وقتی خانمی با شکایت اختلال جنسی به پزشک مراجعه می‌کند، باید بررسی شود. یکی از موارد بررسی، پرسش درباره مصرف داروهاست چون برخی داروها روی میل جنسی زن یا مرد تأثیرگذارند. تنوع داروهایی که باعث اختلال جنسی می‌شوند، زیاد است. دارویی که در زنان بعد از سنین 60-50 سالگی زیاد مصرف می‌شود، داروی ضد فشار خون است. داروهای ضد فشار خون مانند متیل دوپا، لازیکس، آتنالول و پروپرانولول میل جنسی را کاهش می‌دهند. داروهایی مانند دیگوکسین که برای بیماران قلبی تجویز می‌شوند نیز باعث کاهش میل جنسی می‌شوند. بعضی از داروهای ضدافسردگی هم مثل ایمی‌پرامین، کلومی‌پیرامین و آمی‌تریپتیلین نیز اثری سوء روی میل جنسی و رابطه زناشویی دارند. داروی دیگری به نام لیتیوم نیز میل جنسی را کاهش می‌دهد.
داروهای ضدجنون که باعث بالارفتن سطح پرولاکتین خون می‌شوند، علاوه بر کاهش میل جنسی باعث اختلال در عادت ماهیانه می‌شوند و احتمال ناباروری در زن را بیشتر می‌کنند. بنزودیازپین‌ها مانند دیازپام هم که به‌عنوان آرامبخش و خواب‌آور به بیماران داده می‌شود، اگرچه خطر کمتری در اختلال جنسی زنان دارند ولی اگر همین داروها با لیتیوم تجویز شوند، باعث بروز مشکل‌های جنسی خواهند شد.
دارویی به نام والپروات سدیم نیز وجود دارد که برای مبتلایان به اپی‌لپسی یا صرع تجویز می‌شود. این دارو تعادل هورمون‌های زنانه را بر هم می‌زند. البته این دارو نسبت به داروهای دیگر ضدتشنج کمتر باعث اختلال جنسی می‌شود.
نکته پایانی و مهمی این است که همه خانم‌ها باید بدانند داروهایی که پزشک برای کنترل فشار خون و بیماری‌های قلبی-عروقی، اپی‌لپسی یا اختلال‌های افسردگی و… تجویز می‌کند، برای حفظ سلامت آنهاست و اگر بخواهند به هر دلیلی خودسرانه مصرف آن را قطع کنند، ممکن است تهدیدکننده حیات باشد بنابراین در صورت وجود اختلال یا کاهش میل جنسی تنها راه این است که با پزشک در این باره مشورت شود. شاید لازم باشد دارویی مشابه با داروی قبلی جایگزین شود.
دکتر محمدرضا صفری‌نژاد، متخصص جراحی کلیه و مجاری ادراری، عضو هیات‌علمی دانشگاه
منبع: سایت سیمرغ