در فرهنگ قرآنی، دو دسته مرگ مورد شناسایی قرار گرفته است که از آن به اجل مسمی و اجل معلق یاد می شود. اجل مسمی شاید تا اندازه ای شباهت به همان مرگ طبیعی داشته باشد هرچند که تفاوت هایی نیز میان آن دو می توان قائل شد. اجل معلق نیز شباهت هایی با مرگ ناگهانی دارد. البته بهتر است که از اجل معلق به مرگ زودهنگام یاد شود.
امام باقر (ع) می‌فرمایند: «کسی که زیر چهل سالگی بمیرد، نابهنگام (و به عمر غیرطبیعی) مرده است و کسی که کمتر از چهارده روز (بیماری بکشد و) بمیرد، مرگش مرگ ناگهانی است.»
از این رو، معصومین (ع) در سخنانی راه هایی را برای دور کردن اجل معلق از زندگی توصیه کرده اند.
امیرالمومنین على (ع) در این باره می فرمایند: “با صدقه دادن، عمرها طولانى مى شود.”
امام صادق (ع) نیز می فرمایند: “مردم بیش از آن که با عمر خود زندگى کنند ، با احسان و نیکوکارى خویش زندگی می کنند. و بیش از آن که به سبب فرا رسیدن اجل خود بمیرند ، بر اثر گناهان خویش مى میرند.”
امام رضا (ع) می‌فرمایند: “ما برای زیاد شدن عمر، وسیله‌ای جز صله‌ی ارحام نمی‌شناسیم. چه بسا مردی که سه سال از عمرش باقی مانده، امّا به خاطر صله رحم، خداوند آن باقی مانده را 30 سال اضافه می‌کند. (یعنی 33سال) و خداوند آنچه راکه می‌خواهد انجااجل معلق م می‌دهد و کسی که از عمرش 33 سال باقی مانده است و به واسطه‌ی قطع رحم خداوند سی سال از عمرش برمی‌دارد وآن را به 3 سال کاهش می‌دهد.”
امام صادق (ع) فرموده اند: “هر کس خوش نیت باشد، عمرش زیاد شود.”
همان حضرت (ع) می فرمایند: “اگر دوست داری خداوند بر عمرت بیفزاید، پدر و مادرت را خوشحال کن.”