دکتر محمدرضا میر افزود: فرد دچار سرطان یا خودش دچار ضایعه‌ای می‌شود یا با بروز علامتی به پزشک مراجعه می‌کند و پس از انجام معاینه بالینی دقیق و بیان شرح حالش، کارهای پاراکلینیکی از قبیل عکس برداری یا نمونه بردای نیز نتیجه را نشان می‌دهد.
وی ادامه داد: پس در این زمان پزشک بیشتر و بیمار کمتر اطلاع دارد که بیمارچه شرایطی دارد. پس در این صورت باید به نحوی این خبر به بیماراعلام گردد که بیماری دیگری به وی اضافه نشود. ضمن اینکه نحوه بیان خبربیماری سرطان ازهر بیمار نسبت به بیمار دیگر؛ از یک قوم تا قوم دیگر، از یک مذهب تا مذهب دیگر و از یک کشور به کشور دیگر نیز متفاوت است.
جراح بیماری‌های سرطان تصریح کرد: در بدو امر بیمار باید به پزشکش اطمینان کند و پزشک در این امر باید به بیمار بفهماند که به وی تعلق خاطر وابراز هم دردی دارد. این درحالی است که در عین بیان حقیقت نباید بلافاصله تخم نا‌امیدی را در دل و جان بیمار پاشید.
وی اظهار کرد: بنابراین نباید ابتدا به ساکن به بیمار گفت که دچار سرطان شده‌ای، زیرا در این صورت امکان حاشا کردن بیماری نیز وجود دارد. به گونه‌ای که فرد خیلی بی‌تفاوت از کنار بیماری می‌گذرد، حال آنکه امکان بروز شوک، هرگونه استرس و تنش‌های شدید روحی و روانی هم دور از انتظار نیست.
عضو هیئت مدیره انجمن سرطان ایران در پاسخ به این سوال که نقش روانپزشکان در کمک رسانی و التیام بخشی به بیماران سرطانی چقدر است، خاطرنشان کرد: در واقع زمان درمان بیماری، لحظاتی که باید بستگان بیمار را برای مواجه با بیماری آماده کرد نیز روانپزشکان نقش بسیار مهمی ایفا می‌کنند. به همین خاطر وجود روانپزشکان و روانشناسان باتجربه دراین زمینه بسیار حائزاهمیت است.
منبع: شفاآنلاین
مطلب مرتبط:
یک خبر خوب برای بیماران سرطانی