شکایت از بزرگی ران پا به‌خصوص در کشور ما جزء شایع‌ترین علل مراجعان مراکز زیبایی است. علت آن است که در ژنتیک نژاد ما در بسیاری از موارد حتی باوجود هیکل متناسب، بیمار دچار تجمع چربی در قسمت‌های خارجی این ناحیه است که اصطلاحا به آن بغل پا یا در اصطلاح انگلیسی کیسه‌های زینی (saddle bag) گفته می‌شود و با ایجاد سایز بزرگ‌تر پا، گذشته از فرم نازیبا، انتخاب لباس را برای بیمار مشکل می‌کند زیرا سایز کمر بسیار کمتر از سایز پا است و بیمار مجبور به تنگ کردن هر شلواری که خریداری می‌کند، است. این نوع چاقی به هیچ روش لاغری جواب نمی‌دهد و به‌دنبال بارداری و گذشت زمان هم تشدید می‌شود و متاسفانه در بسیاری از موارد تلاش بیمار برای لاغر شدن و از بین بردن این تجمع چربی منجر به لاغر شدن صورت و دیگر اندام‌ها می‌شود، بدون آنکه تغییر چندانی در این تجمع به وجود آید. به یاد داشته باشیم که BMI یا شاخص جرم بدن که از فرمول وزن تقسیم برقد × قد به‌دست می‌آید، اگر بالای 30 باشد، به فرد چاق گفته می‌شود، اگر بین 30-25 باشد فرد اضافه‌وزن دارد و اگر زیر 25 باشد، فرد در محدوده ایده‌آل وزن قرار می‌گیرد.
نحوه برخورد با این مسئله چیست؟
به‌طور معمول بزرگی ران را می‌توان به دو دسته تقسیم کرد:
فقط بزرگی قسمت خارجی پا (یا داشتن بغل پا یا saddle bag) وجود دارد.
ران به‌طور منتشر بزرگ است، یعنی تجمع چربی در ناحیه خارج، داخل، جلو و پشت وجود دارد. در حالت اول که تنها بیمار در ناحیه کناری مشکل دارد، بهترین و مناسب‌ترین درمان، استفاده از شیوه MPX است. این روش جدیدترین و معتبرترین روش درمان چاقی موضعی در دنیاست که تنها با ایجاد دو سوراخ 3-2 میلی‌متری در هر طرف چاقی موضعی را درمان می‌کند. در حالت دوم که چاقی منتشر است، توصیه به کاهش وزن می‌شود و نه هیچ روش دیگری.
همیشه در افرادی که مقدار BMI آنها بالای 30 است توصیه به کاهش وزن سپس انجام هر روشی می‌شود و در افرادی که BMI زیر 30 دارند توصیه به انجام MPX و خودداری از لاغری‌های شدید و سریع (که محرک افتادگی شدید پوست است) می‌شود. علت آن است که در BMI بالای 30 یعنی افرادی که چاق هستند، احتمال عوارض بیشتر است و در BMI زیر 30 معمولا کاهش وزن باعث تغییر قابل‌توجهی در چاقی موضعی پاها نمی‌شود، بلکه باعث تحلیل چربی صورت و بالاتنه بیمار می‌شود که اصلا خواسته بیمار نیست، یعنی تنها بیمار را دچار عارضه می‌کند بدون آنکه باعث بهبود چاقی این ناحیه شود.
استفاده از ماساژ، لیزر و تریاکتیو قبل و بعد از عمل کمک شایانی به کاهش احتمال افتادگی و بهبود سلولیت می‌کند و باید برای مدت‌ها انجام شود.
برای درمان چاقی پا، عمل جراحی لیفت کاربردی ندارد و این عمل تنها برای افتادگی پوست توصیه می‌شود، زیرا اسکار آن بدشکل بوده و عوارض متعددی در محل این عمل اتفاق می‌افتد، بنابراین عمدتا تنها درمورد افرادی‌که دچار کاهش وزن‌های بسیار شدید و افتادگی بسیار شدید پوست شده‌اند، انجام می‌شود.
قسمت دوم این مقاله را از اینجا بخوانید…