پیرسینگ اعضای بدن چه عوارضی ایجاد می کند؟

سوراخ کردن بینی، ابرو و دیگر اعضای بدن، حالا دیگر تبدیل به عمل رایجی شده که خطراتش مایه نگرانی است. این نکاتی است که متخصصان دائما گوشزد می‌کنند، اما به گوش بعضی‌ها نمی‌رود.

الو دکتر:

تعریف پیرسینگ (piercing):

پیرسینگ در لغت به معنای سوراخ کردن پوست و نصب اشیای تزئینی در این سوراخ است. این عمل درکشورهای غربی بسیار بسیار شایع است و چندسالی است سر و کله آن میان جوانان ایرانی هم پیدا شده است. سوراخ کردن اعضای بدن، از گوش و قرار دادن حلقه در آن آغاز شد و ‌کم‌کم سوراخ کردن زبان، بینی، ناف و . . .  هم مد شد. امروزه پیرسینگ در هر قسمتی از بدن که فکرش را بکنید، انجام می­شود.

مورخان چه می‌گویند؟

این درست است که پیرسینگ طی چند دهه اخیر رواج پیدا کرده، اما با مراجعه به تاریخ اقوام باستانی، سرنخ‌های اولیه دستمان می‌آید.

در گذشته‌های دور، ثروتمندان با عبور دادن حلقه از گوش برده‌هایشان، آنها را از برده‌های دیگران جدا می‌کردند.

سوراخ کردن زبان هم پیشینه دیرینی دارد که از دیرباز میان قبیله‌های آفریقایی رایج بوده است. گفته می‌شود قبیله‌های آفریقایی همواره این حلقه‌ها و سنجاق‌ها را نماد زیبایی می‌دانسته‌اند و آنها را روی زبان، گوش و بینی خود نصب می‌کرده‌اند.

اشراف قبیله مایا در آمریکای جنوبی هم، رسم داشته‌اند زبانشان را سوراخ کنند و حلقه‌ای طلایی از آن عبور دهند. همچنین بومیان آمریکای لاتین، لب پایین بچه‌ها را سوراخ و با کمک اجسام خارجی، به بزرگ شدن آن کمک می‌کردند. پدر رم و یونان باستان، آویزه‌های آرایشی ویژه مردان بود که گویا نشانی از مردانگی و دلیری به شمار می‌آمد و حتی گاهی نیز میزان شجاعت و دلیری یک مرد را شمار حلقه‌های بدن او تعیین می‌کرد. گوشواره از 7 هزار سال پیش مختص مردان بود و در مصر باستان، نشان جایگاه بلند در اجتماع محسوب می‌شد؛ اما در رم باستان، برده‌های امپراتوری حلقه برگوش بودند و در یونان باستان هم، گوشواره ویژه مردان تن‌فروش بود.از قرن شانزدهم نیز در هندوستان سوراخ کردن بینی رواج یافت. در گذشته‌های دورتر چینیان و هندیان باستان با وصل کردن اجسام خارجی به گوش سعی می‌کردند گوش‌هایشان را دراز کنند!

انواع پیرسینگ و عوارض آن

پیرسینگ لب: قرار دادن حلقه‌هایی در مرکز لب پایینی، محبوب بسیاری از جوان‌ها است البته گاهی این زیورآلات در گوشه لب فوقانی نیز کار گذاشته می‌شود. ناگفته نماند احتمال خونریزی‌های سخت، التهاب و عفونت شدید برای این عضو پرخون بدن نیز وجود دارد. گاهی در اثر حادثه، فرد حلقه یا نگین را می‌بلعد که احتمال  انسداد مجاری تنفسی و خفگی وجود دارد.

پیرسینگ گوش: جوانان فکر می‌کنند گوش خارجی چون ارتباط چندانی با اعضای داخلی ندارد هر بلایی که بخواهند می‌توانند سرش بیاورند. تنها جایی‌که نسبتا منطقه امنی محسوب می‌شود، نرمه گوش است. سوراخ کردن لاله غضروفی گوش، می‌تواند منجر به عفونت، تورم، آبسه، حساسیت ایجاد جوشگاه، بلااز شکل افتادن گوش، پارگی گوش به‌دنبال تصادف، ورزش‌های پربرخورد یا حتی نزاع‌های خانوادگی، از شایع‌ترین عوارض سوراخ کردن گوش محسوب می‌شوند.

پیرسینگ زبان: سوراخ کردن زبان باید طبق روند جراحی‌‏های دهان و دندان انجام شود و قبل از انجام این کار، با پزشک یا دندانپزشک درباره مصرف آنتی‌بیوتیک مشورت شود. کسانی‌که جراحی دهان یا دندان می‌شوند، در معرض عفونت‌‏های تهدیدکننده ناشی از باکتری‌‏های دهان قرار می‌گیرند. این گروه اگر مشکل قلبی هم داشته باشند، در معرض خطر عفونت شدید قلبی قرار خواهند گرفت. به همین دلیل پزشکان و دندانپزشکان این افراد، معمولا قبل از جرم‌گیری دندان و جراحی‌‏های دیگر، برای آنها آنتی‌بیوتیک تجویز می‌کنند. در اثر سوراخ کردن زبان ممکن است، تورم‌های شدیدی ایجاد ‌شود که باعث بسته شدن راه‌های هوایی و بروز اختلال در تنفس می‌شود. همچنین احتمال دارد زیورآلات زبان کنده شوند و با غلتیدن به داخل گلو و ورود به راه‌های تنفسی، باعث خفگی شوند. آویزهای لب و زبان همچنین احتمال دارد، باعث شکستن لبه دندان‌ها شوند.

کاشت نگین در دندان: بخش کوچکی از دندان را تراش می‌دهند و نگین را با چسب مخصوصی به آن‌ می‌چسبانند. در روش صحیح، نگین‌های تزئینی توسط مواد چسبنده‌ای که در پر کردن دندان نیز به کار می‌رود، روی سطح آن چسبانده می‌شود. این عمل، موجب صدمه به ساختمان دندان و از بین رفتن آن می‌شود. از آنجایی که نگین با فلز مربوطه، فضایی را روی دندان اشغال می‌کند، غذا داخل آن گیر می‌کند و امکان تمیز کردن قسمت زیر نگین با مسواک وجود ندارد. در نتیجه آن قسمت از دندان، زرد می‌شود. 

پیرسینگ بینی: پیرسینگ بینی معمولاً در لبه‌های گوشتی سوراخ‌های خارجی بینی یا در غضروف میانی ایجاد می‌شود. سوراخ کردن این غضروف ممکن است، باعث خونریزی شود و اگر به آن توجه نشود، موجب بدشکل ‌شدن بینی می‌شود. پیرسینگ بینی و زبان، دقت حس بویایی و چشایی را در افراد کاهش می‌دهد.

 پیرسینگ ناف: آویزان کردن زیورآلات به ناف، باعث باقی ماندن جای زخم‌ها روی آن می‌شود. ضمنا در افرادی‌که چاق یا لاغر می‌شوند و همچنین هنگام بارداری، ناف تغییر مکان می‌دهد و بدشکل می‌شود. از طرف دیگر، ممکن است در اثر سایش لباس‌ یا کمربند در آن ناحیه التهاب، عفونت و زخم ایجاد شود. مشکل تغییر مکان ناف حتی به دنبال استفاده از زیورآلات سنگین نیز مشاهده شده است.

پیرسینگ ناحیه تناسلی: سوراخ کردن اندام تناسلی اغلب با عفونت‌های ادراری همراه است و علاوه برآن، موجب اشکال درانجام مقاربت یا خونریزی  هنگام آمیزش یا عفونت مکرر می‌شود.

عوارض فراوانی متوجه سوراخ شدن اعضای بدن در شرایط غیر بهداشتی توسط افراد غیرپزشک است، از جمله:

عفونت ها یا باکتریهایی که گاه می توانند منجر به درگیری وسیعی در اطراف محل سوراخ شدگی شوند و ممکن است فرد دچار تب و لرز شده و حتی الامکان تهدید حیات هم در شرایط عفونت های شدید و وسیع وجود دارد که از علایم آن عفونت موضعی، تورم، قرمزی، ترشحات چربی، درد زیاد و همان طور که گفته شد تب و لرزهای شدید است. امکان خونریزی های شدید به خصوص درمورد سوراخ کردن زبان که عضو بسیار پرخونی است، وجود دارد.

از دیگر عوارض احتمالی نیز، می توان به آلرژی به جواهرات قرار گرفته در محل سوراخ شده اشاره کرد؛ بعضی افراد به فلزاتی مثل نیکل حساسیت دارند ودر مواجهه با آن دچار خارش، قرمزی و التهاب می شوند.
بسیاری از جواهرات به کار رفته در سوراخ کردن اعضای بدن هم، دارای فلز نیکل هستند و لذا افراد، ممکن است با این فلزات دچار آلرژی شوند و در محل سوراخ شده تورم، خارش و حتی زخم و تاول مشاهده شود.

پیرسینگ نکنید