پرهام پارسانژاد، فیزیوتراپیست با اشاره به این که بیماری‌های قلبی ـ عروقی منجر به افزایش مرگ و میر، نداشتن اتکا به خود، افزایش افسردگی، اضطراب و ناتوانی و دور شدن از زندگی طبیعی در افراد مبتلا می‌شود در گفت‌وگو با جام‌جم عنوان کرد: رها شدن بیمار قلبی پس از مدتی بستری بودن یا جراحی شدن به معنای رها کردن او با ناتوانی، قرارگرفتن در یک چرخه معیوب اضطراب و نگرانی و پرهیز از فعالیت است. چنین شرایطی در نهایت به کاهش توانایی و کیفیت زندگی بیمار قلبی منتهی می‌شود.
وی افزود: تمرین درمانی، اعتماد به نفس بیمار قلبی را پس از یک دوره طولانی بستری بالا می‌برد و وی را از توانایی‌هایش آگاه کند؛ هرچند این تمرینات باید با دستور متخصص بیماری‌های قلب و عروق یا جراح قلب و عروق و تحت نظر یک فیزیوتراپیست انجام شود. ورزش درمانی به بیمار می‌گوید در چه زمانی و چه مقدار باید به سیستم قلبی ـ عروقی فشار بیاورد و چه زمانی باید فشار را محدود کند.
فیزیوتراپی قلبی از زمان بستری بیمار در بیمارستان با مشاوره و آموزش و تمرینات ساده روی تخت آغاز می‌شود و هنگام ترخیص وارد فاز اصلی می‌شود. این مرحله از فیزیوتراپی قلبی در بیماران آنژیوپلاستی پس از روز، در بیمارانی که تحت جراحی قلب قرار گرفته‌اند پس از چهار هفته و در بیماران مبتلا به سکته قلبی پس از حدود شش هفته آغاز می‌شود. جلسات درمانی شامل تمرینات گرم کردن، تردمیل، دوچرخه ثابت، دوچرخه دستی و در نهایت سردکردن و تمرینات کششی می‌شود.
این متخصص تاکید کرد: یک بیمار قلبی با بهبود و ثبات در وضعیت قلبی‌اش می‌تواند از فضای بسته به فضای بیرون برود و پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری و نرم دویدن در فضای باز را آغاز کند. در واقع، برنامه‌های ورزش‌درمانی انگیزه و انرژی زیادی برای انجام کارهایی که بیمار از آن لذت می‌برد به او می‌دهد. فیزیوتراپی قلبی برای برخی بیماران قلبی ازجمله مبتلایان به سکته قلبی، نارسایی مزمن قلبی، کسانی که جراحی‌های قلب باز و آنژیوپلاستی، پیوند قلب و تعویض دریچه انجام داده‌اند و نیز افراد سالمند انجام می‌شود.
منبع: جام جم سرا