مننژیت التهاب یا عفونت لایه
مننژیت عفونت خطرناکى است که باید در بیمارستان درمان شود. نوع مننژیت با آزمایش مایع نخاعى مشخص مى‌گردد. مننژیت باکتریائى اغلب به مدت دو هفته با آنتى‌بیوتیک وریدى درمان مى‌شود. مننژیت ویروسى به آنتى‌بیوتیک‌ها پاسخ نمى‌دهد ولى معمولاً خودبه‌خود بعد از ۲ تا ۳ هفته بهبود مى‌یابد. اقدامات حمایتى عبارتند از: استراحت در بستر، مصرف فراوان مایعات، تجویز دارو براى مهار تب، سردرد، و افزایش فشار داخل مغزى.
به گفته متخصصان بیماری‌های عفونی، برخی گونه‌های مننژیت مسری است. یعنی از طریق استنشاق هوای آلوده‌شده و عطسه و سرفه بیمار منتقل می‌شود. همچنین استفاده از سیگار، مسواک و وسایل تغذیه مانند قاشق، چنگال و ظرف خوراک فرد بیمار نیز می‌تواند به انتقال بیماری به دیگران کمک کند. پس توصیه می‌شود که افراد با دوری از ویروس‌های عامل مننژیت ریسک ابتلای خود را پایین بیاورند. این ویروس‌ها بیشتر ویروس‌های مولد عفونت‌های معده‌ای ـ روده‌ای است. به بیان دیگر با رعایت بهداشت فردی می‌توان تا اندازه‌ای از خطر ابتلا به آنها کاست.
عفونت ناشی از باکتری‌ها با منشأ, عفونت ناحیه دیگری از بدن، نظیر ریه، گوش، بینی، گلو یا سینوس، که به پرده‌های مننژ انتشار می‌یابد. صدمات سر نظیر شکستگی جمجمه که امکان ورود باکتری‌ها به مننژ را فراهم می‌کند.
علائم مننژیت تب، سردرد، سفتى گردن، تهوع و استفراغ، عدم تحمل نسبت به نور روشن (ترس از نور) است. در مننژیت باکتریائى شروع علائم بسیار سریع‌تر از مننژیت ویروسى است. در موارد نادر بثورات جلدى قرمز و عمقى بروز مى‌کند.
در صورت عدم درمان سریع می‌تواند منجر به فوت یا آسیب مغزی دایمی از قبیل فلج، کاهش شنوایی، اختلالات تکلم، و اختلال هوشی شود.