالمند او نیز
دارای فرصت‌های محدودی برای ابراز احساس جنسی خود،خواهد بود. داشتن روابط جنسی
منظم در قابلیت پاسخ دهی جنسی مرد سالخورده، نقشی کلیدی دارد. بسیاری از مردان
سالخورده بیان می نمایند که کاهش تکرر ارضای جنسی موجب افت سریع تنش جنسی آن‌ها می‌گردد.
لازم به تأکید است که این موضوع در رابطه با زنانی که شوهر ناتوان دارند، بیشتر
از مردانی که زنان ناتوان دارند، صادق است. چرا که در تمامی جوامعف فرصت‌های ارضای
جنسی برای مردان سالخورده بیشتر از زنان سالخورده مهیا و ممکن می‌باشد.
منبع: کتاب احساسات و پاسخ‌های جنسی